Dinsdag 12 september 2023 even flink schrikken.

Ik ben midden in een teamoverleg als Rick mij belt. Omdat ik via mijn iPad bel gaat deze automatisch over en verdwijnt mijn team uit beeld. Enigszins gefrustreerd probeer ik Rick te vragen of ik hem later mag bellen maar aan zijn stem hoor ik dat hij iets nu meteen aan mij kwijt moet.

Ik druk mijn team weg tenminste dat probeer ik maar dat lukt niet gelijk. Ik voel paniek maar weet op dat moment nog niet waarom. Als ik eindelijk mijn team heb weg weten te klikken vraag aan Rick wat er is: “schat ik zit hier bij mijn moeder en ze zit op de grond in de badkamer maar ze brabbelt alleen!”

“Heb je de ambulance al gebeld?”, “nee kan jij dat doen?”. Oké ik bel de ambulance en sluit vervolgens het huis af en pak even snel mijn portemonnee. O wacht niet de poort afsluiten. De kids hebben geeen poortsleutel mee. In mijn paniek kom ik even niet op het adres van mijn schoonmoeder maar gelukkig weet ik het al snel weer. “Mevrouw de ambulance komt die kant op, weet u wat er precies is gebeurd en wanneer?” Ik besef dat ik eigenlijk niets weet, niet eens waarom Rick daar überhaupt om 11:00 in de ochtend is. Ik ga er op dat moment nog vanuit dat ze hem zelf heeft gebeld zoals ze wel vaker doet als ze gevallen is. Dus geef aan waarschijnlijk 15 minuten geleden en ze heeft eerder een CVA gehad dus dat ik vermoed dat dit wellicht nu weer aan de hand is.

Ondertussen stap ik zelf ook in de auto richting haar. En raak de verbinding met de centrale kwijt. Rick belt mij en ik krijg duidelijk dat hij via zijn zus wist dat zijn moeder haar telefoon niet aan nam. Dus ze zou er al vanaf haar ochtend douche moment kunnen zitten. Ik bel weer de centrale en geef deze nieuwe info door. Ze heeft dus niet zelf aan de bel getrokken.

Wanneer ik bij de flat aankom is de ambulance er nog niet maar ik hoor de sirenes. Ik kan ze dus gelijk mee naar binnen nemen.

Rick staat ons boven op te wachten en zie mijn schoonmoeder in Eva kostuum op de grond liggen. 😢

Inmiddels heeft Rick uit haar gekregen dat ze er al sinds zondagavond ligt. 😱😭😭😭

Blijkbaar is haar huishoudelijke hulp maandag niet geweest. Die blijkt afgebeld te hebben en dat wisten wij niet dus hadden we pas een check is alles nog goed telefoontje op dinsdag. Ze heeft dus naar alle waarschijnlijkheid daar zo’n 30 uur alleen hulpeloos gelegen? Zou ze geroepen hebben? Dan zouden buurtjes toch iets gehoord moeten hebben. De badkamer zit aan de gang zijde.

De badkamer is te klein om haar te onderzoeken dus ze wordt direct op de brancard gehesen en naar de ambulance gebracht. Ondertussen wordt ons van alles gevraagd maar we weten niet veel. Wel weet ik wat medische geschiedenis op te lepelen en uit haar kast de medicijnen die ze gebruikt te pakken. Of ik alles heb weet ik niet. Maar alles gaat in een roes. Snel pak ik wat kleding, ondergoed etc. En ga achter het ambulance personeel aan terwijl Rick de badkamer even enigszins schoonmaakt. Want je kunt je voorstellen hoe dat er uit ziet als iemand alles heeft laten lopen door zo lang daar te liggen.

Vervolgens is het wachten buiten tot ze klaar zijn met onderzoeken. Ze kunnen geen directe botbreuken vinden en het lijkt geen CVA te zijn maar dat ze echt ziek is dat is wel duidelijk en omdat ze hoogstwaarschijnlijk zo lang op de grond heeft gezeten/gelegen moet ze zo wie zo mee. Ik mag mee in de ambulance. Rick kan er achteraan rijden maar we besluiten dat hij net zo goed even naar werk kan. Daar is meer afleiding dan bij zijn moeder blijven op de SEH waar ze haar verder zullen gaan onderzoeken en hij zich alleen maar zorgen aan het maken is.

Ondertussen zit ik me in de ambulance wel echt voor mijn kop te slaan. We hadden die persoonallarmering al voor onze vakantie geregeld willen hebben maar konden de knoop maar niet door hakken welke nou het best was. En tot nu toe wist ze ons altijd wel te bellen als ze viel. Maar pot ver dan had ze niet zo lang daar hoeven liggen als we het gewoon geregeld hadden want we wisten dat ze val gevaarlijk was. Maar oké. Nu heeft het even geen zin om jezelf de schuld te geven eerst maar eens kijken wat ze heeft en zorgen dat ze de juiste hulp krijgt. Omdat ze zo kwetsbaar is duurt de rit behoorlijk lang voor mijn gevoel. Alles gaat voorzichtig en dus niet op volle snelheid met sirenes zoals in 2018 toen ze haar CVA had. Dit is echt een heel ander verhaal. Haar bloeddruk is in ieder geval goed. Glucose level alleen totaal niet 30 waar hij onder de 10 hoort te zijn. En dat terwijl ze dus juist al zo’n 30 uur niets heeft gegeten of gedronken.

Bij de SEH aangekomen beginnen alle onderzoeken. Geriatrie, neurologie en interne geneeskunde ze komen allemaal voorbij en doen allerlei onderzoeken. En ik zie dat een aantal onderzoeken haar echt zeer doen of in ieder geval erg oncomfortabel zijn. Daarnaast proberen ze een infuus aan te leggen maar blijkbaar zijn haar vaten zo slecht op dit moment dat het maar niet wil lukken. 3 personen proberen het maar zelfs met echo apparaat lukt het maar niet. Ze willen echter echt een infuus om extra vocht toe te dienen want ze is uitgedroogd aan het raken. Wat heb ik met haar te doen. Ze is net een prik ezel en ze kan zelf weinig doen. Pfff. Ze heeft uiteraard ook honger en dorst wat logisch is maar ze mag helemaal niets hebben. Maar ze mag dus niets hebben want stel ze heeft een breuk dan moet ze geopereerd worden. Ze lijkt weinig van haar lichaam zelf te kunnen bewegen dus dat is wel zorgelijk. Maar er blijkt niets gebroken te zijn.

Als ze eindelijk weten dat ze opgenomen moet worden mag ze wat te drinken en eten. Drinken lukt met water via bekertje maar de gastvrouw die voor het eten kon zorgen is nu natuurlijk nergens meer te vinden en als ik terug op de kamer van mijn schoonmoeder kom ligt ze vast te slapen. Niet gek. Ze moet kapot zijn van alles.

Samen met de SEH verpleegkundige besluit ik om op de afdeling te vragen of ze nog wat te eten kunnen regelen. Weer is het lang wachten. En ondertussen stel ik Rick en Bianca op de hoogte. Ze hopen dat ze op de IC terecht kan hier in Zuid maar anders moet ze verplaatst naar Hoofddorp en komt ze bij geriatrie te liggen. Gelukkig blijkt na lang wachten er plek te zijn op de IC. 1 van de artsen die ik vandaag al voorbij heb zien komen komt nog even uitleggen waarom de IC. Er zijn veel afwijkende waarden gevonden bij mijn schoonmoeder en ze willen alles goed in de gaten houden en dat kan gewoon beter op de IC maar is niet omdat ze denken dat ze in acuut levensgevaar is. Wel worden er nog vragen gesteld over wel of niet gereanimeerd willen worden. Gelukkig is Wies op dat moment zelf redelijk wakker en geeft ze zelf aan nog wel gereanimeerd te willen worden. Dus die beslissing hoef ik nu niet hier te maken wat ik daarmee wil. Wat ik fijn vind want heb dit nog niet met Rick en Bianca (zijn zus) kunnen bespreken.

Eenmaal boven bij de IC bel ik Rick dat hij ook kan komen. Terwijl ik in de familie kamer mag wachten tot ze goed geïnstalleerd is. De apotheek komt  langs, ik blijk toch bij lange na niet alle medicatie bij elkaar geraapt te hebben en heb dus geen idee wat ze actueel gebruikt en wat niet. Pffff eigenlijk zou ze standaard een medicijn paspoort moeten hebben ofzo. Ik weet dat naast wat ik blijkbaar mee heb gegrist ze nog iets slikt als bloedverdunner en nog iets. Ben al weer kwijt wat dat ook al weer was. Ik beloof later die avond (het is inmiddels al 18:30) nog even langs haar huis te gaan en de doosjes op te zoeken. Ik ben blij als Rick er eindelijk is. Die heeft gezorgd dat de kids op de hoogte zijn en ze wat gegeten hebben. Na overleg met de Intensivist besluiten wij even naar huis te gaan zodat ik ook wat kan eten. Maar rust in mijn kont heb ik niet echt. Dus na snelle hap hup richting huis van schoonmama, daar pak ik ook nog wat gewone kleding in en extra onderbroeken en ik vind de open verpakkingen van haar medicatie. Dat zijn idd nog wat meer doosjes en ook nog wat zalfjes. Oja dat waren die andere dingen.

Terug naar huis en samen met Rick door naar het ziekenhuis waar ze inmiddels lekker ligt te slapen. Rick en ik worden door de Intensivist bij gepraat. Wat ze allemaal gaan doen en in de gaten gaan houden. Precies weet ik het allemaal even niet meer. Maar ook hier spreken we weer over reanimeren of niet. Ze wil zelf nog gereanimeerd worden dus ja daarop maar niet kosten wat kost. We spreken af Max 5 minuten proberen. Geen effect is stoppen. Pfff hopelijk gaat het niet nodig zijn. Wat een klote beslissing om te moeten nemen. Maar ze heeft al zo veel ingeleverd qua kwaliteit van leven dus we moeten niet kosten wat kost haar leven willen redden met kans op kastplantje effect. We staan er achter maar het valst ons zwaar zo’n beslissing te moeten uitspreken.

Na haar nog een knuffel te hebben gegeven en aai over haar bol vertrekken Rick en ik richting huis. Moe en helemaal emotioneel leeg. Ik beloof morgen direct na de ochtendroutine weer langs te komen.

Woensdag 13 september, achteruitgang ipv vooruitgang

Rick en ik hebben een pittige nacht achter de rug. Beiden konden we door de gebeurtenissen van gisteren de slaap niet goed pakken. Ik had mijn telefoon geluid aangezet maar ben gelukkig niet gebeld. Dus dat is wel een goed teken bedenken we. Rick gaat richting werk en ik heb met mijn werk al kunnen regelen dat ik vandaag thuis blijf. Rond 7:00 bel ik wel al vast even met de afdeling. Ze heeft een goede nacht gemaakt krijg ik te horen en verder kunnen ze nog niet veel zeggen. Ik spreek af dat ik net na 10:00 er zal zijn. Voor die tijd kan niet want dan zijn ze met de verzorging bezig. Ik besluit die tijd te gebruiken om Lorenzo even naar school te brengen en meteen door te gaan naar het huis van mijn schoonmama. Rick heeft gisteren snel even de vloer enigszins schoongemaakt in de badkamer maar zonder dewijl dus gewoon met de handdoeken die ze klaar had liggen voor haar douche beurt. Je ruikt het toch zodra je binnenkomt dus ik doe alle was in de machine ook wat ze al in de wasmand had liggen en zet die in ieder geval aan. Vervolgens ga ik op jacht naar haar dweil. Die weet ik uiteindelijk te vinden. En dus even sopje gemaakt en haar badkamer en gang even goed gekwijld. Je kent dat wel als je ergens loopt en je schoenen blijven enigszins plakken? Dat was bij haar in de gang en badkamer nu ook. Dat hebben Rick en de ambulance broeders natuurlijk uit de badkamer gelopen gisteren toen ze haar geholpen hebben.

Vervolgens loop ik even door haar woning. Wat me opvalt is dat de doos die ik al ruim 2 weken geleden voor heb open gemaakt waar haar nieuwe suiker meter in zit nog steeds op de zelfde plek op haar salon tafel staat. Ik open hem en ze heeft er niets uitgehaald. Dat betekend dat ze dus ook de afgelopen 2 weken nog steeds geen suiker entingen bij zich zelf heeft verricht want haar oude is al heel lang stuk daarom had de POH een nieuwe voor haar besteld. En wat me ook al was opgevallen is dat de douchekruk die we naar CVA al voor haar hadden gekocht in de gang staat in niet in de badkamer. En die was er niet door Rick of de ambulancebroeders uitgehaald. Hoe zo ze is eigenwijs.

Ik bel ook gelijk even de fysio om te laten weten dat ze opgenomen is en dus even geen therapie nodig heeft.

Vervolgens check ik toch ook even haar koelkast. Kijken of er iets inzit wat snel op moet. Meeste heeft nog paar dagen dus we kunnen even kijken hoe het er vandaag voor staat. Ik sluit de boel weer af en ga gelijk alvast een boodschap doen voor het avond eten. Dat zet ik thuis weg en dan ga ik richting het ziekenhuis.

Daar ligt ze dan helemaal hulpeloos. Ze is echt heel erg moe zelfs na een goede nacht rust. Ze is wel aanspreekbaar maar valt steeds weer in slaap. Ze heeft wel trek in ijs en vraagt of ze hier dat lekkere ijs hebben. Ze bedoeld daarmee het ijs was ze in het Spaarne Hoofddorp hebben. Maar helaas voor haar dat hebben ze hier niet. Ze hebben hier gaan Twizzle’s. Maar beloofd dat zodra ze ver genoeg is aangesterkt ik een ijsje voor haar haal.

Ze wil überhaupt graag eten maar doordat ze steeds in slaap valt is ze niet instaat zelf te gaan eten. Dus er wordt overwogen om haar aan de sondenvoeding te gaan leggen.

Ik ga na even bij haar gebleven te zijn weer richting huis. Even snel wat eten en daarna Lorenzo uit school halen. Die wil ook heel graag even bij oma op bezoek.

Samen gaan we weer richting oma. Ze is ietsje meer wakker dan vanmorgen maar toch maakt het heel erg veel indruk op hem. Wat niet gek is. Al die slangetjes aan zijn oma. Ik zie dat hij het moeilijk heeft dus vraag of hij even een knuffel nodig heeft. Vervolgens vraagt oma ook om een knuffel. Nou die wil Lorenzo maar al te graag aan haar geven. Dat is goed voor allebei. Ze zijn idd gestart met de sondevoeding. Maar toch begint ze ook tegen Lorenzi over ijs. Ook hij geeft aan dat hij graag een ijsje voor haar haalt zodra ze zich beter voelt.

Ze hebben haar ook een ander bed gegeven dat helpt tegen het door liggen. Ze heeft uiteraard heel lang op de grond gelegen/ gezeten hierdoor zijn er al plekken op haar hielen en haar stuitje. Dus om die weg te laten zakken en nieuwe plekken te voorkomen heeft ze nu een speciaal bed. Ze hebben haar ook op haar zij gelegd om die reden.

Omdat Lorenzo vanavond gewoon moet voetballen gaan we na nog een extra dikke knuffel aan oma terug naar huis. Daar kan ik even eten koken. En stel ik ook Joke een van de schoonzussen van mijn Wies op de hoogte van de situatie.

Vervolgens is het eten en door naar de voetbal. Even afleiding dat doet ons allemaal goed. Elina is dansen dus zij eet later samen met Rick.

Na de voetbal ga ik eerst richting huis van mijn schoonmoeder om de was uit te hangen. Ook zoek ik haar zorgmap op. Daar blijkt een activatie code in te zitten. Hiermee kan ik voortaan ook zien als er iets in de afspraken veranderd. Wel zo fijn. Daarna ga ik op naar huis en samen met Rick nog even richting het ziekenhuis. Ze is nog wat verder weg gezakt en krijgen eigenlijk bijna geen contact met haar. Ipv vooruit lijkt ze alleen maar achteruit te gaan helaas. We nemen afscheid voor vandaag en ik laat haar weten dat ik er morgen weer ben. Ze heeft nog aan oké maar verder komt er niet veel meer uit.

Samen zorgen we dat de kids gaan slapen en kruipen dan nog even samen op de bank voor een beetje ontspannen tv kijken.

Donderdag 14 september, ze zakt steeds verder weg.

Wederom een onrustige nacht voor ons. Het houdt ons beide toch wel 24/7 bezig. En we blijven ons (ook al heeft het geen zin) ook wel schuldig voelen. Maar goed dat zetten we maar weer even aan de kant en focussen ons op de zorg die er nu nodig is.

Ik heb weer even contact met het werk. Ik probeer 1 afspraak door te laten gaan. In de ochtend fiets ik even met Lorenzo mee naar school en ga dan weer richting huis. Even een wasje aanzetten enzo. Daarna richting ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis is de situatie eigenlijk zoals gisterenavond. Ze is vooral heel erg suf en steeds verder weg. Contact krijgen is steeds moeilijker. Ook haar hartritme is behoorlijk verstoort. Maar ze denken dat dit komt doordat haar lijf zo hard moet werken. Ze krijgt hier medicatie voor en ze krijgt een antibiotica cocktail omdat ze flink wat ontstekingswaarde in haar bloed heeft maar ze nog niet weten waarvan. Afgelopen dinsdag toen ze nog wat meer helder was vertelde ze wel dat ze wat brandend gevoel had bij het plassen maar haar urine was te schoon voor een urineweg infectie.

Omdat ze zo suf blijft besluiten ze een scan te gaan maken van haar hoofd. Om zeker te zijn dat het niet toch een CVA of Annurisma/ bloeding is zoals in 2001 of 2018. Omdat ik niet weg wil voor dat de scan heeft plaats gevonden en de uitslag er is zeg ik toch mijn afspraak van 14:00 maar af.

Ik had gelukkig er al voor gezorgd dat zowel Elina als Lorenzo beide de poortsleutel mee hadden en dus de woning in zouden kunnen.

De scan is zo gebeurd. Ze is al snel weer terug op de kamer. De scan laat geen afwijkingen zien. Dat is dus geruststellend maar helaas laat het neurologisch fysieke onderzoek wel zien dat ze alleen gevoel heeft in benen en armen maar ze totaal niet kan bewegen. Dat kan ze dinsdag nog wel dus dit is echt flink achteruit gegaan. En dat is geen goed teken. De neuroloog en de co-assistent Neurologie geven aan te gaan overleggen met de Intensivist en dan bij mij terug te komen.

