Dag 89/ 12 juni 2020

Ik heb echt wel getwijfeld om hem te skippen maar ik heb het niet gedaan en daar was ik achteraf blij om. Het was echt een heerlijke pittige training die veel voldoening gaf.
Daarna snel naar huis om aan het werk te gaan en ook wel even zo gezellig voor Elina die ook vandaag niet naar school toe kon vanwege de zieke juf. Lorenzo moest uiteraard wel gewoon naar school maar zou wel voor de pauze naar huis komen. Enige is dat ik niet thuis was dus ze moesten samen in de gaten gaan houden of hij wel op tijd naar school terug ging in de middag.

Ik had namelijk om 13:00 afgesproken in Zaandam met een groepje jongeren, de wethouder, Helga van Platform31, een collega van mij die het onderzoek doet, een filmmaker en Eelco Koolhaas van het Ministerie van Verhalen. Deze laatste helpt ons bij de evaluatie van Mobility Mentoring in Zaanstad. Omdat het prachtig weer is geweest vandaag besloot ik gebruik te maken van mijn fiets. Wat was ik blij met mijn fietsondersteuning. De zon straalde maar er stond toch echt wel behoorlijk wat meer wind dan ik in eerste instantie dacht en ik had hem ook nog eens vol tegen. Ik moest dan ook ondanks de trapondersteuning behoorlijk door fietsen om het pondje op tijd te gaan halen. Ik kwam precies aanfietsen toen de pond net was wilde gaan gevaren helaas. Volgende keer dus toch ietsje eerder van huis vertrekken. Gelukkig is zo’n pnd redelijk vlot op en neer dus hoefde ik maar kwartiertje ofzo te wachten op de volgende overgang. Kon ik lekker even van het uitzicht en het windje genieten. En zorgen dat ik mijn mondkapje op had. Want tja al is het officieel wettelijk niet te verplichten dat mondkapje op de pond, de GVB weigert toch echt de mensen die het niet doen. En het is ook een kleine moeite om hem even op te zetten.

Eenmaal overgestoken was het genieten. Aan deze kant van het kanaal is het eigenlijk 1 rechte weg en fiets je naast de doorgaande weg naar Amsterdam. Geen lelijke route maar ook niet heel mooi. Als je eenmaal overgestoken bent echter kom je echt op geweldige plekken. Een aantal dijkjes (met heel veel wind) met prachtig uitzicht over het Zaanse landschap waar geen auto’s mogen komen. De vogels fluitend om je heen. Het was gewoon een ontspannen ritje. Hier kan ik toch echt wel aan wennen. En de plaatsjes waar je door heen fiets zijn bijna kleine musea op zich zelf. De typische Zaanse karakteristieke huisjes waar je aan voorbij komt geweldig. Ik heb het al een paar keer eerder gefietst de afgelopen jaren maar niet heel vaak dus ik kan echt van deze route genieten.

Eenmaal in Zaanstad aangekomen had ik even kort een afstemmingsoverleg met Eelco en zijn camera man. Gelukkig had ik mezelf opgemaakt en een leuk jurkje aangetrokken want ook ik zelf werd gefilmd. Zodra de film openbaar getoond mag worden zal ik die uiteraard ook op mijn website zetten.

