Dag 38/ 22 april 2020

Vanmorgen had ik twee stuiterende kinderen. ‘Mama wat is er beslist, mogen we weer naar school?’ Hoezo ze missen school heel erg! Ik weet niet of dat is omdat ze mij als een veel te strenge juf vinden, ze denken dat ze op school minder hoeven te doen of toch echt alleen omdat ze hun klasgenootjes zo veel missen. Ik ga voor mijn eigen zelfwaarde maar even uit van het laatste. En ik heb de afgelopen week ook echt wel gemerkt dat nu ze meer samen met de klasgenootjes online werken dat het echt al beter gaat dan daarvoor. Toen ze hoorde dat ze gedeeltelijk weer naar school zullen mogen maar dat we nog even af moeten wachten hoe hun school het allemaal gaat regelen stonden er hier twee kinderen helemaal uit hun dak te gaan. Vreugde dansjes werden gemaakt en ik zag bijna een soort van last van hun schoudertjes afvallen.

Dat gaf mij een goed gevoel en voldoende energie om ondanks het slechte slapen van vannacht toch mijn hardloop kleding aan te trekken en een rondje te gaan rennen. Vanmorgen al direct een mail vanuit Guus Meeuwis ontvangen dat zijn concerten een jaar worden op geschoven en dat ons kaartje voor dit jaar dus volgend jaar geldig is. Omdat ik toch wel zin heb in zijn muziek stel ik snel een playlist samen met allemaal muziek van de diverse CD’s die wij hebben van zijn eerdere concerten. Uiteraard de meer up tempo nummers. En met nummers als: ‘t dondert en ‘t bliksemt, Mag ik dansen, ik tel tot drie en Proosten (oké iets langzamer maar wel het nummer waarop Rick en ik op onze trouwdag de kerk uitliepen) heb ik toch mooi een rondje van 6 km gerend. Mijn benen voelde, door de slechte nacht en toch nog wat spierpijn van mijn skate rondje van maandag, aan alsof er lood in zat maar ik ben door gegaan en heb dus zonder pauze 6km gerend. Iets langzamer qua snelheid dan de 5 km van afgelopen weekend maar toch was ik er erg tevreden mee. Daarna in de tuin nog even Buik Billen Benen oefeningen gedaan. Toen ik echter door kreeg hoe laat het al was, mede doordat ik mijn tijd had genomen om een playlist samen te stellen, moest ik vervolgens wel haasten om op tijd weer fris en fruitig achter mijn laptop te zitten voor de calls vanuit werk. Mijn stagiaire belde me echter al. Gelukkig geen beeld gesprek dacht ik nog. Want zat nog helemaal uit te hijgen. Maar om 9:30 had ik een afspraak met meerdere collega’s en een rechter van de rechtbank dus dan moest ik wel echt gedoucht zijn. Om 9:15 hangt mijn stagiaire op. Oké Anne niet zo goed gepland dit, oeps. Dus toch maar even Wouter gebeld en aangegeven dat ik nog moest gaan douchen en dat ik dus mijn best zou doen er op tijd te zijn. Om 9:31 zat ik gedoucht, aangekleed , douch afgedroogd en zelfs nog een minimale laag make-up op mijn gezicht achter de laptop om in te bellen en bleek niet eens de laatste te zijn. Er miste zelfs nog 2 collega’s. Ik vond het een knappe prestatie van mezelf. Mijn haren zagen er nog wel uit als die van een hond die net de zee uit is komen rennen maar ach dat was een kleinigheidje. Die konden mooi verder opdragen tijdens deze videocall. En het was een zeer nuttige bijeenkomst waarin we weer mooie concrete afspraken hebben kunnen maken om verder te gaan met het project.