Omdat het ondertussen al laat is vraag ik Rick om maar vast boodschappen te doen voor het eten.

Uit het gesprek met de Intensivist blijkt dat ze het echt even niet zo goed weten. Ze gaan de antibiotica uitbreiden. Want ze snappen nog niet helemaal waarom ze neurologisch zo achteruitgaat. Ik besluit naar huis te gaan om te eten. En dan in de avond met Rick weer even terug te komen.

In de avond na het eten is de situatie niet echt anders. Ze is in een diepe slaap en krijgt niet mee dat we er zijn helaas. Haar handen zijn dik en koud. Al het vocht lijkt daar in op te slaan. Ze blijft maar achteruit gaan en dat zorgt niet alleen bij ons voor zorgen maar ook bij de verpleging en de artsen. We blijven maar even kort en hopen dat ze na een goede nacht er morgen wellicht weer iets meer is.

Vrijdag 15 september, jarig op de IC.

Tja vandaag is ze jarig. En ook al mag ze zelf geen taart en zo ik besluit even langs haar huis te gaan. Even checken of Louis die maaltijden al heeft opgehaald die anders over de datum raken. Maar eerst even naar mijn zwemmen. Op vrijdag heb ik altijd medisch zwemmen ivm de rest verschijnselen van mijn COVID besmetting in 2021. Het is weer even een heerlijk ontspan momentje.

Daarna dus door naar huis van mijn schoonmama. Gelukkig zijn de maaltijden opgehaald. Verder kan alles nog tot begin oktober. Dus we hebben nog even.

Daarna even naar de action, slingertje halen, elektrisch kaarsje, kaartje waar we iets op in kunnen spreken, celebrations om naast haar bed te zetten voor bezoek en personeel en nog wat andere zaken voor mezelf. Dan bij de bakker even 2 taartjes ook voor de verjaardag. De artsen en verpleging van de ICT verdienen wel even een traktatie. Wat een respect voor die mensen. Ook even een babbeltje bij mijn buurvrouw die bij de slager werkt op het zeewijkplein. Haar moeder is ook opgenomen in het ziekenhuis. Maar na het plaatsen van een stent gaat die gelukkig wel  echt vooruit.

Vervolgens op naar huis. Even wat eten. En dan weer op naar het ziekenhuis. Ze is nog steeds ver weg. Te ver weg naar de zin van mij maar ook van de artsen. Haar glucose, ontstekingswaarde, ademhaling en zuurstof zijn wel beter en ook de afbraak van spierweefsel in de urine is steeds minder. Dus als je daar naar kijkt gaat ze vooruit maar neurologisch rolt ze heel erg snel achteruit.

Dat is voor mij het moment om definitief te besluiten zondag niet met Timo in het vliegtuig te stappen. Ik zou eigenlijk zondag met Timo naar Salt Lake City mee vliegen. Hebben een hotelletje geboekt tussen twee nationale parken op 4 uur rijden van die stad die we graag willen bezoeken. Maar ik ga nu echt niet op mijn gemak weg. Uiteraard begrijpt Timo dat maar we balen allebei wel even.

Ik laat het ook aan mijn werk weten en mijn leidinggevende laat weten dat ik zorg verlof heb. Dat is wel heel erg fijn op dit moment.

Ik hang in ieder geval wel de slingertjes aan haar persoonlijke bord, zet de celebrations neer en geef de taart aan Niels 1 van haar verplegers die er nu al 3 dagen achter elkaar voor haar is. Verder kan ik nu niets doen. Ik vertel haar wel dat ze jarig is en feliciteer haar en dat ik in de middag nog even kom kijken. Maar krijg helemaal geen reactie.

Daarna ga ik toch thuis maar even een weer wat huishoudelijke taken uitvoeren en besluit even wat TV te kijken als afleiding. Ik zou gebeld worden als ze nog verder achteruit gaat. Dit gebeurt gelukkig niet. Wel stel ik weer wat mensen op de hoogte. Ook haar beste vrienden Arie en Jopie. Anders gaan ze zich zorgen maken als ze haar niet kunnen bereiken voor haar verjaardag. Ook zij schrikken uiteraard van het nieuws.

Omdat ik toch wil dat ze iemand heeft op haar verjaardag ga ik in de middag opnieuw heen. Eigenlijk zou ik met de kids gaan in de middag. Maar gezien haar huidige toestand besluit ik dat niet te doen. Ze krijgt niets mee en voor de kinderen wel heel erg confronterend.

Lorenzo baalt maar snapt het gelukkig wel als ik het hem uitleg. Elina is nog niet thuis uit school maar ik leg het haar later wel uit.

Omdat ze neurologisch zo slecht gaat wil de neuroloog een hersenvocht punctie doen. Wellicht is er toch weer sprake van Meningitis (hersenvliesontsteking) dat heeft ze in 2001 ook gehad.

Er wordt gevraagd of ik in de familie kamer wil wachten terwijl ze de punctie doen. Tja zit je dan op haar verjaardag in de wachtkamer in alle onzekerheid ipv een verjaardagsetentje voor te bereiden wat ik anders zou hebben gedaan. Het wachten lijkt een eeuwigheid te duren. Als ik terug mag komen krijg ik te horen dat het ze niet is gelukt. Zodra ze haar op haar zij in foetus houding proberen te leggen schiet haar hart blijkbaar te veel in de stress. Dat is dus weer een tegenvaller. Omdat ze hierdoor Meningitis niet uit kunnen sluiten is er besloten dat ze haar er toch voor gaan behandelen. Ik heb wel even soort van contact. Ze lijkt een heel klein beetje te reageren op mijn vragen. Maar verder niets.

Net als ik wil gaan wordt ik door de artsen in een kamertje apart gevraagd. Pfff denk ik bij mezelf dat zal geen goed nieuws gesprek zijn. Ik krijg nogmaals te horen dat het dus niet is gelukt en dat ze haar gaan behandelen. Maar we hebben het ook opnieuw over reanimeren. Gezien haar huidige zwakke toestand en de kans op meer nevenschade als ze reanimeren komen we samen tot de conclusie dat we het nu niet moeten willen. Mocht het hart het begeven dan is het klaar. Ik had dit ook al met Rick besproken. We staan hier achter maar pfff wat is dit een zware en kl…. beslissing zeg.

Ik ga richting huis voor de kids en het avond eten. Rick gaat vanuit werk direct door. En mijn schoonzus komt begin van de avond.

Zelf heb ik een avondje Perfect staan. Een theater voorstelling samen met Naomi.

Als Rick thuis komt zitten de kids en ik al te eten. Gelukkig heeft hij wel een beetje contact met zijn moeder gekregen. Hij heeft zelfs wat foto’s kunnen laten zien en had het idee dat ze er van moest glimlachen. Dus al iets meer dan vanmiddag. Hopelijk hebben we het ergste dus gehad. Maar zal afwachten worden weer.

Net voor ik het theater in ga krijg ik nog een positief berichtje van Bianca.

"Zijn net bij mam weg gegaan ze was wakker dat we kwamen en zei ook hey bianc en hoi Peet. Ze leek wat zelfs emotioneel gerust gesteld en tegen der gesproken. Ook met avond verpleging en zei ook wat is wat he zo jarig en daarop zei ik klopt maar joh volgende week nemen we je mee eten van ijsje daarna heb ik ook gezegt slaap gewoon hoor ik ga nog niet.
Bij weg gaan gezegt ik ben er morgen middag weer even hou van je en reageerde ze met rustige zucht."

Ik laat Rick het ook gelijk weten. Ze lijkt echt ietsje vooruit te gaan. Maar even morgen afwachten.

Nu eerst genieten van een heerlijk avondje theater. En wat hebben we gelachen, zijn we geraakt en hebben ook nog heerlijk gedanst. Het is een aanrader voor iedereen die moeder is.

Zaterdag 16 september, een lichtpuntje.

Lorenzo moet vandaag om 11:30 bij de voetbal zijn en om 12:00 de wedstrijd. Rick en ik besluiten dat ik voor die tijd even ga kijken hoe het met zijn moeder gaat. Elina heeft met vriendinnen afgesproken in Haarlem en Rick zorgt dat Lorenzo klaar is voor de voetbal.

Situatie is eigenlijk niet echt veranderd. Ze is nog steeds heel erg suf en weinig echt aanwezig. Reageert minimaal.

Haar handen zijn nog verder opgezwollen en bij 1 hand beginnen ontstekingen rondom de injectie plek te ontstaan. De infuus moet dus verplaatst. Maar net als op de SEH is dat nog niet zo gemakkelijk. Niet in armen of benen. En ook met echo apparaat lukt het wederom niet. Ze gaan er waarschijnlijk een anesthesist bij halen. De antibiotica moet erin maar is geen goede lijn meer vrij om dat te doen.

De Intensivist komt haar ook weer onderzoeken. Conclusies situatie blijft enigszins gelijk. Ze gaan weer overleggen. Alleen ik ga eerst richting Lorenzo zijn voetbalwedstrijd en kom dan in de middag terug. Dat laat ik haar even weten en dat vind ze fijn.

Thuis even snel wisselen van auto naar fiets en mijn ontbijt/lunch even klaar gemaakt zodat ik die langs het veld kan opeten.

Ze gaan net beginnen als ik arriveer. Hij voetbalde sinds dit seizoen bij de onder 13. 1 jaar hoger dan normaal voor zijn leeftijd. Maar hij kon echt niet verder met zijn trainer van vorig jaar. Die 2 waren echt water en vuur en hij werd er mega ongelukkig van. Nu heeft hij weer plezier. En ondanks dat ze net als vorige week hebben verloren werd er niet geklaagd door hem. Niet op zijn team en niet op de trainer. Ze hebben ook samen gevochten tot het eind. Echt knap. Niemand liet zijn koppie hangen. En ze hebben echt kansen gehad. Maar de anderen waren gewoon te sterk. 0-3 werd het uiteindelijk. Maar goed vorige week had dit team nog met 16-0 gewonnen. En zelf hadden ze vorige week met 6-0 gewonnen dus dit was al weer beter. Een nieuw team, voor het eerst op groot veld en nu pas 4 trainingen samen gehad. Dus echt al heel netjes. Dit team had voor de helft een team dat vorig jaar ook al op groot veld speelde.

Na de voetbal samen met Elina naar het ziekenhuis. Linda heeft me proberen te bellen dus ik bel terug. “Hoi met Melle, kan Lorenzo spelen?”. Ik denk dat Lorenzo dat wel wil, is goede afleiding. Dus ik vraag of hij Rick wil bellen en ik ligt Linda even in over de situatie van mijn schoonmoeder.

Gelukkig is ze een stuk meer wakker nu ik er met Elina ben. Ze kan zelfs een beetje grapjes maken. Elina staat achter mij en samen zitten ze via het optrekken van wenkbrauwen enzo mij belachelijk te maken. Heerlijk om de interactie tussen die twee te zien. Het doet haar duidelijk heel veel goeds. Ook zetten we muziek op via mijn telefoon en ze weet me duidelijk te maken dat ze muziek van André Hazes wil. Elina vind het vreselijke muziek maar Wies geniet er duidelijk van. Terwijl elina en ik kletsen zegt mijn schoonmama af en toe ook wat. Zo fijn. Wat een verschil met gisteren. En een lichtpuntje nadat we het gevoel hadden dat we haar juist aan het verliezen waren. Helaas neurologisch nog steeds slecht maar dit is al iets. Ze blijken wel eindelijk een gelukte punctie te hebben van het hersenvocht dus dat is goed nieuws. Het was helder dus de kans op Meningitis is wel verder gezakt. Betekend dat ze dan toch iets meer denken aan iets viraals in de hersenen. Dus dat is ook geen fijn nieuws. Maar goed het staat nu op kweek en daar zullen we op moeten wachten.

Ik ben best wel even met Elina gebleven. Eigenlijk tot Bianca en Peter er waren. Toen zijn wij gegaan. Het was fijn dat Elina haar zo helder heeft meegemaakt. Hopelijk is ze ook bij Lorenzo en Rick zo helder vanavond.

Thuis besluit ik op zoek te gaan naar de afdrukken van de fotoshoot van 2 jaar terug. Die we toen hebben gedaan voor haar 70ste verjaardag. Maar ik kan ze niet vinden. Dus besluit ik langs de Kruidvat te gaan om even 3 afdrukken te maken die we op haar bord kunnen hangen. Even heerlijk op de fiets. Bianca vraag ik om een groter foto van die ouwe mee te nemen. Want al staat de pasfoto van mijn schoonvader al vanaf dag 1 op het kastje dat is toch niet groot genoeg. Ze kan dat niet zien met die slechte ogen en een bril opzetten is nog even geen optie.

Het apparaat bij de Kruidvat wil niet echt mee werken. Ik ben ook niet helemaal helder genoeg om het echt goed te doen eigenlijk. Ik merk echt dat de stress flink wat effect heeft op mijn brein op het moment. Iets wat ik in trainingen die ik geef ook wel vaker aan geef bij mijn cursisten. Stress doet heel veel met je. Maar gelukkig lukt het me uit eindelijk en kan ik door naar de supermarkt om even boodschappen doen voor avond eten. In de winkel ben ik echt zo’n kip zonder kop. Ik denk uiteindelijk alles te hebben maar als ik bijna thuis ben besef ik dat ik 1 belangrijk iets ben vergeten. Ik ga pizza’s maken maar Rick en Elina hebben het liefst zo’n kant en klare Big American. Rick rijd dus nog even terug terwijl ik de pizza’s van Lorenzo en mij maak.

Zodra Rick er is gaan die van Lorenzo en die van hem en Elina in de oven. Die van mij past niet maar ik eet wel ietsje later.

Terwijl ik aan mijn pizza begin gaan Rick en Lorenzo naar oma.

Elina ik ruimen na het eten de rest van het zwembad weg. Het mooie weer is nu echt voorbij dus die kan wel opgeborgen.

Als ze terug komen blijkt dat ook zij redelijk contact hebben kunnen hebben met oma. Iets minder dan Elina en mij maar ze was blij met de foto’s en ook heeft ze weer van de muziek genoten.

Tijd voor een ontspannen avondje samen. Elina zit een livestream van het een of ander te kijken, lorenzo wil gamen met Melle dus Rick en ik hebben tijd om samen iets te kijken.

Zondag 17 september geen Salt Lake City maar totale vermoeidheid.

Ik heb nog slechter geslapen dan anders. Mijn rugpijn is echt enorm. Ik heb sinds mijn COVID besmetting al veel last van rugklachten maar de laatste tijd ging dat eigenlijk heel erg goed. Maar ik denk dat alle stress en emoties van deze week voor deze terugslag hebben gezorgd. Van de week maar eens kijken of ik wat extra kan sporten in de hoop dat de pijn weer wat af gaat nemen. Want juist nu kan ik mijn slaap zo goed gebruiken.

Ik ga maar weer eens op de bank hangen beneden en wat TV kijken. Heerlijk Virgin River kijken. Tot de rest van het huis wakker wordt. Als het huis eenmaal is ontwaakt ga ik richting mijn schoonmoeders huis en daarna naar het ziekenhuis. Rick blijft bij Elina en Lorenzo. Ik spreek met Linda af dat Melle mag komen zodra hij kan en wil.

Uit de brievenbus haal ik 1 verjaardagskaart. Die zal ik meenemen en op haar bord hangen. Onderweg naar het ziekenhuis kom ik al snel in een file terecht. Om 9:50 wat is dat dan? Eerst denk ik nog dat de brug over het zijkanaal C openstaat maar dat blijkt niet het geval. De feesttent van Spaarndam staat net naast de snelweg en daar staat een brandweer wagen. Geen idee waarom er lijkt niet echt iets aan de hand maar blijkbaar wil iedereen even goed kijken. Dus heb ik 15 minuten in de file gestaan voor kijkers. Mensen waarom rij je niet gewoon door? Ik snap dat echt niet.

In eerste instantie toen ik aankwam bij Wies lag ze heel diep te slapen. Het was dan ook wel direct na haar ochtend ritueel. En blijkbaar was ze toen wel aanspreekbaar. Na een tijdje werd ze gelukkig wel weer wakker en kon ik zelfs echt een gesprek met haar voeren. Haar buurvrouw kreeg koffie en ze vroeg waar is die van mij dan? Maar ze mag nog geen koffie. Blijkbaar kan ze nog steeds niet goed genoeg slikken en zijn ze bang dat er dan koffie in haar longen terecht komt. Nadat we dat goed hebben uitgelegd legt ze zich er enigszins mopperend bij neer. Het is een goede ochtend en als ik weg ga zegt ze me ook echt nog even gedag.

Als ik thuis kom is Melle al gearriveerd en is Linda net weg. De jongens zijn meteen gaan gamen uiteraard. Wat anders. Voor nu laat ik ze maar even maar ze mogen het niet de hele dag doen.

Omdat Bianca begin van de middag naar haar moeder gaat hebben wij even de middag voor ons zelf. Ik sta er even bij stil dat ik, als dit niet was gebeurt, nu zo’n beetje richting Timo zou gaan voor ons tripje naar Salt Lake City. Maar goed de situatie is nu even anders.

Voor nu kruip ik echter even mijn bed in want ik ben gesloopt. Alle vermoeidheid van de emoties, spanning en stress van deze week in combi met het slechte slapen komen er even uit. En ik besluit er aan toe te geven.

Na mijn slaapje stel ik voor aan de jongens om even wat anders te gaan doen. Maar ze zijn al snel klaar met de drone, trampoline (veel te nat) en de racebaan. Daarom stel ik voor om een spel te doen met z’n allen. Maar eerst is er al mot tussen Rick en Elina. Je merkt toch dat de spanning in huis wat sneller op loopt dan normaal. En als dan vervolgens Melle en Lorenzo ook nog samen valsspelen tegen Elina dan is het klaar en is de lol van een spelletje spelen er ook wel vanaf. Elina vertrekt ook weer naar boven en de jongens gaan dammen met elkaar.

Ik hou met met Rick maar weer even bezig met de huishoudelijke taken en uiteindelijk met het koken van het eten. Ik heb allerlei verschillende kleine gerechtjes gemaakt. Even soort van feestmaal. Dat zorgt er in ieder geval voor dat de sfeer weer even gezelliger is in huis.

Na het eten zeggen wij al vast gedag tegen Melle. Die zal wel opgehaald worden als Rick en ik in het ziekenhuis zijn.

