Spierpijn voor mezelf, Brandnetel ellende voor Elina, een global online meeting in de avond en een Lorenzo die de slaap niet kon vatten. Dat is de hele korte samenvatting van vandaag.
Pfff zoals ik gisteravond al verwachte ben ik vanmorgen met lekker stijve spiertjes wakker geworden. Ik moest echt even op gang komen. Maar dat is niet erg want dan weet ik dat ik goed mijn best heb gedaan. Terwijl mijn lijf steeds minder kraakt en soepeler begint te worden wordt ik al geroepen door Lorenzo die blijkbaar al druk met zijn huiswerk bezig is. “Mam kan je me even helpen bij dit huiswerk?” Uhh mag mama eerst haar ochtend ritueel even afmaken en rustig wakker worden denk ik, maar ik zeg “ja natuurlijk schat”. Want ik ben stiekem maar wat blij dat hij al zo druk bezig is met zijn schoolwerk want dat zou wel eens kunnen betekenen dat ik wederom een dag te gemoed ga zonder al te veel ruzie dat hij het wel allemaal moet maken. Nou blijken de vragen over spelling te gaan. Tja, niet mijn sterkste kant. Ik moet helaas bekennen dat al die basisschool regels mij echt helemaal ontschoten zijn en zelfs niet ergens in een grijsdeel van mijn hersenen zijn blijven hangen. Ik heb me door een hersendeskundige laten vertellen dat onze hersenen allemaal paadjes heeft die van zandpaadjes tot snelwegen geraken naarmate je iets automatiseert maar dat als je er niets meer mee doet weer tot zandpaadjes worden en uiteindelijk ook dat zand weg geblazen kan worden. Nou als het om de spellingsregels gaat dan is ook echt dat zand van di zandpaadjes weg gewaaid bij mij ben ik bang. De kinderen kunnen het mij vaak nog beter uit leggen dan dat ik het aan hen kan uitleggen. Ik voel me echt een heel slechte juf, maar goed ik heb dan ook niet voor juf gestudeerd maar voor maatschappelijk en sociaal cultureel werker. En ook alle cursussen en opleidingen die ik daarna heb gevolgd deden niets meer met mijn inhoudelijke Nederlandse taal kennis. En dan heb ik ook nog een bepaalde vorm van dyslexie dus dat werkt ook niet echt mee. Gelukkig zit Lorenzo pas in groep 4 en kan ik hem redelijk helpen. Alleen op 1 vraag van een soort woordpuzzel kwam en kom ik nog steeds niet op het antwoord: Een … is iets spannends dat je mee maakt! 8 letters en 4de letter een N: …n….
Weet jij het wel? Laat het dan hieronder in de reacties achter dan kan ik het Lorenzo vertellen haha.
Tegen de tijd dat ik klaar was met hem helpen moest ik nog even goed opschieten om zelf vroeg genoeg klaar te zijn voor mijn eerste afspraak van het werk. Maar ik zat op tijd aangekleed met de haren netjes en make-up op achter mijn laptop. En ik had zelfs mijn kannetje water en mijn kopje thee nog klaar kunnen zetten. Wederom heb ik vandaag best productief kunnen werken. Zouden we dan eindelijk een ritme gevonden hebben waarbij de balans tussen privé en werk toch wel redelijk te noemen is? Het heeft 5 weken geduurd maar dan is dat nieuwe werken toch eindelijk een beetje de “normaal” geworden.