Tijdens mijn sporten, douchen en de call hebben de kinderen even TV zitten kijken. Onder andere naar het jeugdjournaal waarin verder uitgelegd werd wat ze wel en niet mogen. Lorenzo stond naast het vreugde dansje van het weer gedeeltelijk naar school mogen ook te dansen bij het idee dat hij weer zou mogen voetballen. Ik hoop dat de vereniging dit inderdaad weer op kan starten. Maar dat zal mede afhankelijk zijn van de trainers. Voor Elina gaan de Zoom musical lessen gewoon door. Helaas geen voorstelling dit jaar maar ze gaan nu een film maken via Zoom. Ook erg leuk en ben benieuwd naar het resultaat. Ballet lessen is een ander verhaal. Het zal voor Jolein niet mogelijk zijn deze buiten te gaan geven dus dat zal nog even zo door moeten gaan zo als nu. Een challenge elke week en wat oefeningen die Elina zo goed en zo kwaad als het kan hier in huis probeert door te nemen.

Ik heb de laatste weken op socialmedia zo veel gelezen dat kinderen veer krachtig zijn en dat het vooral de ouders zijn die de kinderen lastig vinden dat ze de kinderen steeds om hen heen hebben, dat het voor de kinderen allemaal niet zo erg is. Ik heb al vanaf het begin dit enigszins in twijfel getrokken. Maar nu ik hun reactie deze morgen en nu na het zien van het jeugdjournaal zag en zelfs echt letterlijk een soort van verlichting in de houding van mijn kinderen zag was dat voor mij een bevestiging dat het voor mijn kinderen wel degelijk een straf was om zo veel thuis te zitten. En niet omdat we er niet samen ons best voor hebben gedaan om er het beste van te maken, maar gewoon omdat ze die structuur fijn vinden, omdat ze de contacten met hun leeftijdsgenootjes gewoon nodig hebben. Ze vinden het leren op school echt ook niet altijd fijn en hebben niet altijd zin in school of hun sport maar zoals het nu was, is voor hen ook echt een last geweest. Morgen horen wij vanuit school meer over hoe ze om zullen gaan met het gedeeltelijk open gaan. In ieder geval mogen morgen alle schoolboeken en schriften weer worden ingeleverd. Dat betekend dat ik in ieder geval niet meer al het huiswerk van Elina hoef na te kijken. Bij Lorenzo hoefde dat zo wie zo al niet maar bij Elina werd dat wel gevraagd. Ik moet zeggen dat het best wel wat werk was omdat samen met haar te doen. Je wilt het goed na kijken en als ze ergens een fout heeft gemaakt toch samen kijken waar het fout is gegaan. Snapte ze de spelling/ taal of reken regel niet of was het een slordigheidsfoutje. In haar geval was het veruit de meeste gevallen een slordigheidsfoutje. Ik snap wel enigszins waar dat vandaan komt. Zij heeft steeds geprobeerd haar huiswerk zo snel mogelijk te maken zodat ze daarna heerlijk met haar broertje en of een vriendinnetje kon spelen. Nu moet ik zeggen dat zij nog steeds een veel netter handschrift heeft dan dat ik in groep 6 had van de basisschool. Ik was echt een heel slordige schrijver. En of dat nou kwam omdat ik rechts heb leren schrijven terwijl ik in veel dingen toch echt linkshandig ben durf ik niet echt te zeggen. Ik was gewoon een echte sloddervos en voelde me vaak boos en verdrietig op school. Dus had ook niet echt de behoefte om mijn best te doen op school. Ik had zelfs een leraar die toch al zei dat ik dom was dus waarom zou ik mijn best doen als hij al niet in mij geloofde. Mede daardoor vond ik de basisschool waar ik de eerste 6 jaar heb doorgebracht niet altijd even leuk. Ik had wel wat vriendinnetjes maar ik was toch ergens altijd de vreemde eend. Ik ben opgegroeid in een dorpje in Limburg waar mijn ouders niet zijn opgegroeid. Het was een dorp met een zeer hechte gemeenschap en “outsiders” werden ook echt als vreemdelingen gezien. Je kon doen wat je wilde maar hoorde er op de een of andere manier nooit echt helemaal bij. En ik heb als kind echt heel wat gedaan in de hoop er bij te horen. Het belangrijkste contact kwam eigenlijk pas toen ik al weer wat ouder was en ik van basisschool veranderd ben. Ik zat toen op tafeltennis en bij het “Jongeren Gilde”. Daar had ik een vriendin Mirella. Ook dat contact is uiteindelijk wel verwaterd en we volgen elkaar nu alleen nog maar op facebook maar zij is wel de enige uit mijn jeugd tot een jaar of 14 waar ik echt met hele warme gevoelens aan terug denk. Ik ben gelukkig in een heel warm huis opgegroeid. De warmte die ik miste op school werd gelukkig voor het grootste deel in huis wel goed gemaakt. Als ik dat niet had gehad dan weet ik niet hoe ik die periode door had moeten komen. Maar goed ik dwaal wel weer heel erg af en die tijd ligt echt wel achter mij. Hier in IJmuiden heb ik een echt ‘thuis’ gevonden. Een warm sociaal netwerk (die ik nu uiteraard ontzettend mis maar ik toch heel veel steun uit haal), een fijn gezin, leuke buurt waarin ik woon, leuke job met erg leuke collega’s waarvan sommige voor  mij echt vrienden zijn en leuke contacten vanuit de PvdA, school en sportverengingen van de kinderen. Kortom hoe moeilijk ik het ook vond als kind ik heb mijn plekje gevonden en ben gelukkig.