Van Bianca hebben we gehoord dat zij ook weer echt goed contact had. Maar als wij komen lijkt ze toch weer wat suf en afwezig. Uiteindelijk wordt ze wel weer iets wakkerder. Ze heeft weer dorst dus ik help haar weer met een spons stokje om wat te drinken. Dat doe ik al een paar dagen en dat vind ze erg fijn en is voor mij een kleine moeite. En even haar lippen invetten. Dat doet de verpleging ook maar het voelt goed gewoon iets voor haar te kunnen doen. Het is zo lastig om haar zo hulpeloos te zien.

Ze had ook wel weer wat zin in muziek. In de ochtend had ik beste zangers opgezet nu had ze toch weer liever Andre Hazes. We blijven niet te lang want ze is echt heel moe.

Hopelijk gaan de onderzoeken van morgen weer wat opleveren en of de kweek van het hersenvocht.

Voor nu gewoon weer even genieten van onze avond en hopen dat ik een iets betere nacht maak.

Maandag 18 september, weer wat zwakker en suffer helaas.

Ik heb iets beter geslapen deze nacht, ik had vannacht toch maar even een tabletje gepakt voor ontspanning en dat heeft gelukkig wel wat geholpen. Maar mijn rug wordt echt met de dag erger. Ik had echt weer even nodig voor ik fatsoenlijk op kon staan. Even wat rek en strek oefeningen en toen toch maar de dag gestart.

Het vaste door de weeks ritueel, Lorenzo wakker maken, even kijken bij Elina (O nee, die heeft studiedag dus kan uitslapen), mezelf aankleden en broodjes, broodtrommel en fruitbakje klaar maken voor Lorenzo. Omdat het echt vies weer is, regen en onweer Lorenzo met de auto naar school gebracht.

Daarna direct boodschappen doen voor avond eten. Thuis heel even bijkomen en daarna samen met Elina naar het ziekenhuis gereden. Omdat ze toch vrij is kon ze lekker mee.

Dat vond oma wel weer heerlijk. Ze was wel nog wat moe dus ogen open houden lukt niet echt. Maar verder goed aanspreekbaar. Waar ze gisteren alleen zeurde om koffie is daar nu ook eten bijgekomen. Ik heb trek in eten gaf ze aan. Maar ja als drinken al niet mag is eten helemaal uit den boze natuurlijk. Maar ik snap haar wel. Ze voelt zich minder ziek en begint wat dat betreft echt wel op te knappen. Dan heb je ook behoefte aan wat smaak in je mond. Hopelijk mag ze snel wat drinken en vervolgens wat eten. Heb haar wel weer water gevoerd via het sponsje. Dat vond ze erg lekker en fijn. Uiteindelijk ook weer even muziek aan gezet. Dit keer radio 100%NL. Zodat ze niet zo stil ligt als wij er niet zijn. Het bed naast haar is sinds vandaag leeg al had ze daar ook geen echte aanspraak van. Die dame had veel bezoek en was echt al helemaal opgeknapt.

Op de weg naar buiten de arts nog even gesproken. Ik had van de verpleegkundige begrepen dat ze een MRI willen maken maar niet zeker was of dat kan vanwege de klemmetjes die ze in haar hoofd heeft sinds haar Annurisma. Maar gelukkig kan hij gewoon gemaakt worden. Alleen de planning voor vandaag is al helemaal vol. Dat betekend dat ze hem waarschijnlijk morgen pas kunnen maken. Wel had hij at goed nieuws. Blijkbaar heeft ze vandaag met haar rechterhand weer wat kunnen knijpen in zijn hand. Dus dat is wel echt positief. Vanmiddag in het MDO hopen ze ook de uitslagen van de hersenvocht punctie te hebben en dus te kunnen bespreken.

Na even thuis de wasmachine te hebben laten draaien met knuffels van Lorenzo en lekker even uitgerust te hebben ben ik Lorenzo van school gaan halen. Even kort met zijn juf gesproken. Wilde graag weten of hij in de klas er bij is met zijn koppie. Over het algemeen wel gaf ze aan maar hij lijkt wel af en toe wat af te dwalen en dan wat sip te kijken. De juf en Lorenzo hebben afgesproken dat hij aan kan geven wanneer hij er over wil praten of juist met rust gelaten wil worden.

Hij had zich ergens flink aan gestoten op school dus wilde thuis uitrusten voor de voetbal en “mam, ik heb wel even genoeg gezien van oma aan de slangetjes”. Hij is er echt heel veel mee bezig. Je ziet echt zo’n groot verschil tussen hem en Elina. Elina lijkt er in ieder geval heel goed mee om te gaan, praat er wel over maar lijkt niet echt aangedaan. Lorenzo daar in tegen is heel emotioneel. Dat is hij altijd al sneller geweest. Hij is veel gevoeliger als zijn zus. Daarom is hij ook zoveel sneller boos of verdrietig.

Ik heb hem thuis afgezet en ben toen doorgereden naar het ziekenhuis. Daar aangekomen lag mijn schoonmama heel erg diep te slapen. Ze was net terug van een PATscan. Dat was behoorlijk vermoeiend geweest voor haar blijkbaar. Ik ben half uurtje geweest maar ze heeft niets meegekregen. Heb ook nog weer gesprek gehad met de arts. Allemaal vragen over of ze nog op vakantie was geweest afgelopen 6 maanden. Maar verste van haar huis dat ze is geweest is naar Bianca in Heemskerk. Maar ook vragen over gedrag en gezondheidsverschillen in de afgelopen 6 maanden en over haar rook geschiedenis enzo. Hij gaf aan we proberen een puzzel te leggen maar er lijken zoveel puzzelstukjes te ontbreken dat we hem maar niet gelegd kunnen krijgen. Uit de scan en ook het hersenvocht is niets gekomen wat kan verklaren waarom ze zo wisselend is. Iedere keer als ze vooruit gang lijkt te boeken komen er weer andere vragen bij of zakt ze zoals vandaag weer verder weg. Het is frustrerend en zorgwekkend. We proberen hoop te houden op herstel maar ik zie het steeds somberder in en vind het echt wel heel lastig.

Op naar huis, mezelf maar weer even herpakkken. In de auto bel ik Bianca en Rick om ze weer even op de hoogte te brengen. En ook mijn mama weer op de hoogte gebracht. Het is fijn dat ondanks dat ze op afstand zijn ik soms ook even mijn gedachte met haar kan delen. Mijn zorgen, mijn hoop en de vermoeidheid die dit alles mee brengt. Ze hadden eerder terug willen komen van vakantie voor mij maar dat is niet nodig. Haar gewoon even kunnen appen of bellen is al genoeg. Ik ben dan weer extra blij met mijn ouders en de band die we hebben.

Begin van de avond gaat Bianca nog langs bij haar moeder. Rick en ik gaan dan proberen morgen overdag samen weer langs te gaan.

Lorenzo had zich vandaag op school flink bezeerd aan zijn scheenbeen en wilde dus niet voetballen omdat zijn scheenbeschermer hem pijn deed. Normaal zeg ik, kom op wees een vent en je gaat gewoon. Maar nu gezien hij al wat uit zijn doen is door oma hem toch maar afgemeld. Rick en ik besloten daarom toch direct na het eten nog even samen naar zijn moeder te gaan. We hebben Elina bij ballet afgezet omdat het echt net een waterval was wat er uit de lucht kwam. Daarna richting Ziekenhuis gereden.

Ze was echt wakker en hebben echt wel wat kunnen praten met haar. Ze was er dus gelukkig beter aan dan vanmiddag. Ze had echt niet mee gekregen dat ik er was geweest. Maar nu zat ze al antwoord te geven ik vragen die aan haar buurman werden gesteld die net geïnstalleerd werd. Daar hebben we wel even heerlijk om gelachen met elkaar. Ze had ook af zitten luisteren (ik stiekem misschien ook wel beetje) zodat we wisten dat het een man van 72 is. Rick had dat allemaal niet meegekregen, misschien toch iets van ons nieuwsgierige vrouwen haha. Na ongeveer half uurtje kwamen Peter en Bianca. We zijn hele even gebleven maar zijn daarna vertrokken. Te veel bezoek mag niet en is ook te vermoeiend voor haar.

Thuis heb ik even op de roeitrainer gezeten en wat Yoga oefeningen op mijn Yoga bankje gedaan. In de hoop dat ik vannacht wat minder last van mijn rug heb en dus een betere nacht kan maken. Daarna heerlijk even badderen terwijl Rick Elina ging halen. 

Dinsdag 19 september, de week is rond.

Het is gewoon al een week geleden dat we in deze rollercoaster terecht zijn gekomen. Het sporten gisteravond en het ontspannen bad, lijkt wat geholpen te hebben. Ik heb mijn beste nacht tot nu toe gemaakt sinds mijn schoonmoeder is opgenomen. Ik heb wel weer flink pijn in mijn rug maar heb er niet van wakker gelegen zoals de afgelopen nachten.

Ik besluit na het mee fietsen met Lorenzo direct maar even door te gaan naar de fysio sport. Even heerlijk 45 minuten weten te sporten. Koste me moeite maar het is gelukt. Ook even gesproken met mijn eigen fysio en die kijkt of hij morgen een gaatje kan maken om me even los te maken. En ook gesproken met Jordy de Fysio van mijn schoonmoeder. Die vroeg hoe het nu ging. Hem zo ver als kan bij gepraat en beloofd zijn sterkte wensen aan haar over te brengen.

Daarna thuis even opfrissen en omkleden en  daarna weer door naar het ziekenhuis. Het is al een automatische piloot aan het worden. Ik ken bijna alle verpleegkundigen van de afdeling wel en zij mij. Ze hebben haar weg lekker opgefrist. Ze ligt diep te slapen en reageert in eerste instantie niet op mij. Net als ik denk dan ga ik maar en dan kom ik vanmiddag terug wordt ze alsnog wakker. Even gekletst en muziek voor haar aangezet. Maar net als we lekker samen muziek aan het luisteren zijn komen er twee artsen die ene echo gaan maken. Geen idee waarvan overigens. Daarna gaat ze direct door naar de MRI scan. Dus ik spreek af dat ik in de familie kamer zal wachten. Het kan wel even duren dus de verpleegkundige geeft aan dat ik dan beter de andere familie kamer kan pakken. Die is even wat knusser. En dat klopt staat een lekkere stoel en zou zelfs even een tukkie kunnen doen op het bed als ik zou willen. Maar ben lekker The Man in The Iron Mask gaan kijken. Had mijn iPad en oordopjes al meegenomen omdat ik wist dat ze wellicht weg zou zijn/ gaan voor de MRI. En kan wel weer op en neer rijden naar huis maar ja kost ook steeds weer heel veel benzine dus ook beetje zonde.

Om 12:15 heb ik nog steeds niets gehoord over of ze al terug is dus ik besluit zelf maar even te gaan kijken. Ze is idd net terug op de kamer en ze hadden niet door dat ik in die andere kamer zat. Dame aan de balie had alleen in de grote kamer gekeken. Geen probleem. Wies ligt heerlijk diep te slapen. Ik vind het maar koud op de kamer en de verpleegkundige geeft al aan dat ze al dacht dat het aan haar lag. Maar dat het voor mijn schoonmoeder wel lekker is. Die heeft namelijk weer opgelopen koorts helaas. 39 graden. Ik besluit haar maar te laten slapen en nu toch maar naar huis te gaan. Wil Lorenzo graag weer oppikken uit school om 14:00.

Op de weg naar buiten nog even weer bij de arts langs gelopen. Uitslag MRI wordt pas later vandaag of zelfs morgen verwacht. Dat ligt aan wanneer de radioloog tijd heeft om er naar te kijken. Nog even verteld wat ik gisteravond via Bianca heb gehoord, namelijk dat mijn schoonmama zaterdags al wel een heel stuk sneller moe was dan normaal. Dus vaker op haar rollator moest gaan zitten tijdens het boodschappen doen. Dat had Peter zich eigenlijk pas echt goed gerealiseerd nadien. Ook die heeft natuurlijk stress om zijn zus. Maar ja het helpt ons nog niet echt verder in een diagnose.

Vervolgens op naar huis. Daar heb ik even heerlijk The Little Mermaid gekeken op Disney. Die staat er blijkbaar sinds kort op.

Ik kon hem helaas niet afkijken maar misschien vanavond. Het water komt echt met bakken uit de lucht dus ik besluit Lorenzo met de auto te gaan halen ipv op de fiets. En ik geloof niet dat Lorenzo het erg vind. Het waait echt enorm. Toen Elina nog heel wat kleiner was en het ook zo hard waaide heeft ze ook gezegd “mama ik waai weg”. Nou dat gevoel zou ze vandaag ook zeker hebben gehad. En dan zou daar ook nog een nat pak tot op het ondergoed bij zijn gekomen. Elina is gelukkig later uit school en volgens buienradar zou het dan wel droog moeten zijn.

Ik laat hem zijn fiets even op slot zetten, want had al gezien terwijl ik stond te wachten dat hij dat vanmorgen was vergeten. Tja zal vast vaker gebeuren en gelukkig staat hij wel binnen het hek van de school zullen we maar denken. Maar goed na de fiets op slot is gezet gaan we samen even wat boodschapjes doen. Ik had gisteren online een bestelling geplaatst voor allemaal suikervrije koekjes en appelstroop. Ik ben bezig met afvallen en ook al was dat afgelopen week even wat lastiger om er bewust mee bezig te zijn, niets afgevallen maar gelukkig ook niet aangekomen. Maar zo kan ik af en toe toch iets verantwoords snoepen. De bestelling was geleverd bij het PostNL punt. En daarna ook even naar de Kruidvat. Nieuwe afdruk printen van een foto van mijn schoonvader. Bianca had er een meegenomen maar die bladderde af waarschijnlijk door dat die al bijna 20 jaar in een foto lijstje heeft gezeten bij haar thuis. Maar het is gelukt om een nieuwe af te drukken dus die kan vanmiddag mee naar mijn schoonmoeder.

Lorenzo wil liever niet naar oma, “mama ik vind het zo erg om oma zo te zien. En ik heb dat voor nu wel even genoeg in mijn hoofd.”

Ach mijn lieve betrokken mannetje wat vind ik het erg dat het jou zo bezig houdt en wat snap ik het goed dat je dit even niet wilt. Ik heb hem dat laten weten en we zijn lekker naar huis gegaan. Daar heb ik me weer even met wat huishoudelijke taken bezig gehouden en hij is weer gaan gamen. Hij zit momenteel wel heel erg veel achter dat schermpje maar heb niet de puf en de energie om het hem te verbieden en het is ook gewoon heel fijne afleiding voor hem. Hij belt dan met zijn vriendjes waarmee hij samen in de game zit.

Om 16:15 is Rick hier, nadat hij Lorenzo heeft verwend met een dikke Bosche Bol (Henk is jarig en had hier op getrakteerd en er waren er over) gaan we samen naar zijn moeder.

Ze is wederom in diepe slaap. Uiteindelijk wordt ze wel wat wakker maar het is minimaal. Het praten lukt niet echt. Blijft een beetje bij hummen. Heb haar de nieuwe foto van Henk laten zien. Zelfs dat lijkt maar half binnen te komen. Heb hem wel aan het bord gehangen. Als ik haar vraag of ze weer wat muziek wil geeft ze aan dat wel te willen. Ik ga dus de iPad halen bij de verpleging. En lekker radioNL aangezet.

De koorts was wel lager dan vanmorgen maar goed ze heeft daar op PCM voor gekregen. En dan nog was hij 38,3

Uitslagen van de MRI moesten nog met Neurologie worden besproken dus konden ze ons nu niet veel over vertellen helaas. Dus dat is toch tot morgen wachten. Omdat ze overduidelijk heel erg moe is hebben we het bezoek maar kort gehouden deze keer. Heb haar beloofd morgenvroeg weer terug te komen na het sporten.

De rest van de avond is even voor ons zelf. Helaas tijdens het eten een telefoontje van vrienden van Wies. 1 van de 2 heeft fikse griep opgelopen. Ze zouden eigenlijk donderdag op bezoek komen bij wies maar ja een griepje mee nemen naar de IC is geen goed idee. Dus die afspraak moet verplaatst worden. Daar zal zowel die vriendin als mijn schoonmoeder flink van balen verwacht ik. Maar hopelijk is ze volgende week opgeknapt en kunnen ze alsnog op bezoek komen.

Ook nog telefoontje van mijn ouders. Die zijn nu in Italië. Vandaag begonnen op de terugweg vanuit Kroatië. En ipv Venray hebben ze Velsen op de Nav ingesteld. Ondanks dat ik ze niet perce hier nodig heb vind ik het wel fijn als ze hier zullen zijn. Gewoon even die extra knuffel van mijn ouders in deze lastige tijd. Ik ben zo dankbaar voor de band die ik met mijn ouders heb, de zorg voor anderen die ik van mijn moeder heb meegekregen en de kracht die ik van beide heb. Niet iedereen is gezegend met zo’n warm gezin dus dat koester ik des te meer dat ik het wel heb. Maar nu ga ik lekker Little Mermaid afkijken terwijl Rick aan het ontspannen is in bad 😁😁

Woensdag 20 september, je blijft een groot mysterie

Wat ben ik blij dat ik elke dag even mag komen sporten bij de fysio sport. Ik heb echt wel beter geslapen. Ik werd pas om 5:30 wakker en dat is voor het eerst deze afgelopen 1,5 week. Wel weer met veel spierpijnen die horen bij mijn HMS maar het doet me wel goed iets beter geslapen te hebben. En ik denk echt dat dit komt door het sporten. Ik heb het al vaker gemerkt dat ik de nacht na een goede work-out bij de fysio beter slaap. Dat ik nog naar de reguliere sportschool ging had ik er juist last van vaak maar nu niet. En zeker in deze periode is het dan een verademing. Maar goed. Omdat ik toch al om 5:30 ben opgestaan kan ik net zo goed ook even de broodjes van Rick klaar maken vandaag. Normaal doe ik dat alleen voor de kinderen maar nu heeft Rick ook maar even mazzel. Als ik toch bezig ben en hij is nog niet wakker gaat het in 1 moeite door. Of ik nu 8 of 12 boterhammen klaar maak dat doet het hem dan ook niet meer.

