Soms heb je van die dagen die best goed beginnen en eigenlijk ook best wel heel erg goed eindigen maar dat tussen stuk had beter overgeslagen kunnen worden. Vandaag was zo'n dag. Een relaxte ochtend en een heerlijke avond waarop ik met mijn hobby bezig kon zijn en een middag die we maar heel snel weer moeten vergeten.
De ochtend begon eigenlijk best relaxt. En gelukkig ook maar want heb weer de hele nacht lopen woelen. Zowel Rick als ik konden beide niet echt de slaap vatten vannacht. Dus allemaal gewoon maar lekker rustig op staan en ons klaar maken. Behalve Rick dan want die was gewoon al om 7:00 op zijn werk net als alle andere dagen. Omdat het al een paar dagen zo heerlijk zomers weer is en ik het heb gemist om lekker op hakjes te lopen had ik vandaag lekker een zomers jurkje en een paar pumps aangetrokken. Wat was het heerlijk om er weer echt op en top vrouwelijk bij te lopen zeg. Raar dat je zelfs dat kan gaan missen terwijl het zo eenvoudig wel gewoon te doen is. Maar door het huis werken ben je toch minder geneigd omdat te doen. Het valt me ook bij alle video calls die ik heb dat de meeste collega’s er een stuk meer casual bij gekleed zitten dan op kantoor. Toch grappig hoe dat blijkbaar werkt. Op de een of andere manier vinden we het via beeldbellen minder belangrijk om er ‘zakelijk’ uit te zien dan in real-life.
De kinderen hoefden vanmorgen niet veel te doen. Ik moest wel het laatste na kijk werk van Elina nog doen en ik ben al vast gestart met werken. Om 10:00 mochten we dus weer langs school. Kinderen moesten alle boeken en schriften weer inleveren omdat na de mei vakantie de school weer gedeeltelijk open gaat. Ze gaan of de maandag en donderdag les krijgen of de dinsdag en vrijdag. Dit horen we morgen. Lorenzo kwam de school uit met nieuw huiswerk voor vandaag en morgen en Elina en Evi hadden alleen leuke werkbladen meegekregen wat ze niet verplicht hoeven te maken. Nou dat stond meneer niet aan en daar kon ik me wel wat bij voorstellen. Want waarom moest hij wel schoolwerk maken en zijn oudere zus niet? Ik stond op dat moment met de tijdelijke directrice en tevens ook de IB-er van de school te praten en die was het met me eens dat dit niet echt handig was. Met haar dus min of meer afgesproken dat Lorenzo mocht maken wat hij wilde maar ik hem niet verplicht ging stellen iets aan school te doen terwijl zijn zus niets hoefde te doen.
Onderweg naar huis vroeg Lorenzo of we bij de AH kaasstengels konden kopen voor de lunch. Ik ben nog steeds van mening dat we alleen naar de winkel gaan als het niet anders kan en anders dus maar 1 keer per week. Alleen voor een paar kaasstengels ga ik dus gewoon niet doen. Onzin volgens Lorenzo en hij was het er duidelijk niet mee eens al leek hij het ergens ook wel een beetje te snappen. Omdat hij niet de hele weg had lopen mokken erover had ik onderweg al bedacht dat hij ze thuis zelf wel kon maken. Zo moeilijk is het niet. Dat vond meneer wel een goed idee en Evi en Elina zagen dat ook wel zitten. Dus hup, bakplaat, bladerdeeg, geraspte kaas en ’n eitje te voorscheen getoverd. De kinderen uitgelegd wat ze moesten doen en toen hebben ze zelf de kaasstengels gemaakt zodat ik ze voor hen in de oven kon doen. Wat ik alleen niet zo handig bedacht had was dat de oven precies klaar was tegen de tijd dat ik het wekelijkse overleg met mijn projectleiders van de afdeling had. Dus ik moest even het gesprek verlaten om die dingen uit de oven te halen. Gelukkig is het vooral een overleg over hoe het met iedereen gaat en waar we mee bezig zijn en kon het dus niet zo veel kwaad. Ik kreeg nog wel de vraag van mijn collega’s, toen ik zei dat ik even wat uit de oven moest halen, of ik een feestje had. Ze dachten dat ik een taart uit de oven ging halen en omdat ik zo’n vrolijk jurkje aan hadden dachten ze daarom aan een feestje. Het had natuurlijk gekund een klein thuis feestje maar nee. Misschien dat ik dat nog wel in de vakantie weken ga doen met ze.
Net voor lunch tijd was het overleg klaar. De kinderen hadden er ondertussen een hele picknick van gemaakt in de speeltuin met kleedje, de kaasstengels, ze hadden verschillend fruit schoongemaakt en wat te drinken meegenomen. Wat dat betreft wel erg lekker die zelfsupport. Zo kon ik ook op mijn gemak mijn lunch klaar maken.
Met de kinderen ook nog gehad over het weer naar school gaan. Daarbij maakte Evi en Elina de opmerking dat ze blij zijn dat ze wee naar school mogen en benieuwd zijn met wie ze in de klas komen. Ze vinden het allemaal wel jammer dat ze niet met de hele klas mogen. Ze missen namelijk alle klasgenootjes, zelfs de gene die ze minder leuk vinden. En dat begrijp ik heel goed.