Voor de lunch ook even bij gekletst met een collega van mijn eigen afdeling. Hem wel al even gesproken binnen de gehele groep van projectleiders van mijn afdeling maar nog niet 1 op 1. Hij is net verhuist en normaal zou je dan allang even de foto’s op zijn telefoon bekeken hebben maar nu heeft hij ze na ons gesprek maar even opgestuurd. Dit soort gesprekken blijven fijn en belangrijk om ook contact te houden met je collega’s en niet helemaal het idee te hebben dat je er alleen voor staat. En dan is het voor mij niet eens echt alleen, want ik woon niet alleen. Ik heb nog genoeg levendigheid om me heen door de kinderen en Rick. Ik heb ook diverse collega’s die helemaal alleen wonen. Ik kan me voorstellen dat voor hen het thuis werken misschien nog wel zwaarder is dan voor mij. Als ik alleen zou wonen zou ik nog wel eens tegen de muren kunnen zijn gaan praten denk ik. Een beetje zoals in de film ‘Cast Away’ waarin Tom Hanks een gezicht tekent op een Volleybal en hem als vriend overal mee naar toe neemt en tegen hem praat. Ik zou denk ik ook zoiets doen met een knuffel of bal of wat ik ook voor handen had. Ken je die Boy Friend pillows?
Deze dus. Als je daar dan nog iets van een hoofd aanmaakt zou het nog best een leuke vriend kunnen zijn voor als ik me eenzaam zou voelen. Ik zie dat wel voor me. Dat zou dan mijn Wilson zijn. Maar ik dwaal weer eens af van wat ik eigenlijk aan het vertellen was. Daar ben ik heel goed in, ook op het werk af en toe.
Ik heb dus even bij gekletst met deze collega tot het tijd was voor de lunch.
Nu de kinderen allebei een laptop hebben hoor of zie ik ze bijna niet. Ik had ze om 10:00 al even verplicht naar beneden gehaald voor wat te drinken en wat lekkers en ook nu moest ik ze bijna achter de pc’s vandaan trekken aan hun oren om te komen lunchen. Ik denk dat ze anders echt zouden vergeten om te eten en te drinken. Zelf moet ik er ook wel echt aan denken om pauze te nemen. De valkuil om je lunch te pakken en dan achter de pc te gaan zitten eten is erg groot. Op het werk ga je vaak met je collega’s zitten en nu moet ik dat ook gewoon doen met de kinderen. De eerste weken deden we dat ook echt wel en heb het ook ingepland staan in mijn werk agenda en toch betrap ik mezelf er vaak op dat ik toch iets voor werk ga doen.
Na het eten was ik uitgenodigd voor een focusgroep gesprek van een dame die bij ons binnen de gemeente met een afstudeer onderzoek over procesmanagement bezig is. Ik ben zelf geen proces eigenaar of procesbeheerder maar heb als projectleider wel regelmatig te maken met procesmanagement. Net als voor mijn eigen afstudeer stagiaire is het ook voor deze dame nu allemaal anders om het onderzoek goed te kunnen afronden. Ik werk er dan ook graag aan mee.
Het was wel echt een lange zit. Het gesprek duurde 1,5 uur en dat is toch wel erg veel zo achter je beeldscherm. Ik ben al nooit zo’n goed stilzitter geweest. Dus nu ook af en toe maar even gaan verzitten. Ondertussen af en toe een appje sturend naar een collega die ook in het gesprek zat. Hij kan zich zelf altijd heerlijk een schouderklopje geven zonder het er duimendik boven op te leggen. Ik sprak hem daarop aan en dat werd een erg grappig gesprek. Zat ik daar dus onwijs te lachen (gelukkig wel met mijn geluid uit), zonder dat mensen door hadden waarom. Behalve die collega dan, oeps. Volgende keer dus maar niet meer doen, zal er vast gestoord uit gezien hebben.
Om 15:00 heb ik de kinderen maar weer achter die laptops uitgetrokken. Elina had de hele dag huiswerk gemaakt en gespeeld met Britt via dat ding. Tijd om die ogen wat rust te geven. Het ging vooral bij Lorenzo niet geheel zonder morren maar uiteindelijk gingen ze toch samen naar buiten. Het is super lekker weer en zou willen dat ik vandaag nog ergens de tijd had gehad om te gaan skaten of rennen maar helaas was ook de avond gevuld vandaag.