Zijn wekker gaat altijd om 6:00 maar hij kan rustig snoezen tot 6:30. Om 6:25 besluit ik maar eens een kijkje te gaan nemen bij hem. Hij is een soort van wakker zullen we maar zeggen. Tja waar ik zodra mijn wekker gaat gewoon direct aansta en op sta is dat bij hem toch altijd een ander verhaal. Hij is meer een oude auto die eerst op gang moet komen voor zijn toerental omhoog kan gaan. En er moet eerst goede smeerolie in of te wel koffie. Dat doet hij eigenlijk altijd op het werk omdat hij dus zo lastig uit bed komt. Als hij op tijd wil zijn kan hij niet thuis nog koffie doen of hij moet om 5:30 standaard de wekker gaan zetten en dat mag hij van mij dus echt niet. Want ik lig dan al lang klaar wakker over het algemeen van zijn wakker en hij ligt dan nog steeds te snoezen haha. Nu zou hij wel thuis koffie kunnen doen maar omdat ik die geur niet bepaald lekker vind (tijdens de zwangerschappen moest ik zelfs steeds van kokhalzen van die geur) laat ik hem gewoon naar zijn werk gaan. Terwijl Rick opstaat en richting werkvertrekt ga ik Lorenzo wakker maken. Elina zet altijd zwelf wel goed haar wekker. Lorenzo vind het fijner om wakker gemaakt te worden. Die moet net als zijn vader eerst even rustig ontwaken.

Als hij en zijn zus allebei aan het ontbijt zitten ga ik me al vast weer in mijn sportkleding hijsen zodat ik direct door kan naar de trainingszaal. Lorenzo had ik gisteren uit school opgehaald met de auto dus die moet ik nu even richting de gymzaal brengen. Op donderdag moeten ze namelijk bij de gymzaal beginnen.

Bij de sportzaal even kort met mijn fysio gesproken. Liefst zou ik vandaag al even los gemaakt worden maar die ruimte heeft hij niet in de agenda dus ik moet echt even tot vrijdag wachten. Het is even niet anders. Dus maar even lekker sporten. Eerst even op de fiets opwarmen en daarna op de Senso Pro, wat vind ik dat een fijn apparaat zeg. Je staat er op als of je niet goed wijs bent maar het lijkt wel echt veel te doen. Wat is de Seno Pro dan eigenlijk zal je denken? Nou je moet je voorstellen dat je twee elastische banden hebt (soort van trampoline stroken) daar sta je op. Dus dat beweegt heel gemakkelijk en je moet ieder keer je balans zoeken. Dan heb je nog voor je, achter je, boven en onder je elastieken zitten die je bij bepaalde oefeningen moet pakken. bij 1 van de oefeningen voel ik me altijd zo'n dijnende zeehond die in zijn vinnen klapt om vis te ontvangen haha.

maar goed genoeg daarover. Ik heb uiteindelijk een uurtje gesport en dat was heerlijk. Daarna direct door naar huis om even op te frissen. En vervolgens door naar het ziekenhuis. Schoonmama lag in diepe slaap. En ze had weer behoorlijke koorts helaas. Daarom hadden ze deze ochtend maar geen nachthemd aangedaan. Ze lag alleen onder een paar lakens. Pff op zo'n moment denk ik echt hoe veel moet ze nog doorstaan en hoe lang moet ze dit doorstaan. Wanneer is het klaar of wanneer knapt ze nou echt op? De hoop die we van het weekend nog hadden is al bijna vergeten. Het is om moedeloos van te worden. Ze is nog wel even wakker geworden net voor ik ging. Ik ben niet heel lang gebleven aangezien ze zich zo beroerd voelde en ik nu echt even niets voor haar kon doen. Wel weer even muziekje opgezet en wat water aangeboden. Maar daar vesrlikte ze zich direct in. 

Ook weer even met de artsen gesproken. Ze hebben ook niets gevonden op de MRI van gisteren. Wel hebben ze ontdekt dat sinds opname een B12 deficiëntie is ontstaan. at kan verlammingsverschijnselen tot gevolg hebben. Ze zijn met de behandeling gestart en nu is het wederom afwachten.

Op weg naar huis even gebeld met Alain die in Haarlem woont, ik dacht kan wellicht wel even bij hem langs als hij thuis aan het werk is maar helaas op kantoor aan het werk. Dus ben toch maar naar huis gereden. Voor de afleiding even wat voor werk gedaan. Op 9 november organiseren we de Sociale Toer speciaal voor mensen die in het sociaal domein een belangrijke rol spelen in de verbinding. Die een voorbeeld zijn voor anderen. Hiervoor hebben we mensen persoonlijk uitgenodigd en de herinneringen moesten de deur uit. dit wilde ik graag zelf doen. Dus daar ben ik aan begonnen. Heb het nog niet af maar kan morgen de rest nog wel doen.

Daarna heb ik even lekker op de bank gezeten en even TV gekeken. Tot dat Lorenzo thuis kwam. Dat koppie stond zo treurig toen hij binnen kwam. Wat kan je moeder hart dan breken zeg. alleen al van het zien van dat droevige gezicht. Toen ik er naar vroeg wat er was, het is gewoon k.. mama. Oma ligt nog steeds in het ziekenhuis en heeft het nog steeds heel zwaar mama. Alles is gewoon k...
Hij barste vervolgens echt in tranen uit. pfff wat heb ik het dan ook even moeilijk. samen hebben we zo een behoorlijke tijd knuffelend op de bank gezeten. Daarna is hij naar zijn kamer gegaan om t ebellen met zijn vriendjes en uiteraard weer te gamen. Vanaf morgen gaan we toch maar weer eens schermtijd erop zetten want hij gamed nu toch echt wel te veel. Oke het is goede afleiding maar die moet hij ook op een andere manier leren zoeken.

Elina gaat op woensdag meteen vanuit school door naar ballet dus qua eten even makkelijk. Had bij mijn lieve 'groningen matties/ collega's' om inspiratie gevraagd. Wat ben ik dan blij met die twee. Dat samen kamperen heeft ons echt nog verder bij elkaar gebracht. maar op hun inspiratie werd het soep met brood. Niet iets waar ik Elina blij mee maak dus die krijgt gevulde pasta die ik als portie had bewaard. Na het eten door naar de voetbal van Lorenzo. Alleen die training ging ook niet helemaal zoals hij het zou willen. Hij is wat afgeleid en heeft ook nog eens last van zijn knie. Nu al 2,5 week. Dus morgen eens bij de fysio vragen of en wanneer ze tijd hebben voor hem. toch even na laten kijken.

Vanuit voetbal naar huis en weer richting ziekenhuis. Bianca en Peter liepen net het ziekenhuis uit toen wij aan kwamen rijden. Ze hadden maar minimaal contact gehad met hun mama en zus. En dat is bij ons eigenlijk niet anders. Ze lijkt al niet meer te weten dat Bianca en Peter er net waren. Ze heeft vandaag in de middag blijkbaar wel even in een stoel gezeten. Ze hebben haar met de til lift even uit bed gehaald gehad ondanks de koorts om doorlig plekken te voorkomen. Omdat ze weer heel warm aanvoelde heb ik de verpleging om een washandje gevraagd, die heb ik even nat gemaakt en op haar voorhoofd gelegd en heb weer even met een sponsje haar mond vochtig gemaakt. Met rietje durf ik niet meer te doen na dat ze zich gisteren verslikte.

Daarna maar gedag gezegd en weer vertrokken. Maar het voelt alsof ze langzaamaan aan het wegslippen is. En dat voelt kl... maar we hebben er ergens ook vrede mee als ze dat zou doen. Dit is zo zwaar voor haar en ze heeft al zoveel ingeleverd de afgelopen jaren. Ze is al zo veel vrijheid kwijt. Waar ze toen Elina en Lorenzo nog klein waren zelf overal naar toe ging met haar brommertje en toen dat door slechter wordend evenwicht en zicht niet meer ging deed ze van alles met de bus, zelfs na haar CVA lukte dat eerst nog. Maar de laatste jaren kan ze haar eigen huisje al niet meer schoonhouden. Lopen ging al met nog maar kleine stukjes en met de bus mee was al een behoorlijke tijd geen optie meer. Overal was ze afhankelijk van haar kinderen en schoonkinderen om haar ergens naar toe te vervoeren. maar nu ze kan niets. geen armen of benen bewegen, niet meer zelf eten wat nou als dit zo blijft? Dat zou ik echt heel erg voor haar vinden. Dus of ze moet echt heel erg goed opknappen of ik hoop dat ze er tussen uitpiept lekker naar Henk toe. Iets wat ze eigenlijk al heel lang wil.

Donderdag 21 september, begin van het loslaten?

ik was vandaag weer eens om 4:20 al wakker. 😣 Rugpijn was niet te zeurderig maar echt slapen wilde toch echt niet meer lekker dus om 5:30 maar weer opgestaan en maar weer begonnen met het klaar maken van alle ontbijtjes, 10 uur momenten en de lunch pakketjes. Mijn gezin kan hier denk ik wel aan wennen. Dat mag ik vast ook blijven doen als het zorgverlof voorbij is. Voor de kinderen doe ik dat ook heel vaak maar voor Rick niet. Ik lig liever tot 6:30 zelf in bed. En dan gaat Rick ongeveer de deur uit als het goed is😜. Zoals ik gisteren al zei houdt hij nog al van snoezen dus het is ook regelmatig 6:45 maar goed. 

Rick gaat netjes op tijd de deur uit en Lorenzo komt mooi op tijd beneden voor het ontbijt. Wil gelijk op zijn iPad maar ja we hebben er weer schermtijd opgezet dus als hij dat nu doet kan hij vanmiddag uit school er niet meer op. Klein dilemma. Dus hij besluit boven maar wat te gaan lezen. (Waarschijnlijk dus gewoon zijn tv aan en tv kijken maar vooruit. Het is in iedergeval niet gamen.) Ik weet niet waarom maar zo rond 7:15 besluit ik eens te kijken hoe laat Elina naar school moet. Nou ja eigenlijk wel, vaak als ik haar vroeg wakker maak kijkt ze me een beetje op zijn pubers aan met zo'n hoofd op onweer waarop staat geschreven, waarom maak je me zo vroeg wakker want ik hoef toch pas om 9:50 op school te zijn. Omdat ik geen zin heb in dat gezicht kijk ik nu maar even. Magister wil alleen niet direct mee werken. Even de app er af gooien en er weer opzetten helpt gelukkig. En tot mijn verbazing zie ik dat ze al om 8:15 op school moet zijn. Het is inmiddels 7:30. En heb nog geen teken van leven geconstateerd. En je raad het al nu krijg ik de schuld dat ik haar te laat wakker maak als ik zeg wat doe je nog in bed je moet al om 8:15 op school zijn en het is nu 7:30. Het is ook nooit goed haha. Maar goed het is vandaag ook weer lekker Hollands regenachtig weer dus heb ik maar weer eens lief over mijn hart gestreken en de kinderen wederom met de auto naar school gebracht. Wat Elina iets meer rust gaf om rustig wakker te worden en zich klaar te maken.

Na beide kids op school gedropt te hebben weer door naar sportzaal. En ik weet het 40 minuten vol te houden. De loopband sla ik vandaag maar even over. Daar heb ik gewoon niet meer de energie voor. Ik duik lekker bij de club gelijk onder de douche om me op te frissen. Terwijl ik mijn haren sta te wassen voel ik wat vallen maar weet niet wat gezien mijn ogen dicht zijn vanwege al het sop. Als dat weg is en kijk naar de grond zie ik mijn horloge liggen. Het bandje is gewoon afgebroken. En ik vond hem juist zo leuk. Maar ja het is en blijft wel een goedkoop bandje. Dus dan kan je dat wel eens hebben. De echte Apple Watch bandjes vind ik echt veel te duur namelijk.

maar ipv direct naar het ziekenhuis te rijden dus toch maar even snel langs huis om een ander bandje aan mijn horloge te zetten. Daarna alsnog door het ziekenhuis. Ik weet weer een plekje in de woonwijk te vinden voor het parkeren te vinden gelukkig. Want dat parkeren is toch best prijzig. €1,- per half uur. Met alle bezoekjes en tijden dat ik er ben en de benzine kosten gaat er nu toch een behoorlijk vermogen doorheen. Maar ja ik ga het er ook niet om laten. En zo bespaar ik toch iets en heb ik een extra loopje wat ook niet erg is. Maar voor de zoveelste keer in de afgelopen 1,5 week loop ik weer de hoofdingang binnen. Waar het op door de weekse dagen zoals vandaag een behoorlijk drukke bedoeling is. Mensen die waarschijnlijk voor de poli's komen en natuurlijk net als ik om mensen te bezoeken. In de weekenden is het hier echt verlaten maar nu komt het geluid je al te gemoed. Het begint bijna vertrouwd te voelen. Maar na de hoofdingang volgen de gangen. Op automatische piloot leg ik het stuk eigenlijk af richting de liften, verdieping 2 en naar de bel. En zoals altijd wordt er netjes gevraagd voor wie ik kom. "Mevrouw Duijn", "oké ik maak de deuren voor u open". Even de handjes ontsmetten en hup daar loop ik de IC weer op. Het is deze ochtend ook bij het bed van mijn schoonmama een drukke bedoeling. 'N neuroloog (weer een andere dan ik al gezien had, en heb er al best wat gezien), 2 assistenten van de neurologie. Geen idee of ze beide Co zijn of verpleegkundigen maar dat doet er niet toe. De verpleegkundige van de IC, de Intensivist van dienst en de Intensivist van de nachtdienst wiens dienst er eigenlijk al enige tijd op zit. Ze is een bijzonder geval die schoonmama van mij, voor ons niets nieuws, maar voor de artsen een groot raadsel. Waar ze allemaal wel bij willen zijn.

vanmorgen is ze weer eens een levend speldenkussen. Ze ligt te slapen lijkt wel dus krijgt er niet echt veel van mee. Maar blijkbaar prikken ze met naalden die verbonden zijn met stroom schokjes in haar spieren en zenuwen om te kijken hoe actief ze nog zijn en of ze daar de verklaring van haar verlammingsverschijnselen uit kunnen halen. Maar van wat ik begrijp uit het gesprek tussen Neuroloog en Intensivist geeft ook dit onderzoek weer geen helder beeld. En weer hebben we gesprek over de afgelopen weken en maanden en mogelijke veranderingen. Het lukt me niet de vragen die ze stellen op te slaan in mijn hoofd maar conclusie de antwoorden helpen ook niet echt verder. Ze gaan weer overleggen en hebben daarbij ook intensief contact met de specialisten van het Erasmus ziekenhuis. Wellicht toch Guillain-Barré syndroom. Tenminste daar denken ze nu een beetje aan. In ieder geval kan volgens de neuroloog de vitamine B12 differentiatie niet de huidige problemen echt verklaren. Het moet wel verholpen worden maar kan niet de oorzaak zijn. Maar wat tegen het Guillain-Barré syndroom spreekt is dat ze steeds zo diep in slaap weg zakt. Meestal is met het bewust zijn niets mis bij deze auto immuun ziekte. Vorig jaar is een tante van Rick hiermee opgenomen geweest in het ziekenhuis. En zij kon idd niets meer maar was wel echt heel erg bij bewust zijn. Overigens is zij nog steeds aan het revalideren en dus nog niet thuis en haar gezondheid was voor het ziek worden een aanzienlijk stuk beter dan die van mijn schoonmama. Maar conclusie is voor nu we weten het nog steeds niet waar ze nou zo ziek van is. En ook niet wat dus de verwachtingen zijn. Met de artsen besproken hoe nu verder en hoe ver willen we gaan? We hebben afgesproken dat mocht ze niet meer zelfstandig kunnen ademhalen dat we haar dan laten gaan. We gaan haar dus ook niet meer aan de beademing leggen. Wat een zware en klote beslissing is dat maar het voelt toch ook goed dat nu uitgesproken te hebben. De artsen staan er medisch volledig achter en hebben echt een heel goed gesprek gehad over liefde is ook durven los laten en het beste willen voor je naasten ook al betekend dat loslaten. En dat zijn we nu toch echt wel steeds meer aan het doen. Misschien gebeurt er een wonder en krabbelt ze toch weer op maar de hoop daarop wordt steeds kleiner en het uitgaan van het moeten loslaten steeds groter. Heb echt even flink gehuild en werd gelukkig lief opgevangen door verpleging en de arts. 
Nu zijn de tranen even op en dus toch maar weer richting huis, nadat ik wel weer even haar mond heb bevochtigd, muziekje aangezet en even wat knoopjes van haar nachthemd heb dicht gemaakt. Want die stonden nog open van het onderzoek. Verder is ze ver weg de meeste tijd. Heel af en toe enigszins contact maar het is echt minimaal. Ik besluit de middag ook niet langs te gaan maar pas weer met Rick te komen.

Buiten bel ik Bianca, Rick en mijn mama. Gedeeltelijk om mijn hart te luchten maar ook om hen op de hoogte te stellen dat we dit nu echt zo hebben afgesproken. We staan er allemaal achter maar we voelen allemaal ook het verdriet.
Thuis gelukkig wat voor werk kunnen doen wat goede afleiding is. Elina is al vroeg uit dus die kan ik al snel ophalen maar verdwijnt direct maar haar kamer om huiswerk te maken. Vanavond hip hop dus dan heeft ze er weinig tijd voor. Ik ga dus weer verder met mijn werk. Om 14:00 is Lorenzo uit en sta braaf bij schoolplein te wachten maar zie niemand van zijn klas🤔. 🤦‍♀️ O nee, hij heeft op donderdag gym aan het eind van de dag dus moet hem bij de Boekenier ophalen. Snel die kant op maar geen Lorenzo meer te bekennen. Klasgenootjes zeggen Lorenzo is al weg. En ook zijn gym juf, nee die is al even weg. Oké weer richting school en goed opletten of ik hem zie. Net voor school zie ik hem lopen. Hij had even staan wachten en toen al bedacht dat ik wellicht per ongeluk op school stond en tja meneer was zijn telefoon vergeten thuis. Had hem uiteraard al proberen te bellen om te achter halen waar hij uit hing.

maar goed hij zit in de auto. Op naar de appie voor paar boodschapjes en dan naar huis. Hij eindelijk gamen. En ik achter de pc deze blog bij werken en wat privé mail zaken afhandelen. 
Om 16:15 gaan Rick en ik nog even naar zijn moeder. Bianca en Peter zijn er ook al. En weer is ze meer in slaap en ver weg dan dat ze aanwezig is. Ze reageerd bijna niet op ons. We houden het dus alle 4 maar kort. Geven nog even wat knuffels en dan op naar huis. Lekker pannenkoeken bakken en eten. Buurvrouw had aangeboden pasta saus te maken zowel gewone als vega, super lief maar pasta hadden we al op en we hadden trek in pannenkoeken. En ik kan je zeggen ze zijn weer heerlijk. Nu weer proberen een ontspannen avondje te hebben en dan zien we morgen weer verder.