Ik had het dus over Elina haar slordigheidsfoutjes. Vanuit school was de opdracht dat als ze bij spelling foutjes maakte ze het woord nogmaals moesten op schrijven. Van Elina wist ik dat als ze op school een overschrijf fout maken ze het 10 x moesten op schrijven. Nou ik kan je vertellen ze heeft aardig wat woorden 10 x op mogen schrijven. “mama ik moet echt wel beter opletten want dat kost wel veel tijd waar ik geen zin in heb!” Geen idee of ze er echt van geleerd heeft, als ze echt zoveel op mijn jonge ik lijkt als ik het gevoel heb zal dat wel tegen vallen haha.

Normaal moeten ze op woensdag hun huiswerk inleveren en nieuw ophalen maar omdat gisteren de persconferentie was had de school al aangegeven dat ze dat met 1 dag op zouden schuiven. Dus de kinderen hadden eigenlijk ook geen huiswerk meer te maken vandaag. Voor Lorenzo had ik nog via de mail huiswerk gekregen maar die had daar echt geen zin in en omdat zijn zus niets had gekregen kreeg ik hem natuurlijk ook niet zo ver. En eerlijk gezegd ik had ook geen zin om daar een strijd van te maken. Hij heeft wel wat gedaan maar dus lang niet alles. Dat haalt hij maar lekker weer later in. Hij loopt meestal voor op een groot deel van zijn klasgenootjes dus dat zal vast wel goed gaan komen.

Ik moest helaas wel weer de boodschappen van de week doen. Ik moet zeggen dat het opstellen van het boodschappenlijstje me wel echt steeds beter af gaat. Het verzinnen van het week menu wordt steeds makkelijker en het in de appie app plaatsen van de bijbehorende producten gaat ook steeds sneller. Het lijkt bijna wel een job op zichzelf. Misschien moet ik professioneel booschappenlijstsamensteller worden ofzo. Klinkt als een leuke carrière switch, of toch maar niet.

In de winkels wordt ik ook steeds behendiger in het besturen van mijn winkel wagen. Het is namelijk nog best een klus om met zo’n tegenstribbelend karretje te slalommen in de winkel. Misschien moeten ze daar special winkelkar verkeerslessen in gaan aanbieden. Soms zijn die karretjes namelijk net zo tegendraads als kinderen. Ik wil links en het karretje wil rechts of gewoon stil blijven staan. Maar ik was al weer een stuk sneller klaar met de boodschappen doen dan de voorgaande weken. Zoals ik al zei, ik lijk ondertussen wel een professional. Ook mijn schoonmoeder was gelukkig weer blij met mijn boodschappen doen capaciteiten en hoeft dus komende week ook niet te verhongeren in haar flatje.

