De strijd van de kinderen ging ook vandaag nog even door, gelukkig wel de last met Rick hierin kunnen delen. Bezoek aan het spookhuis 'Stadhuis Zaandam'. Kinderbijslag weer even nuttig gebruikt en verder een rustige vrijdag.
Het is nu al zaterdagochtend. Gisteravond ben ik lekker redelijk op tijd naar bed gegaan. Ik had de ochtend ook wel rustig aan gestart. Ik was nog wel begonnen met mijn sportkleding aan te trekken. Ik had het idee om een stuk te gaan fietsen, mijn Ipad mee te nemen en dan ergens in het park wat trainingsvideo’s te gaan uitvoeren. Maar mijn lijf schreeuwde iets te hard daar heb ik geen zin in. En gisteren heb ik daar toch maar even naar geluisterd, zo van dan ga ik vanavond skaten met mijn vriendinnen en heb ik toch nog beweging gehad. Alleen dat liep helaas ook wat anders. De vriendin waar ik maandag mee had afgesproken vrijdag te gaan skaten had te maken met een cliënt die acute hulp nodig had en kon dus echt niet gaan skaten. De andere vriendin had al met iemand anders afgesproken en die is nog zeer beginnend met skaten en wilde daarom liever eerst nog wat meer met Naomi oefenen voor dat ze het als prettig ervaart om met andere erbij te skaten. Voor mij dus ook in de avond een goed excuus om niet te gaan. Natuurlijk had ik ook alleen kunnen gaan maar het was ook wel fijn om in de avond weer even met Rick te kunnen kletsen en samen TV te kijken. Ik had immers elke avond van de week al iets gehad waardoor dit niet was gelukt.
Ik sla nu wel een heel groot deel over van de dag als ik van de ochtend meteen door ga naar de avond. In de ochtend nadat ik had besloten niet te gaan sporten ben ik maar direct aan het werk gegaan. Donderdag had ik natuurlijk erg weinig voor elkaar gekregen dus hoopte vandaag daar toch een groot deel van in te gaan halen. Het leek ook best aardig te gaan lukken. Kinderen waren lief samen aan het spelen met alle dieren die ze uit de KinderSurpise eieren hadden gekregen. Het is een behoorlijk dierentuin geworden en ze hebben van Lego er allemaal dierenverblijven bij gemaakt. Een gezellige beestenboel dus. Omdat ze zo lief waren en ik daardoor lekker kon werken mochten ze van mij de laatste 3 eieren samen delen. Ja je leest het goed in amper 2 weken tijd zijn alle 72 KinderSurprise eieren al opgegaan. En echt niet alleen door de 2 kleine schatjes. Ook mijn grote schatje is erg dol op KinderSurprise dus heeft er ook de nodige van op gegeten. Gelukkig kan hij het hebben en komt hij amper een grammetje aan van al dat snoepen.
Net toen ik dacht dat het wel eens een zeer productieve dag kon worden arriveerde Evi. Tegen beter weten in mochten ze met z’n drieën van mij verder spelen. Ik heb ze wel duidelijk aangesproken dat ik wilde dat ze lief samen bleven spelen en ik geen zelfde taferelen als gisteren wilde maar helaas. Al snel was het gedonder al weer begonnen. En dit kwam echt niet door Evi maar het lijkt wel alsof Elina zodra er een vriendinnetje bij is, de ik ben de baas pet opzet en alles zelf wil bepalen. Gevolg een pissige Lorenzo en niet geheel onterecht naar mijn idee. Nu hebben ze allebei wel een beetje van mijn wil is de wet maar meestal trekt Elina aan het langste eind omdat Lorenzo als hij boos de strijdbijl vaak neer gooit. Die gaat dan boos lopen mokken en Elina heeft het geoel gewonnen te hebben en ziet dan zelf niet in dat ze iets fout heeft gedaan. “Maar hij zegt toch zelf dan doe je het maar op die manier?”. Dat dit niet het zelfde is als we hebben samen overeenstemming gevonden wil er maar niet in bij haar. Misschien dat ik gezien haar leeftijd daarin ook te veel van haar verwacht, maar ik probeer haar dat toch te leren. De strijd om waar welk dier zijn hok moest krijgen in de dierentuin was helaas daarna ook nog steeds niet klaar. Ik leek wel de bouwopzichter die zijn personeel in toom moest houden en die de uiteindelijke beslissingsverantwoordelijkheid had. Dus zij mochten ideeën pitchen ik bepaalde welk idee het beste was en daarbij rekening houdend dat ze beide af en toe in het gelijk moesten komen. Evi liet het ondertussen gedwee allemaal gebeuren. Ik denk dat bij elke broer/zus, zus/zus en of broer/broer relatie er van dit soort ‘heerlijke’ momenten zijn. Ik kan nou niet bepaald zeggen dat mijn broers en ik altijd een goede verstandhouding hadden. Ik denk zelfs dat ik wel kan stellen dat mijn ouders het een stuk lastiger hebben gehad met de verstandhouding tussen mij en mijn broers dan dat ik dat heb met die twee van mij. Echt diep respect voor mijn moeder die dat allemaal ook maar heeft moeten overleven. En dat heeft toch echt wel geduurd tot dat we alle drie buitenshuis gesetteld waren. Help, zal het bij die van mij ook zolang duren voordat al die strijd momenten echt voorbij zijn? Zal het echt tot de volwassenheid duren eer ze echt altijd normaal met elkaar in gesprek kunnen en tot compromissen kunnen komen? *diep ademhalen Anne, kom si kom sa* Snel aan wat leukers denken haha.