Dit zijn 2 van de foto's die we bij Wies aan haar persoonlijke bord hebben gehangen ☺️

Vrijdag 22 september, een sportieve start

1:30 en 4:45 waren de tijden dat ik vannacht wakker werd. Beide keren geprobeerd weer te gaan slapen. De eerste keer lukte dat dus maar de tweede keer niet en om 5:15 was ik het zat en dus toch maar weer opgestaan. Lekker op de bank een zwijmel film opgezet waar je niet bij hoeft na te denken en die lekker rustig gaat. Geen idee meer hoe hij heet maar dat doet er dan ook niet toe.

Om 6:00 weer de broodjes gaan smeren, fruit gaan schoonmaken en de trommeltjes gaan vullen voor het hele gezin. Om 6:30 was er nog geen teken van leven dus toch maar weer iedereen uit bed halen. Elina zat al te werken achter haar laptop op bed, maar de mannen lagen nog lekker te tukken. 
mezelf meteen gaan aankleden want op vrijdag mag ik weer lekker dobberen in het warme zwembad. Om 10:30 gaat Paul mij hopelijk ook weer lekker los maken dus ik besluit gelijk ook mijn sporttas klaar te maken. Dan ga ik na het zwemmen ook nog heerlijk even sporten. 

Ik ga op vrijdag eerder de deur uit dan de kids dus die zitten nog lekker te ontbijten en te 'hangen' als ik de deur uit ga. Het is weer heerlijk in het zwembad. Lekker ontspannen altijd in dat waren water ondanks dat de fysio die de les geeft ons altijd wel echt aan het werk zet.

en zoals bedacht direct door naar de fysio sportzaal. Heerlijk een uurtje weten te sporten inclusief loopband en dat ondanks mijn niet al te beste nacht. Ben best even trots op mezelf. Na het opfrissen onder de douche wachten tot ik aan de beurt ben bij Paul. Goede timing zo.

Paul is voor zijn doen erg lief voor me vandaag haha. meestal is een behandeling bij hem meer te omschrijven als een martel gang maar dan wel eentje met resultaat. Maar vandaag valt het echt heel erg mee. Wel weer even wat ruggenwerveltjes terug op hun plek duwen en bij mijn heupen een erg pijnlijk puntje aanpakken maar voor de rest houdt hij het bij een massage die redelijk aangenaam voelt. Ook wel eens lekker en is ook wat meer ontspannen liggen dan. 

Oké daarna weer door naar het Ziekenhuis. Op de gang bij mijn schoonmoeder zitten twee mannen op een stoel. Dat kan ik al zien op de monitor die in het eerste stuk gang hangt nog voor ik de bocht om ga. Eerst denk ik nog dat ze wellicht aan het wachten zijn tot ze bij een andere patient erbij mogen, al is het dan wel een vreemde plek want daar zijn de familie kamers in principe voor waar ik zelf ook al wel enige tijd heb doorgebracht de afgelopen periode. Als ik aan ze voorbij lief zie ik dat het gaat om twee bewakers van Dienst Justitiele inrichting. Er ligt dus blijkbaar iemand uit de bajes op de IC. Op een aparte kamer en waarschijnlijk kan hij/zij niet veel anders lig je niet op de IC maar ja protocol is toch 2 bewakers. 

Als ik mijn koppie om het hoekie steek bij mijn schoonmama zie ik dat ze net nog met wat onderzoeken bezig zijn. Ik mag gewoon even achter het gordijn wachten op de kamer want ze zijn zo klaar. Ze is redelijk wakker deze ochtend. Maar haar ogen staan zo intens triest. Het breekt echt mijn hart en wat heb ik met haar te doen. Ik heb haar verteld dat wij als kinderen hebben afgesproken met de artsen dat als haar hart of longen stoppen we dan niets meer laten doen. Ik vraag of ze het daar mee eens is omdat ze op de SEH nog had aangegeven wel gereanimeerd te worden. Ze geeft aan het daarmee eens te zijn. Daar gingen we al vanuit maar het is goed dit toch met elkaar uitgesproken te hebben. En eigenlijk geven we daarmee ook aan dat het goed is als ze het op geeft. Het is ook gewoon K... als je op bed ligt en je kan helemaal niets, als je voor alles afhankelijk bent van anderen of apparaten. Dat ook gewoon uitgesproken en dat geeft ze ook aan. Ik heb haar ook gevraagd of ze er klaar mee is of ze nu naar Henk zou willen gaan als haar lijf het toe laat. Dat wil ze heel graag en ach wat gun ik haar dat. Nu helemaal. Ik heb moeite mijn tranen binnen te houden. Ik geef haar wat aaien over de bol en meer kan ik niet doen dan uitspreken het is kut en we hebben te doen met je. 

Wel geef ik weer wat water via een spons staafje, vet ik haar lippen even in en leg een koud nat washandje op haar voorhoofd want ze is weer behoorlijk warm. Ik zorg dat ze weer muziek heeft en ik klets over niets en van alles eigenlijk. over mijn eigen ochtend, over de dag van de kinderen zodat ze maar niet direct weer alleen is. Maar na ruim 'n uurtje heb ik eigenlijk ook niets meer te vertellen en neem ik toch maar afscheid voor nu.

Ik wil eigenlijk de Intensivist nog even spreken want dat sombere wat ik nu zie vind ik zo hart brekend, ik snap het zo goed en wil weten wat we kunnen doen. Gelukkig komt precies op dat moment de Intensivist op mij aflopen en gaan we even in een kamertje apart zitten. Ik spreek mijn zorgen uit over het sombere en dat ik denk dat ze zelf het nu ook aan het opgeven is. En ik vraag toch maar op de man af terwijl ik eigenlijk het antwoord al weet, kunnen jullie haar helpen met afscheid nemen? Nee dat kunnen ze niet, ze is zelf niet meer wilsbekwaam genoeg om echt aan te kunnen geven ik wil niet meer. Alleen maar antwoorden op vragen die wij stellen is niet voldoende. Dat betekend dat ze het zelf moet doen, zelf echt op moet geven. Wat ze wel kunnen doen en wat er nu dus ook gaat gebeuren is dat ze haar van de IC gaan afhalen en naar de afdeling Neurologie gaan overplaatsen. Waarschijnlijk in de loop van morgen. Ze gaan haar infuur medicatie afbouwen en gaan mocht er weer ontstekingen ontstaan geen nieuwe antibiotica meer opstarten. En als ze weg gaat zakken zorgen dat ze geen pijn heeft. Hoe het verloop zal zijn is nu nog niet te zeggen. Soms knappen mensen wonderbaarlijk dan in eens toch nog op maar we gaan inprincipe uit van niet. Alleen hoe lang dit nog zal duren is nu gewoon niet te zeggen. Maar het komt er eigenlijk op neer dat ze en wij haar echt gaan loslaten. Ook geen eindeloze onderzoeken meer om te achterhalen wat ze nu heeft. Dit is voor haar alleen vervelend en het gaat uiteindelijk niet meer echt bijdrage bij een goed herstel. Ze vragen ook hoe het met mij gaat, en waar ik het bij mijn schoonmoeder aan het bed nog droog heb weten te houden is dat nu echt niet meer het geval. Ik voel me leeg en op en heb een gebroken hart voor haar. De onmacht haar niet te kunnen helpen, de onmacht van het wel begrijpen dat ze zich zwaar kl... voelt door alles en dat ze niet meer wil maar dat haar lichaam wat zoveel gebreken heeft maar net niet helemaal wil opgeven. De vermoeidheid van mijn eigen lijf door het slecht slapen en alle emoties met de daarbij horende effect op mijn spieren en bindweefsel. Alles komt er even uit. En het mag er zijn en dat voelt fijn. Ik ben met alle liefde de mantelzorger voor mijn schoonmama ook zeker in deze periode maar pfff wat is dit zwaar. Moe en leeg loop ik uiteindelijk de afdeling weer af. 

Eerst Rick maar eens bellen en op de hoogte stellen van deze ontwikkelingen. Hij is het eens met de beslissing maar ik voel bij hem ook ergens een boosheid dat ze niet hebben kunnen achterhalen wat zijn moeder nu heeft. Hij wil antwoorden en daarom eigenlijk dat ze door gaan maar voor zijn moeder snapt hij dat het beter is om te stoppen met zoeken. En ik snap hem. Hij is zijn vader al onverwachts verloren in 2004, nooit wetende waardoor want dat hebben ze toen niet onderzocht. En nu gaat hij ook zijn moeder verliezen zonder te weten wat ze nu echt heeft. 

Daarna ook mijn ouders en Bianca maar even bellen. En dan op naar huis. Ik had mijn huisje al beetje te veel verwaarloosd in de twee weken na de vakantie maar nu helemaal. Het heeft wel even wat schoonmaak werk nodig. Ook een opruim beurt overigens haha maar goed. Ik zet lekker de film Les Misserable op (ik voel me Misserable dus ik vind hem wel toepasselijk). Lekker zo hard mogelijk zodat ik kan stofzuigen en poetsen en de muziek toch kan horen. De film zelf kan ik er wel bij denken, kan hem aardig dromen geloof ik. Het huis is nu zeker nog niet klaar maar ik heb weer wat stapjes weten te maken en het was heerlijk om op die manier even mijn gedachten aan schoonmama uit te schakelen.

Lorenzo verdwijnd bij thuiskomst gelijk naar boven. Die zit niet te wachten op die muziek en daarnaast heeft hij Roblox punten gekocht en hij had zijn game tijd nog niet besteed dus tja.

Ik vraag Rick om vanuit werk even langs de appie te gaan. En daarna gaan we richting zijn mama. Elina is nog niet thuis want die heeft schoolmusical bijeenkomst. Ze gaan volgend jaar High School Musical doen. Super leuk en goede ontspanning voor haar. Al heeft ze dat natuurlijk ook al met haar 4 balletlessen in de week haha.

Onderweg naar Haarlem komen we op de A9 weer in de file terecht. De brug over het zijkanaal staat weer eens open. 1 waarom gaan mensen met dit vieze weer uberhaupt varen en 2 het zou verboden moeten zijn om in de spits die brug open te gooien. Ik heb dat nooit gesnapt en ook nu frustreer ik me daar weer over. laat die boten lekker tussen 16:00 en 18:30 ofzo lekker wachten. Maar goed gelukkig is hij redelijk vlot weer open en kunnen we daarna verder goed door rijden.

Waar schoonmama vanmorgen heel erg wakker was is ze het nu ietsje minder maar toch weten we redeljk contact met haar te krijgen en ook nu kan ze ons weer aankijken. Gelukkig staan de ogen iets minder treurig dan vanmorgen. Alsof ze het Rick niet wil laten zien of gewoon omdat ze blij is om haar eigen kind te zien. Wat ook heel logisch is. Ze is vanavond van de insuline afgehaald en krijgt nu voor het eerst weer mentaformine (medicatie die ze zelf al gebruikte voor de suiker voor ze opgenomen werd). Dat is het eerste slangetje waar ze vanaf is. Er is nog niet meer bekend over wanneer ze overgaat naar neurologie. Ik kan haar vanavond zelfs weer wat water te drinken geven met een rietje. Dat had de verpleegkundige al een beetje gedaan maar gaat nu eigenlijk ook goed. Waar ik vanmorgen nog dacht het kan nu heel snel gaan laat ze vanavond weer zien dat het ook best nog wel kan duren. Ze had nu ook geen koorts meer. 36,9 dus echt heel netjes waar hij vanmorgen nog 38,9 was. Zou zij dan toch weer net 1 van die mensen zijn die zodra ze opgegeven zijn wonderbaarlijk opknappen? Je weet het maar nooit. We zullen het gaan merken. 

De mannen van justitie zitten nog steeds op de gang. De verpleegkundige maakt duidelijk dat ze het maar onzin vind want de persoon die ze bewaken gaat echt nergens heen maar ja protocol en ik snap het wel. Iemand zal niet voor niets in de bajes zitten. We blijven bijna een uurtje en gaan er dan weer vandoor. We krijgen een belletje zodra ze weten wanneer ze verplaatst wordt. Dus nu op naar huis om te koken en te eten en dan hopelijk ook nog wat van onze avond te kunnen genieten.

Zaterdag 23 september, mijn ouders zijn er.

4:45 was het deze nacht dat ik wakker ben geworden. Ik probeer nog weer in slaap te vallen maar om 5:15 ben ik er klaar mee. Ik ga weer naar beneden en besluit weer een filmpje te kijken. Bij Prime, Red, White & Royal Blue. Heerlijke film.

vandaag heb ik afgesproken om bij IJmuiden de eerste ochtend shift te draaien achter de bar. Even heerlijke afleiding. Het regend echter pijpen stelen. En dan zouden de wedstrijden wel eens afgelast kunnen worden. Dus ik besluit om 5:50 al vast in de app te gooien of de wedstrijden wel doorgaan. Om 7:30 heb ik nog niet gehoord en is het inmiddels droog en breekt het zonnetje door. Dus ik ga er vanuit dat ze gewoon door gaan. En ga op de fiets richting kantine. Het hele huis is verder nog in ruste.

Al snel is het erg gezellig en druk achter de bar en er voor. Als een van mijn bar collega's denkt te horen dat een bejaarde man vraagt of we ook voor condooms kunnen betalen ipv of hij ook met contant kan betalen is het gieren van het lachen achter de bar en krijgen we pas echt de slappe lach 😂🤣😂. O wat doet dit me even goed.

Om 10:45 komt Bianca Priemus me af lossen en kan ik naar huis. Waar inmiddels ook mijn ouders zijn gearriveerd. Wat is het fijn om ze na zoveel weken weer te knuffelen zeker nu.

Na de lunch (en voor mij ontbijt) is het tijd om weer richting de voetbal te gaan maar dit keer voor de wedstrijd van Lorenzo. Omdat het weer met bakken uit de lucht komt vallen de regen gaan we toch maar even met de auto. Mijn papa gaan ook gezellig mee. Mama gaat even op bed liggen. 

Tijdens de wedstrijd is het ☔️, droog, ☔️, droog. Ze verliezen helaas met 3-5 maar ze hebben echt best wel met momenten heel goed voetbal laten zien en ze hebben het leuk als team. Ook mijn vader vond het ondanks het weer leuk om te kijken en de vooruit gang te zien die Lorenzo heeft gemaakt. Zo vaak ziet hij hem natuurlijk niet voetballen. 

Als ik na afloop de kantine binnen kom lopen roept Martijn mij zijn kant op. "Lieve dame, waarom loop jij om 5:50 al te appen? Dan behoren we nog te slapen? 😂🤣, of was je van plan om met de zaklamp de velden te controleren" maar mijn uitleg werd begrepen haha.

Vanuit de voetbal weer naar huis, en dan door met Rick naar schoonmama. Begin van de middag zijn Bianca en Peter al geweest en toen was ze best goed aanspreekbaar. Net als gisteren zitten er weer twee mensen van justitie in de gang. Ze hebben inmiddels wel ook een tafeltje er bij gekregen. Rick grapt nog voor leggen van een kaartje een flesje bier 😂.

Schoonmama is best behoorlijk wakker weer. Ze is wel moe maar kijkt ons aan en reageerd over het algemeen goed op wat we zeggen en vragen. En het drinken gaat zelfs heel erg goed via een rietje. Beter dan de afgelopen periode. Ze verslikt zich geen ene keer. Helaas wel weer wat verhoging. Dus ook maar weer een nat washandje gemaakt en op haar hoofd gelegd. De verpleging had zelf de muziek al voor haar aangezet. We krijgen ook te horen dat ze nog niet verplaatst wordt naar Neurologie omdat ze er op dit moment geen plek hebben, dus misschien morgen en anders pas maandag. Even afwachten dus. We vertellen hoe het voetballen van Lorenzo is gegaan en dat mijn ouders er zijn. Ik zie de treurnis in haar ogen maar merk dat het haar goed doet als we haar van alles vertellen. Het wordt steeds moeilijker haar zo in deze situatie te zien. Ook gewoon omdat we er nu echt vanuit gaan dat het niet meer beter wordt. Omdat ze echt moe is en als ik vraag wil je weer lekker gaan slapen ze ja zegt gaan we er weer vandoor.

meteen door naar de supermarkt voor boodschapje van avond eten en ontbijt voor morgen. Thuis kan ik gelijk gaan koken. Gezellig met z'n zessen eten. Na het eten en nog wat huishoudelijke klusjes gaat Rick in bad, Lorenzo gamen met een vriend, Opa wandelen en Oma, Elina en ik een spelletje spelen. 

Daarna heerlijk samen lachen om homevideo's met z'n allen en 'O wat een Jaar' kortom een heerlijk ontspannen avondje 

Zondag 24 september, Nog niet naar neurologie

Wauw ik heb gewoon uitgeslapen tot 6:45. En ja dat is voor mij gezien de afgelopen 2 weken echt uitslapen. De rest van het huis is nog in rusten dus ik maak er weer gebruik van om even wat te kijken waar ik zin in heb. Rond 9:00 ga ik eens spieken bij mijn ouders. Die zijn al even wakker. We spreken af dat mijn mama en ik gaan kijken of we met Elina richting mijn schoonmama kunnen en dat mijn papa lekker even gaat fietsen met Lorenzo. 

Allebei de kids zijn te porren voor het plan. Rick heeft dus even het huis voor zich zelf. Ook wel even goed. Mijn schoonmama lijkt in een keer toch weer wat op te krabbelen. Ze is echt alert, heeft haar ogen open en kan zelfs al wat kleine zinnetjes vormen. Bijvoorbeeld toen mijn moeder zei ik ga er toch maar even bij zitten. was de reactie: "Je hebt groot gelijk, zou ik ook doen!"

Haar hartritme is ook gewoon spontaan nu toch weer stabiel geworden. Bloeddruk is wel echt heel laag maar wel stabiel. Maar ze is er beter aan dan in tijden. En blijkbaar begint ze ook weer wat gevoel in haar benen terug te krijgen. Ze heeft al heel lang pijnlijke knieën. Afgelopen 2 weken voelde ze dit echter niet maar sinds vanmorgen lijkt ze dit wel weer te voelen. Dat is enerzijds positief maar ja dat dit dan het voelen van veel pijn betekend is natuurlijk wel echt minder voor haar. dat was een heel klein positief puntje aan het bijna geen gevoel hebben. Ze verwachten haar nog niet vandaag naar neurologie te kunnen verplaatsen omdat ze eerst nog de infuuslijn weer in haar hand moet hebben. Deze mag niet vanuit de lies omdat dit echt alleen op de IC mag. Volgens mijn mama (die gelukkig ook nog wat medische kennis heeft) komt dit omdat hij nu in haar grote slagader zit. En als er dan iets mis gaat bloed ze heel snel dood. Daarom mag het alleen op de IC.