Mijn schoonmoeder woont in Zeewijk. Een wijk hier in IJmuiden die dicht tegen de duinrand aanligt. Als het dus flink waait in IJmuiden is dat bij haar flat al snel een stormachtige wind. Zo ook vandaag. Terwijl ik probeer de deur van mijn auto open te maken waarachter ik haar boodschappen heb opgeborgen doet de wind zijn best om mij tegen te werken. Het was een kracht training op zichzelf om die deur open te krijgen. Vervolgens moeten mijn heupen nog aardig hun best doen om hem ook open te houden terwijl ik de tas eruit haal. Mijn toch al weelderige bos krullen waait alle kanten op en zorgt er voor dat mijn zich op menig moment ontnomen word. Gelukkig is het vooral tegen wind als ik vervolgens met de tas richting de flat van mijn schoonmoeder loop. Zodat ik nog wel kan zien hoe ik bij de deur van haar flat moet komen. Eenmaal binnen wordt het lopen toch echt wel een stuk gemakkelijker. Even snel haar postlocker leeghalen. Er ligt alleen een TVprogramma boekje in dus die kan makkelijk bij de boodschappentas erin. Als een volleerd pakezel maak ik de deur van mijn schoonmoeders flat binnen met mijn vaste ritueel: ‘pas op er is een inbreker in je huis.” Dit geintje maken we al zolang als dat zij in die flat woont en wij ons zelf met de sleutel naar binnen laten. Het is een geintje die zowel ik als Rick steeds maken, super flauw natuurlijk maar alle drie kunnen we er nog steeds om lachen. En dat is in deze periode extra belangrijk. Ik blijf nog even kletsen want ja de dagen zijn voor haar ook lang en eenzaam nu. Maar ondertussen liggen wel al mijn boodschappen nog in de auto inclusief ijs en anders spul dat de vriezer en koeling in moet. En omdat het weliswaar hard waait het is toch echt wel van zomerse temperatuur buiten. Dus om te voorkomen dat ik straks al mijn boodschappen weer weg kan gooien kan ik niet al te lang blijven kletsen.

Thuis blijken mijn kids niet volgens afspraak de beneden verdieping aan het opruimen te zijn maar zijn ze boven met het overbuurmeisje aan het spelen. Omdat ik toch eindelijk weer eens een salontafel wil hebben zodat ik ook de ruimte heb om al dat wasgoed wat gewassen is ook even op te vouwen moeten ze van mij toch gaan opruimen. Esmee stuur ik hoe jammer voor allemaal ook toch maar even naar huis. En terwijl ik alle boodschappen wegruim veranderd de legobouwplaats weer langzaamaan in een woonkamer. Geen hindernis baan meer om bij mijn voorraadkast te komen maar gewoon een lege vloer die ik daadwerkelijk kan gebruiken om van A naar B te komen in mijn huis. Dat scheelt want ik moest achterin mijn voorraadkast zijn om alle benodigde bakspullen te pakken voor in de avond. Na het eten (lekker vleesje vanaf de BBQ met stokbrood en wat salades) heb ik namelijk een workshop gevolgd. Ik heb al vaker bij Wendy van http://www.4theloveofcake.nl/ workshops gevolgd en laat zij nu een paar leuke kleine workshops ontwikkeld hebben speciaal voor deze periode. Gisteren was eigenlijk de eerste maar kon ik niet maar vanavond hebben we baby in een eenhoorn pakje gemaakt. Natuurlijk ben ik niet helemaal tevreden met het resultaat maar ik vind het wel echt een schatje. En die dingen die beter kunnen neem ik gewoon mee naar een volgende keer. Voor nu geniet ik van mijn eenhoorn en heb hem op de eetkamer tafel gezet zodat de kinderen hem morgenvroeg gelijk kunnen zien. Morgen gaan we een baby in draken pakje maken. Heb er nu al weer zin in. Maar nu eerst maar weer eens aan de nacht beginnen. Hopelijk slaap ik beter dan afgelopen nacht, want lig de laatste tijd wel veel wakker. Niet omdat ik aan het piekeren ben, mijn hoofd is echt helemaal leeg in de nacht maar gewoon naar de plafond starend. Ik merk dat Rick het ook heeft. Zal toch onbewust met de huidige situatie te maken hebben.