Omdat het werken op dat moment toch echt even niet meer ging lukken ben ik mijnsportkleding maar eens uit gaan doen. Gelukkig had ik geen videocalls gehad deze morgen. Al zouden mijn collega’s dan gedacht hebben dat ik erg sportief bezig was geweest. Net als gisteren lekker weer mijn rode jurkje aangetrokken. Make-up op en mijn hakjes weer aan. Aan het eind van de dag had ik wel gewoon spierpijn in mijn tenen. Die arme tenen zijn niet meer gewent doordat ik de afgelopen weken zoveel op platte schoenen en mijn sloffen heb gelopen. Ik moet ze er dus maar eerst rustig weer aan laten wennen. Want nu de ochtend erna lijkt het net alsof ik met mijn tenen een hele work-out heb uitgevoerd. Misschien is dat ook min of meer wel zo met al het lopen wat ik uiteindelijk nog heb gedaan gisteren. Net na lunchtijd kwam Rick namelijk thuis zodat ik even naar het stadhuis in Zaandam kon. Donderdag heeft mijn leidinggevende voor mij een bureaustoel aangevraagd van het stadhuis en die kon ik dus gisterenmiddag ophalen. Ik zat natuurlijk al wel op een bureaustoel thuis maar die is niet zo goed af te stellen als de bureaustoelen van ons stadhuis. De stoel waar ik nu op zit is zoveel comfortabeler. Echt heel fijn dat werk dit op deze manier heeft geregeld. Zeker nu de verwachting is dat het echt nog wel een aantal maanden zal duren eer we weer echt op kantoor kunnen gaan werken.
Nadat ik de bureaustoel bij expeditie had opgehaald mijn auto even in de parkeergarage geparkeerd en naar het stadhuis gelopen. Alleen was ik wel mijn toegangspas vergeten. Gelukkig was mijn favoriete beveiliger aan het werk en kon ik dus zonder problemen een leen pas krijgen om het stadhuis binnen te kunnen komen. Ik wilde namelijk gelijk ook even mijn aangepast toetsenbord en nog wat andere dingen ophalen. Die ik hier thuis al had was al beter dan de standaard toetsenborden van het werk maar ik heb wel snel last van mijn vingers als ik veel moet typen daarom heb ik op het werk een toetsenbord waarbij de toetsen heel erg ligt zijn en de vormgeving ook is aangepast. Nu is mijn werkplek dus nog wat ergonomische en met mijn HMS is dat toch wel erg belangrijk. Helemaal nu ik nog steeds niet bij mijn manueel terecht kan. Ik hoop echt dat daar ook over niet al te lange tijd een versoepeling in gaat komen. Ik snap dat bij dit soort contact beroepen versoepeling lastiger is maar o wat heb ik het eigenlijk hard nodig. Ik slaap steeds slechter omdat ik niet meer weet hoe ik moet gaan liggen. Mijn lijf gaat steeds harder tegen strubbelen. Je zou het niet denken gezien hoeveel ik probeer te sporten maar soms is dat echt wel meer doorbijten dan ik laat blijken. De dagelijkse pijnen waar ik eigenlijk al twee jaar van af was zijn voor een deel helaas echt wel weer terug. En ik weet dat dit echt wel weer beter gaat worden als ik weer naar de sportschool mag en de manueel me weer heeft kunnen helpen. Voor nu is het doorbijten en proberen zo min mogelijk pijnstilling te gebruiken om deze periode door te komen. Er zijn veel ergere dingen en er zijn mensen die dagelijks nog veel meer pijn hebben dan mij, ik kan me slechts nu een klein deel voorstellen hoe zwaar het voor hen allemaal is nu. En verder ben ik gezond. Ja ik snotter, heb lekker huilende ogen bijna de hele dag maar dat is de hooikoorts en door de droogte, het lekkere weer en het goede windje is die behoorlijk heftig op dit moment.