Ze gaan dus vandaag proberen dat infuus weer in haar hand te plaatsen. Die zijn echter ook nog steeds best dik van het vocht. Dus ben benieuwd of het ze gaat lukken. 

We blijven ongeveer 30 minuten en dat is echt wel weer genoeg. Door het bed goed laag te zetten kan Elina om nog even een stevige knuffel en kus geven. 

Thuis lekker even boodschapje doen met z'n drieën en dan door naar huis voor de lunch. 
Lorenzo heeft het heerlijk gehad met opa. Ze zijn door de duinen gefietst en hebben heerlijk een ijsje gegeten bij de boerderij aan de uitgang van Santpoort. Na de lunch hebben we even rustig aan gedaan. en aan het eind van de middag ben ik met mijn Papa nog even gaan wandelen en Rick en Lorenzo naar oma gegaan. 

Ze hadden haar in een stoel gezet en ze was dus ook echt wakker. Wat heel fijn en goed was voor Lorenzo. Het infuus zetten is blijkbaar ook gelukt in haar rechterhand. Dat betekend dat ze waarschijnlijk morgen over mag naar Neurologie. Lorenzo blijft het moeilijk vinden om oma zo te zien dus klein half uurtje blijven was wel weer even genoeg. 

Mijn ouders hebben ons lekker getrakteerd op een heerlijke avondmaaltijd van de Egyptische zaak.

Bianca is in de avond nog geweest en toen was ze eigenlijk te moe. Dus ze lijkt dat bezoek niet echt meegekregen te hebben.

wij hebben heerlijk de Jungle Boek gekeken met elkaar. Dus weer een ontspannen avondje.

25 september, verhuizingsdag.

Waar ik gisteren nog zo heerlijk had uitgeslapen was het deze ochtend weer 4:45, heb het vol weten houden tot 5:30 toen toch maar weer opgestaan. Hierdoor wel weer alle tijd om alles klaar te maken voor alle gezinsleden. 

opa heeft gisteren al aan Lorenzo beloofd om met hem naar school te brengen dus ik kan verder nog wat rustiger aan doen. Ik wil wel lekker gaan sporten maar zo rond 9:00 is prima. Uiteindelijk ga ik de deur uit op moment dat mijn papa weer terug is. Heb heerlijk uurtje gesport. En ondertussen ook meegeluisterd met de start van de week van het werk.

Daarna ga ik richting mijn schoonmama. Ze is echt in heel diepe slaap als ik aan kom. Maar dat blijkt niet gek te zijn. Ze heeft vanmorgen al fysio gehad en ergo, al even in een stoel gezeten en neurologisch onderzoek. Ze mag inderdaad vandaag over. Om 13:30 wordt ze overgeplaatst. Ik besluit dan dus terug te komen als ze daar naar toe is verplaatst.

Op weg naar huis gelijk even boodschapje bij slager en langs huis van schoonmama om toch die koeling verder leeg te halen en andere kastjes na te lopen op open producten. Daarnaast even haar prullenbakken geleegd. En dan op naar huis.

heb lekker even verse broodjes gebakken voor mijn ouders en mezelf. Daarna zijn mama en ik er even bij gaan liggen. Papa is gaan fietsen en Lorenzo weer gaan ophalen op school.

na mijn dutje Lorenzo gevraagd wat hij wilde eten. Sushi bowl. Nou prima. Gelijk sushi rijst aangezet en papa zou het afmaken terwijl ik dan richting mijn schoonmama ging en boodschappen ging doen.

inmiddels ligt schoonmama nu idd op de Brain Care Unit (BCU) van de neurologie afdelingen. Ze heeft een eigen kamer. Enerzijds misschien lekker, aan de andere kant wel eenzaam. Ze heeft ook de noodknop in haar hand gelegd gekregen maar ja ze kan haar hand niet bewegen dus wat moet ze er mee denk ik gelijk. Maar zal wel aan mij liggen. Ook haar bed staat niet aan. Ze heeft een speciaal bed nog steeds voor het voorkomen van doorligplekken. Dus dat even gemeld bij de verpleging en zouden ze naar komen kijken. 

op deze kamer heeft ze geen bord waar we dingen aan op kunnen hangen maar mocht met wat tape wel de foto's aan haar muur ophangen. Zelf heeft ze het niet echt meegekregen was nog steeds er moe. Kreeg minimale reactie. Wel heb ik haar met sponsje weer een beetje een natte mond kunnen bezorgen. Maar zelfs het leegzuigen van het sponsje koste te veel moeite voor der. Dus heb verder het bezoek maar kort gehouden.

op naar de visafslag voor lekkere verse zalm voor in de sushi bowl en ook zeewiersalade. En daarna bij supermarkt de rest van de boodschappen die nodig zijn voor avond eten. Thuis snel de bowls maken van Lorenzo en mijn papa zodat zij naar de voetbal kunnen. En voor Elina broodje bapao opgewarmd omdat ze richting ballet moet straks.

zelf ga ik naar boven voor een overleg van werk over de aanpak dakloosheid. Goed gesprek en kan er best goed bij blijven met mijn hoofd gelukkig. Daarna lekker met mijn mama samen ook sushi bowl eten en Rick zorgt voor zich zelf met ook bapao.

na het eten is ook Lorenzo en opa weer terug en kijken we even TV totdat Elina thuis is. Dat is voor mij teken om me om te kleden voor mijn eigen dansles. Even iedereen knuffelen en op naar de balletschool. Ik weet het 'n uurtje vol te houden en dan is het echt op met de energie. Dus ga net even voor einde van de les richting huis. Maar het was toch fijn weer te dansen. 

26 september, cursus dag.

Om 4:15 werd ik al weer wakker van mijn lijf. Pogingen weer in slaap te komen lijken in eerste instantie niet te lukken. Net als ik bedenk dan ga ik toch maar opstaan ben ik blijkbaar toch in slaap gevallen. Netjes om 6:00 wordt ik wakker van de wekker van Rick. Gelijk opgestaan en weer alle ontbijt en lunchpakketjes in orde gemaakt. 

vandaag ga ik namelijk zelf weer de deur uit voor werk. We hebben een training in Utrecht. Ik ben moe maar heb er wel zin in. Om 7:45 sta ik bij de bus. Mijn ouders zijn er vandaag voor de kids. Niet dat ze het normaal niet zelf zouden kunnen doen toch is het nu wel even lekker. 

bij station Utrecht zijn de OV fietsen op, gelukkig op een ander punt dichtbij blijken er wel nog te zijn. Het is namelijk een heerlijk stukje fietsen van stationsgebied naar Kanaal 30. Het is fijn mijn collega's weer te zien. De ochtend weet ik goed door te komen. Na de lunch doe ik de start oefening nog mee en dan begin ik spontaan te knikkebollen. De energie is echt in eens helemaal op. Dus ik besluit toch maar af te haken. Jammer maar het heeft geen zin om zo te blijven.

dus op naar huis. Hierdoor ben ik onverwachts toch op tijd om zelf met Lorenzo naar de fysio te gaan. Dat zou mijn vader anders gedaan hebben. Lorenzo heeft al bijna 4 weken last van zijn knie. Gelukkig lijkt het alleen een overprikkelde pees te zijn. De irritatie is al aan het afnemen en zou dus met 2 weken helemaal over moeten zijn. En verder zit er wat pijn in de groeischijven. Maar dat hoort bij de groei periode die hij nu door maakt. Dus hij mag gewoon alles doen en als het wel echt veel pijn doen even wat meer rust pakken en af en toe een training overslaan.

Thuis hebben mijn ouders weer flink gewerkt. Ze hebben de beide kinderkamers helemaal uitgemest en gepoetst. Super lief natuurlijk en mazzel ook voor de kids. En dan mochten zij ook nog het eten kiezen. Lekker pizza. Dus dat was niet de gezondste maaltijd maar wel lekker.

na het eten gaan Rick en ik langs bij zijn moeder. Arie en Jopie waren er vanmiddag geweest maar Wies blijkt helemaal niet wakker te zijn geworden wat ze ook probeerden. En volgens de verpleging was dit de hele dag al zo. Morgen krijg ik telefoon van neuroloog dus hoop dan meer te horen.

ook wij treffen haar diep slapend aan. En ze hebben voor het eerst haar gebit ook uitgedaan. Een heel vreemd gezicht. Daarnaast heeft ze af en toe een diepe uitademing die klinkt als of het haar laatste is. Zou ze dan toch aan het opgeven zijn? Maar goed bloed druk wordt juist alleen maar beter en hartritme blijft ook goed. Toch dus dat telefoontje maar afwachten morgen. Ik kon de neuroloog namelijk nu niet vinden op de afdeling. Dat is wel gemis nu ze niet meer op de IC ligt. Daar kon ik toch Beter mezelf op de hoogte houden van haar ontwikkelingen. We gaan na 20 minuten proberen contact te krijgen er toch maar weer vandoor.

Thuis met mijn ouders journaal kijken en verder nu lekker rustig avondje. En we zien wel wat de dag van morgen weer brengt

27 september, zou het dan nu toch?

Wat een onrustige nacht. Ik heb het wel tot 6:00 vol gehouden in mijn bed maar heb niet het gevoel echt geslapen te hebben. Ergens ging ik er vanuit dat we wellicht vannacht gebeld zouden worden dat het niet goed gaat met Wies en of we die kant op zouden kunnen komen. Dat is dus niet gebeurd maar het onrustige gevoel in mijn lijf laat niet los. Die ademhaling zoals ze die gisteren had gecombineerd met die sub commateuze staat doet toch echt vermoeden dat het nu niet heel lang meer zal gaan duren.

Ik sta op en ga gewoon aan de slag met mijn ochtendritueel zodat iedereen weer klaar is om de dag te beginnen. Vervolgens plof ik op de bank. geen zin en energie om te gaan sporten. Ik heb om 10:00 een afspraak voor werk en ga daarna wel sporten denk ik.
Om 8:00 komt mijn papa binnen om met Lorenzo naar school te fietsen en vlak daarna komt mijn mama even langs. Ik besluit als mijn mama terug gaat naar de camper maar gewoon al vast aan mijn werk te beginnen. Heb inmiddels een behoorlijk volle mailbox door de afwezigheid van 2 weken. En was zelfs toen nog niet helemaal bij met mijn vakantie achterstand. Pffff. Dus hup daarmee aan de slag. En dan 9:25 gaat de telefoon, het ziekenhuis. Eerste gedachte is, zou dit het telefoontje zijn van de neuroloog of misschien zelfs al van nu komen het gaat slecht? Het blijkt een verpleegkundige van de afdeling te zijn of ik vandaag om 14:30 langs kan komen voor een gesprek met de arts. Natuurlijk zeg ik, vervolgens hoe is het nu met haar? Is ze nog steeds zo ver weg? "Ja mevrouw, we hebben haar net verzorgt maar ze lijkt er niets meer van mee te krijgen!" maar verder moet ik het gesprek van de arts afwachten geeft ze aan. Maar alles in mij roept dat dit gesprek zal gaan over hoe we naar haar dood gaan toewerken. Ik loop naar mijn ouders en ben nu extra blij dat ze hier zijn. Mijn moeder bevestigd mijn gevoel, met al haar medische kennis en de ervaringen die zij al heeft met dit soort situaties. Ik voel ook dat ik dus niet alleen moet gaan maar dat Bianca en Rick hierbij moeten zijn. Ik besluit hun direct te bellen en afspraken te maken over hoe we gezamenlijk naar het gesprek gaan. Bianca gaat ook Peter vragen of hij er bij wilt zijn.

Tja en hoe ga ik nu mijn zinnen verzetten tot aan het gesprek vanmiddag? Ik stel mijn leidinggevende op de hoogte en mijn twee matties uit het team. En gewoon om 10:00 de kennismaking met Youp. Onze nieuwe collega. Dat is even een fijne afleiding. 

Sporten heb ik ondertussen echt even geen zin in. Ik ga gewoon wat huishoudelijke taken doen en boodschapjes en zo om mijn tijd tot 14:00 te vullen. Dan is Rick namelijk hier om samen richting het gesprek met de arts te gaan. Bianca komt samen met Peter dan ook naar het Ziekenhuis. Louis is met de vrachtwagen onderweg namelijk die hebben we nog maar even niet ingeligt. Eerst maar eens veilig thuis laten komen.

Om 14:30 zitten we te wachten op de kamer van mijn schoonmama op de arts. Ze is echt heel ver weg. Wat we ook zeggen doen er is totaal geen reactie. Om 14:45 is er nog steeds geen arts dus ik ga nogmaals naar de balie. En dat heeft effect niet veel later komt de arts ons halen voor het gesprek. En zoals ik had verwacht willen ze de palliatieve zorg gaan starten. Dat betekend ook loskoppeling van de sondevoeding en starten met pijnstilling en een kalmerendmiddel zodat ze een zacht einde van haar leven hier op aarde tegemoet kan gaan.

we gunnen het haar om te gaan hoe moeilijk dat ook is. We spreken daarnaast nog wat zaken af zoals dat ik de bij de aflegging wil zijn en mee wil helpen. Dat we zelfs midden in de nacht gebeld willen worden als het echt slecht gaat. Dat we geen obductie willen laten doen. We krijgen ook vragen over donorschap. Gek genoeg weet ik het niet meer precies. Ik heb het er wel ooit met haar over gehad maar op dit moment weet ik het gewoon niet meer en Rick en Bianca ook niet. Dat gaan ze dus zelf opzoeken in het register. Al is de kans klein dat ze iets zou kunnen doneren aangezien ze weer koorts heeft ontwikkeld en dan mag doneren zo wie zo al niet meer. Na de arts hebben we ook nog even kort een gesprek met de verpleegkundige van dienst. Die ons gewoon wat dingen uit legt over hoe nu verder, hoe het zit met bezoeken enzo. We mogen nu weer gewoon 24 uur per dag langs komen en hoeven ons dus niet aan de reguliere bezoektijden te houden. Ze wordt overal vanaf gekoppeld en dan lopen we allemaal mee met schoonmama naar een andere kamer. Een kamer waar ook een relaxte stoel staat voor ons en waar een bed bijgeplaatst kan worden als we er bij zouden willen overnachten. Een TV voor ons etc. Het is een prettige kamer. Er was ons ook gevraagd of we een Hospice wilde maar gezien ze niet meer bij bewustzijn is vinden wij dat niet nodig. Het was anders geweest als ze het echt nog bewust had meegekregen. We blijven nog best een tijdje tegen mijn schoonmama en elkaar praten en besluiten dan allemaal naar huis te gaan. 

onderweg besluiten Rick en ik dat we de kinderen het pas vertellen na hun sporten. Vooral voor Lorenzo is dat goed denken wij. Nog even heerlijk voetballen zonder verdriet. 
dus thuis is het even op de woorden letten. Maar ik kan het wel aan mijn ouders vertellen op moment dat Lorenzo even boven is. Ook de familie hebben we al ingelicht en de vrienden van schoonmama die gisteren nog langs waren geweest.

op FB zet ik een kaarsje als profiel foto als wake voor mijn schoonmama. Ik heb er alleen niets bijgezet en mensen denken meteen dat ze al dood is. Oeps. Snel er toch maar een tekst bijgezet. Want nee ze is nog niet dood maar heel lang zal het niet duren. Het kan heel snel gaan maar omdat ze tot vanmiddag nog sondevoeding en vocht heeft binnen gekregen kan het echt nog wel 1 week tot zelfs 2 duren. Het is dus echt even afwachten hoe snel het nu zal gaan. Voor haar hoop ik heel snel. Ook al wordt er voor gezorgd dat ze nu kalm en zonder pijn verder weg kan gaan zakken. 

Mijn mama heeft gezorgd dat Lorenzo al even lekker kan eten voor de voetbal. Elina is al naar ballet en had nog geen honger gehad voor dat ze ging. Ik ga met Lorenzo mee naar de voetbal, zodat ik de trainer even kan vertellen wat de fysio gisteren heeft gezegd en dat de kans er is dat hij er zaterdag niet bij is vanwege zijn oma. Hij heeft nog een heerlijke training. En thuis vertellen we hem het verdrietige nieuws. Wat ik al had verwacht barst hij in tranen uit. Hij is boos op de wereld en zegt dat hij nu baalt dat hij niet vaker naar oma is gegaan of dat we de laatste periode oma niet vaker hadden opgehaald. Het begin van rouw, boosheid en het mag er zijn. Even flink uithalen en de boosheid er uit laten, ik laat het gewoon even toe. Daarna gaan we het huis pas binnen en kan hij zich even kalmeren met een toetje en gamen. Elina reageert heel anders. Oké, ja oké. Dat is eigenlijk alles. Zo lastig in te schatten of het haar nou niets doet of dat ze er misschien toch meer last van heeft dan ze laat merken. Maar even goed in de gaten houden de komende periode. 

omdat we allemaal geen zin hebben om verder te koken ga ik lekker eten halen bij Amon Ra. We hebben heerlijk gesmuld en zelfs Lorenzo heeft nog wat extra's gegeten. 

bianca gaat vanavond met Louis en Patricia (nichtje van Rick) naar mijn schoonmoeder. Wij gaan daarom even niet zodat we er extra voor Lorenzo kunnen zijn. En dat blijkt goed te zijn. Zodra hij in bed ligt barst hij weer in tranen uit. Zowel Rick als ik gaan hem nog even extra knuffelen. Ik besluit de liedjes die ik altijd voor mijn kids zong toen ze nog klein waren weer uit de kast te halen. En het lijkt te helpen, hij kalmeert weer iets en zegt zelfs dank je mama. En na 15 minuutjes ofzo zegt hij mam ik ga nu toch maar echt proberen te slapen mag ik mijn hele bed weer terug. Ik was namelijk even naast hem gekropen in bed. Hij zal vast nog wel naar beneden gaan komen maar voor nu laat ik hem. Elina gaat zonder problemen gewoon slapen. En wij gaan nog even tv kijken samen met mijn ouders.

