Het stormt op zee net als in mijn hart,
De stilte de sereniteit die er normaal heerst lijkt verleden tijd.
Wolken trekken snel voorbij en nemen de regen die niet hier zal vloeien met zich mee,
Zoals de tranen die er in mij hangen niet kunnen stromen ondanks dat er maar weinig is wat mij nu verblijdt.
De wind sterk en krachtig zoals de storm die door mijn hart heen raast,
De golven hoog en verwoestend zoals de gevoelens die niet te verklaren zijn.
Het schuim op de golven, de gebroken schelpen op het strand,
Het strand is net als mijn hart hiervoor veel ste klein.
In de verte schijnt de zon, hij zakt in de zee de nacht te gemoed,
En met het verdwijnen van dat laatste punt van licht zal de aarde donker kleuren,
Het weergeeft het sombere gevoel wat me bevangt.
Maar ik zoek naar het licht wat me op kan fleuren.
Want met de dageraad komt ook een nieuwe zon, die helder en licht kan schijnen,
Een nieuwe dag is als een nieuw begin,
En als ik net als de zon me daaraan vast kan houden.
Kan ik misschien geloven dat ik het van mijn eigen hart win.
Reactie plaatsen
Reacties