In het werkhuis waar ik mijn spullen heb liggen waren twee collega’s aan het werk. Zij draaien bureaudiensten en er moeten dus elke dag 2 van hen aanwezig zijn. Stiekem daar toch best een beetje jaloers op. Maar het was leuk ze even gesproken te hebben. Toch weer andere live gezichten ten opzichte van het beperkte kringetje dat je nu in deze bijzondere periode ziet. Het was natuurlijk vrijdag en dan is het altijd al stiller in het stadhuis maar zoals nu heb ik het alleen maar meegemaakt in de late avonduren als ik nog laat voor de raad aanwezig moest zijn. Ik heb bij daglicht het stadhuis nog nooit zo leeg, zo kil gezien. Het leek wel een spookhuis zo bizar. De zitjes waar normaal altijd wel een aantal van bezet zijn door collega’s die aan het overleggen zijn, hun krantje lezen of aan het telefoneren zijn waren nu allemaal leeg. Buiten de 2 collega’s in het werkhuis ben ik niemand tegen gekomen binnen de poortjes. Ook de centrale hal waar het normaal een grote bedrijvigheid van inwoners betreft was leeg. De beveiligers veilig in hun hok en 1 dame achter de centrale ontvangstbalie. Geen lieve vrolijke gezichten van onze gastheer en gastvrouw, geen inwoners die bij het koffieapparaat hun koffie of ander drankje aan het halen zijn terwijl ze wachten op hun afspraak en geen bode die bezig is met de ontvangst van een bruidspaar die normaal in deze periode op vrijdag het heel erg druk hebben. De nieuwe huidige werkelijkheid werd hier wel heel erg zichtbaar.
Snel dat stadhuis maar weer uit en even de stad in. Elina heeft bijna geen zomer kleding meer die goed past en Lorenzo had met name behoefte aan korte broekjes. Nu kan ik natuurlijk alles online bestellen maar ben toch even gaan kijken hoe druk het was bij de WE. Niemand in de winkel buiten het personeel. Dus hup snel naar binnen en doel bewust op de kinderafdeling af. In amper 10 minuten heb ik bijna €300,- uitgegeven aan kinderkleding. Ik lijk wel gek. Maar beide kinderen kunnen er deze zomer wel weer tegen aan. Alleen nog even zomerpyjama’s regelen. Om weer naar de parkeergarage te gaan moest ik ook langs de New Yorker, hier stonden gewoon mensen buiten in de rij om naar binnen te mogen. Ik was toch blij dat het bij de WE een stuk rustiger was. Ik had namelijk echt niet in de rij gaan staan.
Thuis gekomen bleken de kinderen het ook Rick niet geheel gemakkelijk gemaakt te hebben. Ze waren nu wel lekker buiten aan het spelen maar dat was omdat hij ze toch maar naar buiten heeft geschopt. Niet letterlijk natuurlijk, maar ik denk wel dat hij nu heel goed snapt hoe lastig het voor mij is geweest de afgelopen weken om echt mijn werk goed te kunnen doen. Lorenzo had ook weer geregeld niet thuis te hoeven eten. Meneer is niet zo’n fan van Andijvie stamppot dus had er voor gezorgd dat hij bij Esmee kon gaan eten. Dus zaten Elina, Rick en ik gezellig met z’n drietjes te eten in de avond. En na het eten ben ik met Elina nog even bezig geweest aan haar werkstuk tot dat Lorenzo ook thuis was en het bedtijd was voor hen beide.
De rest van de avond was zoals dus al aangegeven aan het begin heerlijk rustig.
Reactie plaatsen
Reacties