28 september, mijn schoonvader de Romanticus

Pfff slapen lijkt ons allemaal niet echt goed mee te lukken. Wat ook niet gek is gezien de situatie waar we ons nu in bevinden. Het opstaan valt dus heel zwaar en de pijn in mijn lijf is verschrikkelijk maar goed dat is dan toch voorlopig maar even goed door bijten en af en toe een pijnstiller. Gelukkig mag ik vandaag me weer even door Paul onder handen gaan laten nemen.

lorenzo had gisteren gevraagd of ik ook mee naar school wilde fietsen. Ik heb via de app zijn juf al wel op de hoogte gesteld. We waren gisteren helemaal het startgesprek (ouder-kind-leraar) vergeten. Tja ons hoofd is er niet helemaal bij zullen we maar zeggen. Maar natuurlijk fiets ik graag mee. Dus opa Lorenzo en ik zijn samen naar school gefietst. Je ziet Lorenzo er dan toch van genieten en dat vind ik wel heel erg fijn om te zien.

daarna terug richting huis en ben ik direct door gegaan naar het huis van mijn schoonmama. Kleding uitzoeken die we haar aanwippen trekken als ze straks echt overleden is. Ook gelijk haar uitvaartverzekeringspapieren en adres boekje opgezocht. En de foto albums meegenomen zodat ik foto's van de foto's kan maken. Toen ik daarnaar opzoek was kwam ik ook een heel mooie doos tegen. Toen ik hem opende bleek hij vol met brieven te zitten. Vooral brieven die mijn schoonvader heeft geschreven tijdens zijn diensttijd. Wat een romanticus blijkt hij geweest te zijn. Er zitten ook wat brieven bij die zij hem als antwoord heeft gestuurd. Maar ze heeft echt alles bewaard 😍

Ik besluit ze mee te nemen. En daarna ga ik richting ziekenhuis. Ik heb de doos met brieven meegenomen naar de kamer van Wies. Ik besluit er een aantal voor te lezen aan haar. Ik hoop dat ze het mee krijgt want wat een lieve woorden heeft hij geschreven. Uit alles blijkt hoe veel hij van haar houdt en hoe erg hij het vind om haar niet elke dag te kunnen zien en/of horen. Het was natuurlijk de tijd zonder mobieltjes en internet. Maar dan nog is dit echt wel heel bijzonder. En ik begrijp misschien nog wel veel meer waarom ze na zijn dood altijd maar hem is blijven smachten. En ik hoop oprecht dat ze nu weer heel erg snel bij hem zal zijn. Dat ze er daarboven een feestje van kunnen maken na bijna 20 jaar gescheiden te zijn geweest. 

net voor ik ga zet ik haar TV nog even aan om te kijken of er iets is wat haar gezelschap kan houden. Er blijken veel radio zenders op te zitten en zo ook Mokum Radio dus die zet ik op voor haar. 

daarna ga ik richting huis om even te ontbijten/lunchen en daarna door naar Paul. Ondanks dat mijn hele lijf pijn doet zit er niets verkeerd. Het is dus pure spierspanning wat natuurlijk ook helemaal niet gek is nu. Hij heeft mijn spiertjes lekker los gemasseerd in mijn rug. Dat was vooral even ontspannend maar zal afwachten zijn hoe lang het nu effect heeft.

na de Fysio fiets ik naar huis om vervolgens samen met opa weer richting IJmuiden te fietsen. Eerst boodschapje voor de bbq vanavond en daarna nog even een verder rondje IJmuiden aangezien we nog te vroeg zijn om Lorenzo al bij de gymzaal op te pikken. Deze week wel aangedacht dat ik hem daar moet ophalen. Lorenzo is blij ons allebei te zien. We fietsen gezellig naar huis. Lorenzo geeft aan wel nog bij oma op bezoek te willen eigenlijk maar dat vandaag toch niet te willen doen. Maar morgen. Wetende dat het dan misschien te laat is. Al verwacht ik het nog niet.

ik ga dus zonder hem heen maar ga wel Joke ophalen. De zus van mijn schoonvader die altijd een goede band heeft gehad met haar schoonzus. Zij heeft zelfs sinds het overlijden van haar man eerder dit jaar geen vervoer meer. Dus ik ga via Beverwijk om haar op te halen en we gaan samen richting Wies. De TV is uitgezet. we kletsen met elkaar en tegen Wies, halen herinneringen op en Joke zegt nog wat lieve woorden. We zijn er ruim 1,5 uur geweest volgens mij als we uiteindelijk toch richting huis gaan. We komen midden in de spitsterecht dus het is iets meer opletten. 

Thuis ga ik voor de BBQ zorgen. Zodat we lekker kunnen gaan eten. Elina is nog naar Hip Hop maar is gewend iets later te eten en voordeel van BBQ is dat ik haar vlees er gewoon later op kan leggen. Het is gezellig zo samen. Morgen gaan papa en mama weer naar huis.

Rick gaat na het eten alleen richting zijn mama. Hij blijkt zijn zus nog tegengekomen te zijn die net wegging. Dus ze hebben elkaar zo mooi opgevolgd. Blijkbaar is ze wel wat onrustiger dan overdag. Bianca heeft dat al doorgegeven aan de arts dus die zullen er naar gaan kijken. Als Rick thuis komt gaan we samen lekker bij elkaar op schoot zitten en toch even TV gekeken samen. Het is pittig en tegenstrijdig. We willen haar nog niet kwijt maar we hopen nu toch dat ze het leven echt los gaat laten. En dat ze niet meer te lang hoeft te wachten op haar Henk.

29 september 2023, de tijd staat stil voor jou en je bent naar Henk vertrokken.

Vanmorgen gingen we er nog vanuit dat het echt wel even zou gaan duren nog. Dus mijn ouders hebben de camper ingepakt en na het zwemmen en het knuffelen en uitzwaaien van mijn ouders ben ik in de auto gestapt richting mijn schoonmama.

ze heeft als ik binnenkom al een hele diepe ademhaling. Cheyne-Stokes noemen ze die. Die had ze gisteren ook wel af en toe maar minder dan nu. Ik zit weer de brieven van Henk voor te lezen als de artsen komen checken hoe het gaat. Ik vraag of deze ademhaling betekend dat het nu echt snel klaar is, dat durven we niet te zeggen. We zien dat ze nog heel rustig is en het kan nog steeds een paar dagen duren. Toch heb ik het gevoel dat het nu anders is dan gisteren maar ik besluit nog niet meteen Rick en Bianca te bellen. De artsen lopen weer weg en ik maak de brief die ik aan het lezen was af. Op moment dat ik aan de volgende wil beginnen merk ik dat ik al even geen ademhaling meer heb gehoord. Dat gebeurd vaker maar nu al langer dan 1 minuut volgens mij. Ik let er even bewust op en idd het is klaar 😭😭😭

in haar ooghoek zie ik wat traanvocht. Dit is wellicht heel normaal maar ik put er troost uit gek genoeg. Alsof ze me nog heeft gehoord met lezen. Dat hoop ik echt voor haar. En dat Henk haar hier heeft opgehaald of boven met open armen ontvangt. Wat de liefde die deze twee personen voor elkaar voelen is zo sterk die bestaat ook in het hiernamaals nog. Daar ben ik echt van overtuigd. 

Lieve lieve Wies, we gaan je missen en zullen van je blijven houden. Heb het goed daar boven 😘

Het afscheid in gang zetten.

Nadat ik bemerkt heb dat het echt over is ga ik eerst opzoek naar die artsen die hier nog geen 5 minuten geleden waren. Ze zijn in de eerst volgende kamer. Ik zeg dat het volgens mij klaar is en ze komen meteen kijken. 
"ja mevrouw, ik denk dat u gelijk heeft. We kunnen het nog niet officieel vaststellen daar komen we over ongeveer 30 minuten voor terug. Nu is er nog te veel ruis door lichaamsgeluiden. Zoals de darmen die nog na kunnen borrelen." Oké wachten dus.  Het is nu 10:45. Ik bel eerst Rick op om het verdrietige nieuws over zijn mama te vertellen en vraag hem naar me toe te komen. Dan bel ik Bianca met de zelfde boodschap. Louis is juist vandaag met een lange rit onderweg tot bijna in Frankrijk dus die vertellen we het nog niet. Gelukkig is er een vriend van hen op bezoek bij Bianca dus die kan haar naar het ziekenhuis brengen. Mijn ouders zijn de volgende die ik bel. Die zijn nog aan het rijden en besluiten zo snel mogelijk om te draaien. Wat echt super lief is en ik toch ook wel heel erg fijn vind.

Rick is er als eerste en vlak daarna arriveert Bianca. Het is fijn en mooi er nog even samen met z'n drietjes te zijn. Jammer dat Louis zo ver weg is. Samen halen we herinneringen op en wensen haar een mooie weg naar Henk toe. Het wachten op de daadwerkelijke dood verklaring lijkt een eeuwigheid te duren. 
mijn telefoon gaat en het blijkt elina te zijn! Gaan we het haar al vertellen? Nee dat doen we nog niet. Maar ze moet blijkbaar opgehaald worden bij school. School heeft een nieuwe regel die ze nog niet bleek te kennen zoals velen met haar. Fietsen die niet in het rek staan van school worden vastgezet tot 16:00. Maar ja ze is nu al klaar met school. We bebesluiten dat Rick haar ophaald en later weer naar school brengt samen met een vriendinnetje van haar. En dat Rick haar dan ook gelijk even inlicht.

Bianca en ik wachten dan op de artsen en hoe nu verder. Pas rond 12:10 komen de artsen voor het daadwerkelijk dood verklaren. En dan krijgen we veel info over hoe nu verder te gaan. Maar kort gezegd Wies gaat nu naar mortuarium. En dan kan Dela waar schoonmama verzekerd is haar dAar ophalen en de laatste verzorging regelen. Dat betekend dat ik haar niet nu mag wassen. Maar dat dit pas gebeurd na ze helemaal al koud is en in de koeling heeft gelegen. Dan wil ik liever toch niet mee helpen. Hoe jammer ik dat ook vind. Maar ik denk dat ik dat te moeilijk zal vinden.

we besluiten beide naar huis te gaan. Dan kan ik Dela gaan bellen en alles in gang zetten. En dan laat ik Bianca weten wanneer we met Dela gesprek zullen hebben voor de uitvaart.

thuis eerst knuffelen met mijn ouders. Wat super fijn dat ze er toch weer even zijn. Elina lijkt nog steeds kalm te zijn onder het nieuws en is lekker met vriendinnetje bezig met filmpjes maken of zo iets. Ik bel met de Dela en regel dat ze opgehaald wordt in het ziekenhuis. Later zal ik gebeld worden voor de afspraak waarin we alles verder gaan regelen. Oké. Ik besluit Lorenzo uit school te gaan halen met de auto. Zijn fiets kan wel achterin bedenken Rick en ik. 
net als ik de school binnen loop belt de Dela. Om 14:30 komt de uitvaartverzorger langs. Dat is mooi snel. Dan kan ik nu Lorenzo uit de klas halen en eerst hem even troost bieden. Zodra hij me ziet weet hij hoe laat het is. Hij houdt zich nog even sterk tot we echt het school gebouw uit zijn. O wat zou ik hem nu graag de pijn wegnemen. Maar helaas ook dit hoort helaas bij het leven en zal hij mee moeten leren omgaan. 

thuis is het even knuffelen met iedereen voor Lorenzo. En daarna krijgt hij opa en oma zo ver om Monopoly te spelen. Als de uitvaartverzorger er is stoppen zij even en gaan mijn ouders naar hun camper en Lorenze even gamen boven. 

En dan komen alle keuzes. Onze uitvaart begeleider Erwin vd Ploeg is echt een heel prettige rustige man die alles goed doorneemt en op basis van wat wij over schoon(mama) vertellen heeft hij opties ter overweging. We kiezen uiteindelijk voor het crematorium in Haarlem Noord, een kist die we met de kids samen kunnen beschilderen en een heel mooie kaart. Ook denken we een prachtig bloemstuk uitgekozen te hebben. Morgen alleen nog even met de bloemist checken of dit ook in wit-blauw gemaakt kan worden ipv de roze kleuren. Blauw past beter bij mijn schoonmama. Uiteindelijk zijn we pas na bijna 4 uur klaar. En dan moeten we komende dagen nog het draaiboek van de uitvaart in elkaar gaan zetten. Maar voor vandaag is het even klaar. Lorenzo en mijn ouders gaan verder met Monopoly, Rick gaat zijn zus naar huis toe brengen en ik ga bij van Es visrestaurant even lekker voor iedereen Fish & Chips halen. We zijn er allemaal wel aan toe.

na het eten gaan mijn ouders dan nu echt richting huis. Rick en ik gaan met Lorenzo nog even verder met Monopoly ipv mijn ouders. Rick is zo uitgeschakeld op het plekje van opa en kan dan in bad. Ik heb echter iets te veel mazzel met dobbelen dus ik win uiteindelijk te gemakkelijk. Daar baalt hij even flink van. En eigenlijk had ik hem de winst nu ook wel extra gegund. Hij verdwijnt enigzins gefrustreerd naar boven maar komt al snel omdat hij extra schermtijd wil en mij daarvoor nodig heeft haha. Mama dan kom ik nog wel even knuffelen als ik nog wat extra schermtijd krijg. Ach knuffels kan hij altijd krijgen maar nu natuurlijk helemaal. Dus maar even echt heel flink knuffelen en dan vertrekt meneer met zijn extra schermtijd weer naar boven.

ik zet de TV even aan op Disney+ gewoon even een bekende film. Als Rick uit bad komt is het bedtijd voor de kids. Niet dat ze er al zin in hebben maar wat dat betreft proberen we toch beetje het ritme er in te houden. Rick en ik kijken daarna nog even samen naar een aflevering van Seals en gaan dan ook ons bedje opzoeken. 

30 september, een zaterdag die het zelfde en toch weer anders is dan andere.

We hebben ietsje beter geslapen dan de vorige nachten maar doordat het verdriet ons zo heeft uitgeput hebben we ook nog niet heel goed geslapen. Lorenzo had gisteravond nog totaal geen zin om de wedstrijd te spelen maar vanmorgen komt hij in zijn voetbal outfit aan al naar beneden. Ik denk dat het goed voor hem is. 

Rick gaat aan de slag met het snoeien van de Heg. De afgelopen jaren heb ik vooral de straatzijde onder handen genomen om die ver terug te snoeien. Dit jaar is toch echt de tuinzijde aan de beurt. Tegen de tijd dat Lorenzo en ik richting voetbal gaan heeft hij al een behoorlijk stuk onder handen genomen. Meer dan er in onze groenebakken past in ieder geval. 

Het team van Lorenzo is blij hem toch te zien en een aantal mannetjes loopt meteen op hem af als we aan komen lopen om hem te condoleren. Echt lief om te zien. Hij zit pas sinds dit seizoen in dit team maar het voelt goed en vertrouwd. 

ze spelen een prima wedstrijd maar verliezen helaas toch met 3-1. Ze verliezen het hele seizoen al maar nu voor het eerst vind Lorenzo dat hij niet-bedoeld genoeg heeft gespeeld. Iets wat hij voorheen altijd had zelfs soms als ze wel wonnen. Terwijl ik vond dat hij echt ondanks alles nog steeds goed gespeeld had. Heb dat ook verteld en even een hele dikke knuffel gegeven. 

thuis zien we dat Rick goed heeft door gewerkt. De hele tuin ligt vol met snoeiafval en 1 boompje dat we niet zo mooi meer vinden. Zelfs niet in de zomer. We gaan even gezamenlijk lunchen. Elina is met haar huiswerk bezig geweest maar echt concentreren lukt niet helemaal wat begrijpelijk is.

in de middag ga ik even wat boodschappen doen al vast voor het rouwbezoek morgen en het avondeten. Ook wat lekkers voor vanavond. Eerst ga ik richting de bloemist. Het rouwstuk is pas voor donderdag. Als we het nu al bij haar leggen is het donderdag niet mooi meer. Dus voor het rouwbezoek morgen laat ik twee mooie boeketten maken en zet ze in de bloemenkast bij het uitvaartcentrum. Dat heeft nog wel even wat voeten in de aarde. De bloemenkast zit dicht met een code en die heb ik niet doorgekregen van Erwin. Gelukkig neemt hij snel op en heeft hij binnen niet al te lange tijd de code voor me weten te regelen.
daarna ga ik richting Zeewijkplein om bij de Action helium te kopen. Heb bij de bloemist 4 mooie helium ballonnen gevonden voor bij de kist. Daarna richting slager. Even voor ieder wat lekker vlees voor avondeten. Ga stampotje maken voor Elina, Rick en mij. Lorenzo krijgt dan aardappelpuree met rodekool. Want boerenkool zonder spekjes is niet lekker vinden wij allemaal. En tja spekjes passen niet in vega eten. En de vega spekjes zijn niet lekker haha. Als ik klaar ben op Zeewijkplein zijn Bianca en Louis net bij de woning van schoonmama. Ik besluit ook even heen te gaan ben nu toch in de beurt. Bianca wil heel graag de sieraden van haar mama hebben. Het is even heel goed zoeken maar dan hebben we ze gelukkig gevonden. Ik neem gelijk alle medicijnen mee zodat ik die van de week bij de apotheek kan inleveren. 

Daarna door naar huis. Als ik het eten klaar heb kom ik er achter dat het een uur vroeger is dan ik dacht. Dus we zitten wel heel vroeg te eten haha. Maar ach dat compenseert het late eten van gisteren. En zo kan iedereen even badderen en douchen voordat we samen als gezin TV gaan kijken. Lekker met hapjes erbij. Even heerlijk gezamenlijk ontspannen.

1 oktober, een nieuwe maand het begin van het afscheid.

Na een redelijke nacht zijn we de ochtend rustig opgestart. Met Lorenzo naar zijn huiswerk gekeken en verder gegaan aan het stuk wat ik wil gaan zeggen op de uitvaart en het uitzoeken van de foto's. De kinderen hebben vervolgens hun tekening voor op de kist afgemaakt. Ook de kaarten zijn binnengekomen en die hebben we gelijk in de enveloppen gestopt. Tussen 16:00-20:00 kan de postbode langskomen om de kaarten weer op te halen zodat ze morgen worden bezorgt. Ik vind hem erg mooi geworden trouwens.