En toen was het middag. Pffff, dat was er wel ook weer een van de lange adem. Lorenzo mag dan blij zijn dat hij bijna weer naar school mag maar die boosheid van hem op alles en iedereen is om helemaal moedeloos van te worden. Geen land mee te bezeilen en het ligt altijd aan de ander. “zij sluiten mij buiten”, ‘ja maar jij bent boos op mij en daar wordt ik dan boos van’, ‘ja maar ik mag dit niet, ik mag dat niet’ en ga zo maar verder. Ik weet ook gewoon niet wat nou de juiste aanpak is. Moet je hem met alle liefde en geduld blijven bestoken in de hoop tot hem door te dringen, of juist streng en duidelijk maar rechtvaardig? Beide varianten hebben net zo weinig effect namelijk. Het resultaat blijft dat meneer boos en beledigd is en dat ik gefrustreerd ben. Ik wil hem echt begrijpen, maar ik vind ook dat hij moet leren om zijn woede te beheersen en dat hij moet leren inzien dat zijn boze gedrag steeds er juist aan bijdraagt dat andere niet meer met hem willen spelen en dat ik ze dat dus ook niet kwalijk neem.
Hem op een gegeven moment verplicht naar zijn kamer gestuurd om maar eens na te gaan denken. Na een half uurtje naar boven gegaan in de hoop met hem te kunnen praten. Maar dat zat er helaas nog steeds niet in. Meneer bleef alleen maar onder zijn deken liggen en wilde alleen maar dat ik weg ging. Laten weten dat ik ondanks alles van hem hou en dat ik alleen graag wil dat hij niet iedereen de schuld geeft maar ook echt naar zijn aandeel kijkt. Afspraak dat hij naar me toe mocht komen als hij wilde praten en dat hij daarna dan echt wel weer buiten zou mogen spelen. Hoor ik op een gegeven moment gestommel op de trap. Voorzichtig om het hoekje zie ik een schuldig koppie door het raampje van de deur kijken. Op het moment dat hij me ziet zitten is hij snel weer weg. Ik denk 2 minuten later zie ik de voordeur open gaan. Probeert hij dus sneeky via de voordeur weg te gaan. Helemaal kruipend. Alleen jammer voor hem had deze mama het door. Dus ik spreek hem er op aan dat hij niet de deur uit mag, dat hij eerst wat met mij uit te praten heeft. Boos stormt hij weer naar boven. Het duurde dit keer niet lang eer hij weer naar beneden komt en toch even sorry zegt en met me komt knuffelen. Nu helpt het rustig met hem praten er over met hem wel. Hij geeft in ieder geval aan dat hij het heel moeilijk vind om niet boos te worden. Dat hij te vaak het gevoel heeft dat hij buiten gesloten word bij het spelen en daardoor dus meteen het slechte denkt bij elke situatie. Ik denk dat hij nog te jong is om van hem nu te kunnen verwachten dat hij leert begrijpen dat niet elke situatie het zelfde is en om echt te begrijpen dat zij gedrag er aan bijdraagt dat hij sneller buiten gesloten wordt. Maar het is goed om er over te blijven praten en hopelijk valt ooit dat kwartje wel bij hem. Omdat het inmiddels 15:00 is geweest en dat het moment is waarop ze normaal van mij wat lekkers mogen en wat te drinken mag Lorenzo twee paas chocolaatjes pakken die we van het weekend van Mecky hebben meegekregen. Hij mag ook uitdelen aan de 3 meiden. Ik denk dat hij nog geen 2 minuten de deur uit is als ik hem al weer huilende de poort in hoor lopen. Blijkbaar had hij de 2 chocolaatjes gepakt die zijn zus ook wilde en die vond dat niet eerlijk dus heeft ze van hem afgepakt. En dus kon ik nu Elina weer aan gaan spreken op haar gedrag. Ik voelde me een soort van politie agente, maatschappelijkwerker en mama in één vandaag. Van Elina krijg ik al net zo’n grote mond als dat ik daarvoor van Lorenzo had gekregen. Niets is eerlijk en ik heb het weer gedaan. Gelukkig heb ik een taaie olifanten huid dus ik kan het wel hebben. Maar hierna was ik eigenlijk wel helemaal klaar met de dag. Van werken was er deze middag weinig gekomen door al dit gedoe. Ik had geen bel afspraken dus had juist gehoopt even echt goed aan een aantal stukken te werken. Maar dat is me blijkbaar niet helemaal gegund geweest vandaag. Zo blij dat ik was met de productieve dagen eerder deze week zo onproductief was ik vandaag. Hopelijk morgen weer beter.
Gelukkig kon ik in de avond wel weer even ontspannen. Ik was bekaf en had daarom ergens weinig zin maar aan de andere kant wilde ik natuurlijk het broertje/ zusje van mijn eenhoorn meisje maken die ik gisteren heb gemaakt. Dus braaf op tijd weer de schuur in om klaar te zitten voor de workshop van Wendy. En het was op sommige onderdelen echt even priegelen en soms ook even vloeken. Gelukkig zat ik alleen en kon niemand mij horen. Ik vloek best braaf hoor maar toch haha. Het eind resultaat is net als gisteren een uber schattig baby’tje in een pakje. Een drakenpakje vandaag. Hopelijk kom ik er van het weekend aan toe om ook de versie in het Lama pakje nog te maken zodat ik ze samen ergens op kan gaan plaatsen. Maar nu is het wel weer echt bed tijd. Goedenacht en tot morgen.
Reactie plaatsen
Reacties