Omdat er 4 jongeren/ deelnemers aan MM waren en we met 4 andere personen waren spraken we af dat ieder van ons met 1 jongere zou gaan lopen. Ik mocht met DenDen lopen. (niet zijn echte naam overigens) Deze jonge man van 25 heeft echt wel een pittig leven gehad. Er waren veel problemen thuis en op zijn 6^de werd hij al voor het eerst buitenshuis geplaatst. Vlak daarna kreeg hij te horen dat zijn ouders gingen scheiden. Maar ondanks dat zijn jeugd niet gemakkelijk was en hij dus diverse keren van gezin heeft moeten wisselen is zijn band met zijn vader nu wel echt goed en houdt hij oprecht van hem. Over zijn moeder heb ik eigenlijk niet veel gehoord dus weet niet zo goed hoe die band nu is. Maar wat hij me vertelde raakte me wel. Eigenlijk van kinds af aan heeft hij ervaren dat alles hem opgedragen werd, hoe hij moest leven, hoe zijn ouders moesten leven, wat hij vooral wel moest doen en wat hij echt niet mocht doen. Hij gaf aan dat hulpverleners hoe goed bedoeld ook hem juist verstikte en hij juist geen vertrouwen meer in ze had omdat er niet met hem maar over hem gepraat werd. Toen ik hem vroeg naar het Mobility Mentoring in combinatie met Get a Grip project veranderde zijn houding en zijn blik. Alleen daaraan kon ik al zien dat hij dat echt als heel anders heeft ervaren. Hij had het gevoel weer een volwaardig mens te zijn, als gelijke te worden behandel, als een mens die fouten mag maken, veel geduld en oprechtheid vanuit de hulpverlener en maatwerk in wat hij nodig had. Eigen keuzes mogen maken ook al zijn die wellicht niet direct wat de hulpverlener voor ogen heeft. Dit alles gaf hem vertrouwen in zijn hulpverlener en in het traject. Hij is nu dan ook schulden vrij en kijkt weer echt naar de toekomst. Ik vond het zo krachtig van hem dat hij aan mij, toch een totale vreemde voor hem, zo veel van zijn verhaal heeft durven te delen. En ik begreep van de andere 3 dames dat de jongeren waar zij mee gewandeld hebben dat ook met hen hebben gedaan. En dat alle 4 de verhalen net zo intens zijn. 2 van de deelnemers zitten nu nog in het begin van het traject maar geven nu al aan zoveel meer vertrouwen te hebben in hun hulpverlener. En dat is waarom we het doen. Waarom het zo belangrijk is dat we de kijk op mensen met schulden veranderen, dat we het niet van ze overnemen maar dat we ze helpen in het maken van de keuzes, dat we meer als coach voor ze zijn en niet de juf/ meester die hen wel even gaat vertellen hoe het moet zijn. Ik krijg echt energie van dit soort successen dus ik zat ook helemaal vrolijk weer op mijn fiets richting huis. Dit keer stond de pond al aan de andere kant dus duurde het nog korter eer ik er op mocht.

Eenmaal thuis had Rick de vouwwagen al bij het huis staan. Morgen gaat hij voor onderhoud naar de dealer, maar hij heeft bijna 1 jaar binnen gestaan in een loods waar druk verbouwt is dus hij kon wel even een poetsbeurtje gebruiken. Nu had Rick het meeste er al afgespoten in een spuitcabine dus dat scheelde al heel veel. De buurman vertelde nog dat hij toen hij onze wagen zag even aan zich zelf had zitten twijfelen waarom hun vouwwagen voor de deur stond tot hij zich realiseerde dat wij vorig jaar de zelfde hadden aangeschaft haha. Daar hebben we samen ook wel even om gelachen.

Na het schoonmaken van de vouwwagen moest er gekookt worden. Terwijl ik bijna klaar was met koken belde mijn wethouder mij op. Ik had per ongeluk haar auto sleutel nog in mijn handtas zitten. Zij had geen tasje gehad en had niet alles in haar hand willen houden dus ik had haar spullen in mijn handtas gestopt. Alleen was ik dus vergeten haar auto sleutel terug te geven. Oeps. Ik hoefde niet naar Zaandam te komen maar handig was het even niet. ZE gaat nu thuis kijken of ze nog een reserve sleutel heeft en anders moeten we morgen even kijken hoe ze weer aan haar sleutel komt.

 Na het eten en de kinderen weer op bed te hebben liggen was ik toch echt wel helemaal gaar en klaar met de dag. Na twee late avonden hou ik het vanavond bij het schrijven van deze blog en misschien zo nog even een spelletje spelen met Rick of samen een serietje kijken ofzo. Slaap lekker.