Als we allemaal zijn aangekleed is het al tijd om richting het uitvaartcentrum te gaan. We blazen de ballonnen op met Helium en zetten die naast de kist. Ze ligt er echt heel erg mooi bij. Ze ziet er eigenlijk heel veel beter uit dan al die weken in het ziekenhuis. Lorenzo wil heel graag in de kist kijken, Elina niet. En dat is prima. 

ze gaan samen vervolgens even wat lekkers kopen omdat er geen koekjes zijn bij uitvaartcentrum en ze wel trek hebben haha. Helemaal goed. Wij ontvangen de gasten die komen om afscheid te nemen van mijn schoonmoeder. En om 14:30 vertrekken de gasten en hebben wij nog even een laatste moment met haar. We nemen haar vingerafdrukken af samen met de dame van het uitvaartcentrum en daarna doen we haar bril af en sluiten de kist af. Lorenzo helpt hiermee, Elina wacht tot de kist echt dicht is. Daarna gaan Bianca, de kids en ik aan de slag met het schilderen op de kist. Het is heel mooi en rustgevend omdit zo samen te doen.

Thuis ga ik direct op de fiets even richting supermarkt voor brood en avondeten. En daarna door met de uitvaart in elkaar zetten. Na het avondeten doen Elina, Lorenzo en ik nog een spelletje terwijl Rick nog even in bad gaat om te ontspannen. Daarna is het bedtijd voor de kids en nog heel even een rustig moment samen voor Rick en mij. De rest van de week zal in tegenstaan van het afscheid in elkaar zetten.

De week van het afscheid.

De afgelopen dagen zijn als een soort roes voorbij gegaan. De nachten waren redelijk, 's morgens alle ontbijt en lunchpakketjes maken, op de fiets mee met Lorenzo richting school, door naar de trainingszaal van de fysio. Mezelf opfrissen en dan aan de slag met foto's uitzoeken, stukjes schrijven en of redigeren voor de uitvaart. De uitvaart in elkaar zetten in een online programma. Wat wel fijn is want ik kan tussendoor steeds zien hoeveel tijd we al ingepland hebben en voorbeelden bekijken van de muziek met de foto's etc. Het houd me bezig. Tot woensdag ochtend. Dan moet de dienst af zijn en tja wat ga je dan doen. Gek genoeg krijg ik daardoor helemaal niets meer uit handen. Ik wil wat in huis doen maar moet me er echt door heen sleuren. 
ik heb woensdag wel lekker goulash gegeten gemaakt door de buurvrouw. Hier thuis hoef ik het niet te maken en voor mezelf alleen ga ik er niet aan beginnen. Maar ik kreeg heel lief een portie van de buuf. En het was zalig. Als Lorenzo en ik richting zijn voetbal gaan lijkt het te gaan regenen maar na een paar spetters breekt het zonnetje weer door en sta ik samen met een andere moeder heerlijk van het zonnetje te genieten langs de kant. Wat is dat even lekker. Lorenzo is ook de hele week best wel goed gehumeurd geweest. Het lijkt erop dat het zien van oma die er met een glimlach op het gezicht echt heel mooi bij lag hem goed heeft gedaan. Elina sukkelt op haar manier gewoon door. Lastig te pijlen zeg maar. En Rick die houdt zich continu bezig. Dat heb ik ook gezien nadat zijn pa overleed en dat werkt voor hem. Dus prima. Die nacht slaap ik wel onrustig. Toch spanning voor de dag van het afscheid denk ik.

en tja dan is het donderdag 5 oktober. De dag na het 30 jarig huwelijksjubileum van Bianca en Louis en de dag van de uitvaart. 
mee staan allemaal ongeveer te gelijk op. Ik maak voor iedereen het ontbijt en zelfs ik ontbijt nu toch maar mee. Ik weet niet hoeveel trek ik na de ceremonie nog zal hebben. En wil ook niet tijdens met een knorrende maag zitten.

dan vul ik de 2 nieuwe helium ballonnen zodat die eventueel de andere kunnen vervangen die we zondag gevuld hadden. En dan gaan we richting het uitvaartcentrum. Onderweg bemerk ik een flinke ladder in mijn panty. Piep.... oké maar even snel naar de appie. Mijn kousen winkel is nog niet open op dit tijdstip helaas. Dus dan doen we het maar met een supermarkt panty. Bij uitvaartcentrum verwissel ik hem snel maar voorzichtig want ben bang hier ook weer een ladder in te trekken want zijn maar hele dunne panty's 😵‍💫. 
Als ook Bianca en Louis gearriveerd zijn gaan we naar de kamer waar mijn schoonmama ligt. De bloemen van zondag zijn erg mooi gebleven en het bloemen hart wat we uitgezocht hebben is echt heel erg mooi geworden. Samen begeleiden we de kist met (schoon)mama/oma naar buiten en de wagen in. Ze mag voor het eerst en gelijk ook voor het laatst in een echte Tesla rijden. De stilte van de auto past bij de stilte die ze achterlaat. Wij rijden achter haar aan richting Haarlem naar het crematorium. Wij stappen uit en lopen daar het laatste stukje achter de auto aan tot aan de familiekamer. Daar kunnen wij ons nog even terug trekken met ons zessen. Net voor de dienst worden we opgehaald en zien we hoe ze daar staat in de kist in de zaal. Prachtige lichte zaal alsof ze onderdeel is van de natuur hier. Ze zou het prachtig gevonden hebben en we zijn echt blij dat we voor deze locatie gekozen hebben. 
Elina ziet een vleugel staan en vraagt of ze een stukje mag spelen. Dat mag. Maar het oefenen lukt net niet helemaal dus we besluiten samen met haar dat ze thuis maar een stukje voor oma speelt en toch niet tijdens de dienst. Hadden we er eerder aangedacht had ze thuis nog wel kunnen oefenen. En dan begint de dienst. Thomas die de dienst begeleid komt binnen met een bakkie cappuccino voor mijn schoonmama. Precies zoals we bedacht hadden. Een heerlijk vers bakkie voor haar. Het komt ook bij bijna alle sprekers terug. Bij wies hoorde een bakkie en liefst een cappuccino. Tijdens Bianca haar worden (voorgelezen door Thomas) moet ik me toch in ene een potje nodig plassen. 😵‍💫😵‍💫😵‍💫😵‍💫. En ik was echt net voor de dienst begon nog geweest. Maar ik ga dadelijk echt niet lekker kunnen spreken als ik zo nodig moet. Dus ik schop hup mijn pumps even uit en zet zodra de muziek wordt ingezet tussen Bianca haar woordje en dat van mij het op een rennen naar de wc. Ik ben gelukkig op tijd terug om zelf naar voren te gaan.

maar pfff, ik begin heel dapper maar dan krijg ik het even moeilijk. Verdomme daar komen de tranen en snikken al. Het hoort erbij maar maakt het voorlezen van mijn woorden wel lastiger. Ik weet me uiteindelijk voldoende te herpakken en mijn stukje toch af te maken. En na weer een muziek stukje ook nog namens onze kinderen wat te zeggen. Daarna zijn Tante Joke (schoonzus van mijn schoonmoeder) en Jopie een vriendin van schoonmoeder aan de beurt. En dan doe ik nog het dankwoord. Dat wilde ik echt heel graag zelf doen en niet door de uitvaartverzorger. Ik heb ook de opening geschreven maar dat vond ik niet erg door een ander te laten doen maar dit laatste stukje dat wil ik zelf doen. En dan op Elvis Presly I dit it My Way, komt iedereen nog een keer bij mijn schoonmama langs. Je ziet bij sommige echt hoe zwaar ze het vinden om bij de kist weg te moeten lopen. Ze had misschien geen heel grote groep mensen om zich heen maar wie ze om zich heen had hielden echt van haar. En dat is toch het allerbelangrijkste. 

als iedereen weg is hebben we nog een allerlaatste moment met haar alleen en dan is het toch ook voor ons echt tijd om afscheid te nemen. Pfff wat is dit lastig. In de ontvangstkamer stort ik in de armen van mijn mama even echt volledig in. Wat ben ik blij dat zij er nu ook even bij zijn. Daarna kan ik me weer herpakken en bij iedereen even langs gaan. Wij hebben er bewust voor gekozen om zelf ons te verspreiden en bij mensen langs te gaan en geen rijtje te doen met mensen die bij jou langs komen en daar ben ik toch ook wel erg blij om. 
Mijn ouders gaan net voor het einde al vast weg met onze kids. Die zitten er door heen en zijn er klaar mee. Zij gaan vast richting ons. Wij zeggen de laatste mensen nog gedag en gaan dan ook op huis aan. Leeg, moe maar tevreden terugkijkend op dit mooie afscheid. De rest van de dag wordt gevuld met spelletjes, mijn ouders weer uitzwaaien, wat spulletjes halen uit het huis van schoonmama en het verdriet delen. Lorenzo heeft het vooral weer erg zwaar. Net als vorige week vrijdag direct na het overlijden. De nacht is dan ook erg slecht. Ben uiteindelijk om 3:30 maar met hem naar beneden gegaan om samen Disney films te kijken liggend op de bank. Het doet ons beide goed al zijn we nu brak en niets meer waard. We zien wel hoe we deze vrijdag door gaan komen. Ik ga in ieder geval met hem en zijn klas naar PET in Beverwijk. Dat moet iets heel leuks zijn dus hopelijk gaat het hem de nodige afleiding bezorgen. En vanmiddag beide maar proberen een dutje te doen. Ik ga hem in de middag maar lekker thuis houden van school.

12 oktober 2023, al weer een week verder.

Vorige week donderdag namen we afscheid van Wies/ mijn schoonmama. Het was een prachtige uitvaart. En nu, het voelt vreemd. Steeds weer naar haar huis om het leeg te halen. Om uit te zoeken wat we willen houden en wat niet, wat er weg kan worden gegooid en waar we anderen blij mee kunnen maken. De rollator van haar is naar een vriendin van mijn mama gegaan die er echt heel erg blij mee is. Dat doet ons goed. De kleding bank is blij met de kleding van mijn schoonmama en heb een vriendi van mij blij kunnen maken met de computerkast. Zo hopen we toch best wat mensen nog blij te maken met haar spulletjes. Het besef dat ze echt nooit meer hier zal komen eten, dat we haar nooit meer 'lastig' kunnen vinden, dat we nooit meer geintjes kunnen maken over haar waar ze zelf bij is. dat we haar nooit meer echt een knuffel kunnen geven en dat de kinderen nooit meer een spelletje met haar zullen spelen. Dat besef wordt steeds groter. Je denkt er geen 24uur per dag aan maar er zijn van die momenten die je er even extra op wijzen. Op de zondag waarop we haar normaal op zouden halen voor eten en boodschappen, als ik boodschappen ga doen op Zeewijkplein en voorbij haar flatje ga of zoals vanmiddag voorbij de plek rij waar vorige week haar dienst was. We gaan door maar we merken dat we allemaal wat meer uitgeput zijn, we soms wat prikkelbaarder zijn en we gewoon druk bezig zijn met alle regelzaken.

ruimte voor het echt rouwen is er daarom eigenlijk nog steeds niet. We worden geleefd. Dat hoort erbij maar is ook lastig. Ik wil me weer op mijn werk kunnen focussen maar merk dat ik mezelf dan te snel voorbij loop. Gelukkig lieve mensen om me heen op het werk die me er op wijzen vooral op mezelf te passen, lief te zijn voor mezelf en de tijd te pakken.

21 oktober 2020, overlijdensdag Hans Duijn.

Vandaag is het al weer 3 jaar geleden dat Ome Hans deze aarde verliet. Het jongste broertje van mijn schoonvader. Toen Hans klein was kon hij altijd rekenen op mijn schoonvader en schoonmoeder. Ze hadden een bijzondere band met hun drietjes. En nu zijn ze samen en zullen ze vast en zeker weer feestjes vieren en de mannen Kattekwaad uithalen met elkaar. Op zijn sterfdag is het besef weer even wat groter dat ze er alle 3 niet meer zijn. Mijn schoonvader heb ik niet lang mee mogen maken en ken hem dus met name van verhalen. Maar Hans en Wies mis ik oprecht. Hans heeft vanaf het begin altijd voor Rick, mij en de kinderen klaar gestaan. Zonder hem was ons vorige huisje nooit zo'n paleisje geweest. Hij is de peetoom van Lorenzo en dat hebben we niet voor niets gedaan. Wat zouden ze vandaag daar samen doen? Zouden ze een hand op onze schouder leggen om ons kracht en troost te geven of zouden ze ons een schop onder onze kont geven om vooral van het leven te genieten. Of misschien wel allebei tegelijk. 

het is nu al weer 3 weken geleden dat ze deze aarde heeft verlaten. De roes begint op te trekken waardoor de besef momentjes er steeds meer zijn. Haar woning is op wat meubels na nu helemaal leeg. Afgelopen woensdag zou eigenlijk de bezichtigingen van de woning zijn maar de woningcorporatie had weer eens een fout gemaakt. Mijn schoonmama had daar een abonnement op en dat gaat door zelfs na haar dood😵‍💫☹️. Ze waren haar woning vergeten online te zetten. Nu zijn de bezichtigingen dus pas komende maandag. Dus in de herfstvakantie. Maar goed het is niet anders.

de stoelen van mijn schoonmama blijken lastig te verkopen. Maar we gaan kijken of we er mensen blij mee kunnen maken die het zich niet kunnen permitteren om zo'n goede sta-op stoel aan te schaffen.

Verder gaat alles hier zijn gangetje. Elina lijkt weer beter in haar vel te zitten, ze heeft eindelijk met mij haar feestje gepland. Het wordt een Halloween feestje. Vorig weekend was ze wel even echt goed ziek. Net geen 40° koorts. Ze is nu weer helemaal opgeknapt. Ze is nu druk met leren, net na de herfstvakantie begint haar eerste toetsweek en omdat ze niet alle SO's even goed gemaakt heeft door alle omstandigheden heeft ze wat extra's te doen. En ondanks dat alles ene strijd is en ze wat dat betreft echt een puber is die haar grenzen opzoekt weet ik dat ze school serieus genoeg neemt en zich niet wil laten kennen en dus haar best zal doen haar cijfers weer op te halen. 

Lorenzo heeft zijn draai ook weer gevonden. Gaat lekker met de voetbal ondanks dat ze maar blijven verliezen. Waar hij vorig jaar steeds boos werd, zeg maar rustig driftig en steeds in conflict zat met zijn trainer is hij nu rustig en kan soms zelfs heel positief naar zijn eigen spel kijken ondanks het verlies. Wat een groot verschil en dat voornamelijk door een trainer die wel geduld heeft en ook vooral benoemd wat er wel goed gaat en niet alleen maar naar hem loopt te schreeuwen en zegt dat hij niet goed genoeg doet. Ik ben zo blij dat ik vorig jaar mijn gevoel en mijn hart heb gevolgd, hem weg gehaald heb bij die trainer en hem voetbal niet op heb laten geven. Hij wilde stoppen was al het plezier kwijt maar hij gaat nu weer met heel veel plezier naar voetbal en zelfs ook weer buiten de trainingen om.

Rick is nu helaas ziek. Had gisteren 39,4° dus voelt zich echt beroerd. Hij zal het wel van Elina hebben opgelopen. Hopelijk knapt ook hij snel weer op. Hij geeft zich zelf ook eigenlijk te weinig rust, gaat maar door. En snap het, ons huis is een zooitje met alle extra spullen van mijn schoonmama en dan nog wat verbouwingszaken. Dus hoop dat hij wel even echt goed uitziekt. Maar zal voor mij nog een uitdaging worden dat voor elkaar te krijgen bij hem.

zelf ook nog steeds niet helemaal in mijn energie maar het gaat de goede kant op. Gisteren met een flinke klus begonnen maar wel een die ontspannend is. Het uitzoeken van alle Lego. We willen alles weer even opbouwen en daarna afbreken en per set verpakken. Dan blijft alleen alle losse Lego over om nog genoeg creatieve dingen mee te bouwen. Zoveel doen ze er toch niet meer mee.

Kerst periode is aangebroken

De kerstboom en kerststal staan weer in huis. Het heeft altijd iets gezelligs, sfeervols om je huisje in de kerstsfeer te brengen. Elk vrij momentje dat ik in zit ik ook heerlijk kerstfilms te kijken. In bad, tijdens het uitwerken van mijn gesprekken van werk, in de ochtend nog net even voor ik moet gaan werken of als ik weer eens niet kan slapen in de nacht. Het zijn meestal de meest zoetsappige films waar je niet bij na hoeft te denken als je een stukje niet meer krijgt het niet erg is. Heerlijk haha.

maar dit jaar voelt het toch ook wel iets anders. Het wordt de eerste kerst zonder Wies. 2 weken terug hebben we haar as opgehaald dus ze staat letterlijk in mijn kerststal. Als een bergwandje dus het valt niet op. Maar ze staat daar. Een deel van haar As hebben we gebruikt voor herinneringssieraden voor Elina en Lorenzo. Elina een mooi vlindertje en lorenzo een bedel voor aan een armband. Daarnaast had ik twee mini urnen besteld. 1 voor mijn schoonzus een heel mooi takje met vogeltje erop en voor ons zelf een handje dat een kaarslichtje vast kan houden. zo zal ze altijd bij ons blijven. En is ze er ook deze kerst een beetje bij.

het is wel gek hoor om haar straks niet aan de kersttafel te hebben. Ik had daarom dit jaar ook even geen zin om het hier thuis te vieren gek genoeg. Daarom hebben we er voor gekozen om op kerstavond uit te gaan eten samen met haar broer en mijn schoonzus en zwager.

volgend jaar doe ik het wel weer hier thuis. Maar nu blijft mijn kistje met tafel decoratie waar ook haar naam tussen zit in de kast staan. Eerste kerstdag gaan we dan richting mijn ouders.

Ik liep van de week in IJmuiden om al vast na te denken over de kerstcadeau's en stom genoeg liep ik automatisch ook naar de ici Paris. Daar haalde ik eigenlijk ieder jaar het zelfde luchtje voor Wies in een verstuiver. Wat heb ik vaak gemopperd op haar dat ze er te veel van gebruikte. Ik vind parfum lekker maar je moet niet stikken in de geur zeg maar. En mijn schoonmama kon nog al ruim spuiten. Maar ja dit jaar hoef ik het geurtje niet te halen. 
En zo zijn er al meer momenten geweest waarop ik aan haar dacht en het besef ik daalt dat we echt zonder haar door moeten. 
gisteren was een vader van een van Lorenzo zijn voetbalgenootjes ongerust omdat hij zijn alleen wonende moeder niet kon bereiken. Dat bracht me gelijk terug naar 12 september toen Rick zijn mama vond.