Niet lang nadat de kinderen naar buiten waren gegaan komt Elina gillend en huilend thuis. Het arme kind was met haar blote benen en voeten in de brandnetels terecht gekomen. En dat was goed te zien ook. Een van haar benen begon al op een soort van maanlandschap te lijken. Dus snel die benen gewassen om eventuele brandhaartjes weg te spoelen. En daarna SRL gelei er op. Het haalde niet meteen alle pijn en prik weg maar het scheelde gelukkig al wel veel en niet lang daarna trok het gelukkig ook al weer weg. Maar wat had ik met haar te doen. Ik zei eerst nog dat ze in de douche moest gaan staan en over haar benen moest gaan plassen maar dat vond ze toch wel een erg vies idee van mij. Haha. Ik heb namelijk ooit geleerd dat het heel erg goed zou moeten helpen er tegen. Toen ze in de avond had gedoucht vroeg Lorenzo nog of ze alsnog over haar been had geplast tijdens het douchen. Je had het gezicht van Elina moeten zien, het was iets tussen boosheid, afschuw en verbazing in. Ik denk dat ze niet wist wat die vraag precies met haar deed. Maar het antwoord was duidelijk, nee natuurlijk niet dat is gewoon vies. Zegt de dame die rustig in haar neus peutert en het dan heel smakelijk op eet en daar nog trots op is ook.
Maar goed gelukkig was de pijn en de prik wel echt voor het grootste deel weg. En de blaasjes waren alleen nog maar kleine rode bultjes tegen de tijd dat ze naar bed toe ging. Sinds deze week zijn we met de Griezelbus 0, begonnen bij het voorlezen voor het slapen gaan. Ik weet alleen niet of dat nou zo’n geschikt boek is net voor het slapen gaan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het een goed geschreven boek vind maar dat het wel erg spannend is voor de kinderen zo net voor het slapen gaan. Vandaag werd nog net niet verteld dat er iemand letterlijk werd vermoord in het boek maar het was wel wat je zou kunnen denken. Lorenzo vroeg dat zelfs ook aan me. Maar ik heb het boek nooit eerder gelezen dus kon hem geen antwoord geven. Ik heb maar gezegd dat ik niet denk dat het zo is. Morgen kijken of ik overdag even iets meer van het boek kan lezen zodat ik weet wat ik voorlees in de avond en kan bepalen of ik het eigenlijk wel geschikt vind. Lorenzo had namelijk echt wel moeite met in slaap komen. Nadat hij ongeveer een half uur in bed lag hoorde we wat gestommel op zijn slaapkamer en ik dacht zijn bureaustoel te horen. Wij hebben nog steeds de babyfone camera’s op de kamers hangen, het nachtlampje wat daar op zit gebruiken ze nog graag. Meestal staat de ontvanger beneden gewoon uit zo ook vanavond, maar toch maar eens aangezet. Zien we hem doodleuk aan zijn bureau zitten werken. Rick op zijn tenen naar boven zodat hij het niet zou horen en toch een beetje zou schrikken als de deur open gaat. Maar hij schrok niet, het was alleen van wat is er papa? Hij kon niet slapen en dacht dan kan ik net zo goed gewoon wat aan mijn schoolwerk doen, dan kan ik daarna wel weer gaan slapen. Rick heeft hem maar even laten weten dat hij dat niet hoort te doen en gewoon moet proberen te slapen. Kwartier later weer gestommel, was hij even wat gaan drinken en vervolgens zien we hem nog half uur spelen met zijn knuffels in bed. Daar maar niet streng op geweest hij lag in ieder geval in bed en ik denk echt dat het verhaal hem te veel heeft bezig gehouden. Hij heeft het boek zelf uitgezocht maar ik ga nog even goed na denken of hij deze zelf overdag niet beter kan gaan lezen en ik in de avond een wat vrolijker boek kan pakken. Hiervoor hebben we boeken over de Leeuwenkuil gelezen die waren soms ook een beetje spannend maar beter te doen dan deze.
Om 21:00 had ik weer een Zoom Meeting vanuit het global Mobility Mentoring netwerk. Vandaag ging de meeting over hoe je om gaat met de angsten en onzekerheid tijdens de Covid-19 periode. Zowel bij jezelf, de medewerkers als bij de deelnemers. Want we moeten er zijn voor de mensen met hulpvragen maar ook zelf heb je nu te maken met heel andere situaties en misschien wel met angsten. Het was goed om daar met elkaar over te praten. En ook goed om te zien van hoeveel verschillende organisaties er mensen deelnamen aan deze online bijeenkomst. Een mooie tip die voor bij kwam is weliswaar in het Engels maar zegt mij wel heel veel.
R – Recognize what is happening (Erken wat er nu gebeurt anders is dan normaal)
A – Allow life to be just as it is (Toestaan dat het leven is zoals het nu is)
I – Investigate inner experience with kindness (Onderzoeken van innerlijke ervaring met vriendelijkheid naar jezelf)
N – Non-Identification. (identificeer je zelf niet met ‘normaal’)
Ik denk dat hier mee samen gevat wordt hoe je eigenlijk naar jezelf zou moeten kijken nu. Dat betekend niet dat het gemakkelijk is dat te doen maar je maakt het jezelf wel gemakkelijker als je dat doet.
Ook zijn er wat links gedeeld van online webinars. Daar wil ik van de week eens naar kijken. Ik hoop nog steeds dat wij in oktober wel gewoon op studiereis naar Amerika kunnen dus het kan geen kwaad om een aantal extra Engelstalige webinars te volgen. Ik merk dat mijn Engels steeds beter wordt, ik versta en spreek het niet alleen beter ook het schrijven zonder vertaalsite erbij gaat steeds een stukje beter. Maar het is nog niet op het niveau wat ik bijvoorbeeld met Duits heb. Dus ik ga hier de komende tijd toch nog wat meer aandacht aan besteden.
Vandaag was natuurlijk ook “de grote” persconferentie over de Corona maatregelen. Morgen horen we van school hoe zij met het advies van heropening van de scholen vanaf 11 mei om zullen gaan. Qua werken zal het voorlopig nog het zelfde blijven en ook de sportscholen blijven nog even dicht. En helaas mag ik ook nog niet naar mijn manueel. Het zijn allemaal begrijpelijke keuzes en ik begrijp de besluiten ook heel goed want we zijn er nog lang niet. Het is ook geen verrassing maar het gaat echt nog wel veel van ons vragen. Zowel qua werk als qua vrijetijdsbesteding.
Voor nu ga ik lekker mijn bedje opzoeken, morgen namelijk ook weer een lange dag voor de boeg. Overdag nog wat aan werk doen. O.a. een evaluatie van een pilot die we op de rechtbank in Zaandam draaien. En in de avond even lekker met mijn bak hobby bezig zijn. Ik heb me ingeschreven voor een 3 daagse online boetseer workshop bij mijn favoriete boetseer lerares. Wendy van Wendy’s taarten. Echt als je mijn taarten naast die van haar zet lijk ik wel een of andere amateuristische beginneling, terwijl ik echt wel taarten heb waar ik best trots op ben. Maar wat zij maakt is echt zo geweldig. Heb al de nodige workshops bij haar gedaan en nu bied ze er dus online aan vanwege deze periode. Vanavond zou eigenlijk avond 1 zijn maar ja ik kon niet, dus die moet ik later even terug gaan kijken. Morgen en overmorgen zijn de andere 2 avonden. Gelukkig maakt ze elke avond een ander figuur waardoor het niet erg is dat ik de eerste niet kon. Morgenavond hoop ik het resultaat hier al online te kunnen delen. Als hij een beetje gelukt is tenminste.
Slaap lekker al vast.
Reactie plaatsen
Reacties