Dag 58/ 12 mei 2020

Vandaag hadden de kinderen geen school. Wel hadden ze beide huiswerk meegekregen. Elina was daar gelijk na het wakker worden al aan begonnen en was tegen 7:30 al helemaal klaar. Lorenzo daar in tegen had nog niets gedaan en had ook totaal geen zin om er ook maar iets aan te gaan doen. Hij hoefde van mij pas om 8:30 er aan te beginnen maar de strijd barste gelijk al los. Meneer weigerde zijn huiswerk te gaan maken. ‘Waarom mag het niet morgen?, Ik ga het echt nu niet maken!’ Toen ik hem duidelijk maakte dat hij het toch echt moest maken werd er geschreeuwd, gestampt, met deuren gesmeten hij leek wel een ontploffende Gorilla die boos over de bovenverdieping stampte. Ik ben naar beneden gegaan in de hoop dat hij af zou koelen en zou beginnen. Half uur later komt hij beneden en heeft op 1 bladzijde na alles af. De rest doe ik morgen. Nu had ik natuurlijk ja kunnen zeggen maar dan heb ik morgen waarschijnlijk weer die strijd ik ken mijn jongen inmiddels wel een beetje. Dus ik probeer met af te spreken dat hij nu eerst wel even wat anders mag gaan doen maar dat hij ergens vanmorgen het toch moet maken. Dit viel totaal niet goed bij onze jonge Gorilla en weer stormde hij als een woest Gorilla weg met allemaal verwensing als ‘kl… mama, rot toch op mama’ naar mijn hoofd smijtend. Ik heb maar even duidelijk gemaakt dat ik het zat ben dat hij steeds zo boos wordt en begint te schreeuwen, met deuren gooit, stampt en overal tegen aan ramt. ‘Dan moet jij me niet zo boos maken!’ Tja, het is natuurlijk makkelijker om mama de schuld te geven dan naar het eigen aandeel te kijken. En zeker als kind doe je dat nog wat sneller. Dat was bij mij zelf vroeger niet anders. Toch accepteer ik het gedrag niet en omdat zijn Ipad nog op zijn kamer lag en ik niet wilde dat hij daarop kon gaan spelen heb ik die dus maar afgepakt en hem gelijk gezegd dat hij die de komende dagen even kwijt is. Je kunt je voorstellen dat dit voor hem de druppel was en de verwensingen en het geschreeuw dat op dat moment uit zijn mond kwam beter gelijk weggespoeld kan worden. Maar helaas voor hem kan ik op zo’n moment behoorlijk oost Indisch doof worden en ben dus maar naar beneden gelopen. Ik had een call voor mijn werk inmiddels dus die ben ik maar gaan doen. Daarna naar hem toe gegaan en hem gezegd dat hij nog moest komen eten en drinken en dat deed hij gelukkig wel zonder strijd. Alleen Elina zou zijn zus niet zijn als zij toch niet even het vuurtje wist op te stoken. Niet eens heel bewust, want zijn lontje was vandaag gewoon heel erg kort maar toch. Omdat ik echter nog een call van 1,5 uur had en ik daarbij echt niet gestoord wilde worden heb ik besloten om terug te trekken in de schuur in de hoop dat ze verder lief zouden gaan spelen vanmorgen. En ik weet niet of het komt omdat ik er niet boven op zat maar toen ik om 12:00 terug naar binnen kwam zaten ze daadwerkelijk heel lief te knutselen samen. Oké de tafel en de woonkamer waren een grote bomontploffing maar ze waren wel samen aan het spelen.

Tijd om samen te gaan lunchen. En dat was eigenlijk best gezellig. Ze hadden een geheimtaal gemaakt samen en die mocht ik niet weten dus mocht nergens naar kijken van wat ze hadden geknutseld. Na de lunch ben ik de schuur weer ingedoken om verder te werken. Voor iedereen die nu het beeld in zijn hoofd krijgt dat ik aan een werkbank sta met mijn laptop laat ik je geruststellen. Rick heeft de schuur gebouwd met de bedoeling om er een kantoor en ruimte voor de motoren van te maken. Er staat dus een groot hoekbureau in, er zit vloerverwarming in en we hebben er een goede kachel in. Eigenlijk zit ik daar dus behoorlijk luxe. Beter nog dan aan de woonkamer tafel. Enige is dat het in de gaten houden van die twee belhamels niet lukt vanaf die plek. Maar het zorgt er wel voor dat ik echt even goed door kan werken. Vandaag moest ik werken tot 15:00 omdat ik in de avond ook nog een uur een meeting heb met het Exchange Program van Empath Mobility Mentoring. Toen ik om 15:05 het huis binnen kwam leek het wel of er een orkaan door de woonkamer was heen gegaan. Werkelijk elk stukje van de woonkamer en de keukenvloer was bezaaid met speelgoed. Ze waren heerlijk samen met het overbuurmeisje aan het spelen en ze hadden er duidelijk gebruik van gemaakt dat er geen grenzen waren tijdens het spelen. Helpppppppp. Opdracht 1 aan ze was dan ook te zorgen dat om 16:30 alles opgeruimd zou zijn. Esmee mocht vandaag mee eten dus ze moesten het samen doen.

Ik ben maar weer de schuur in gedoken om de laatste aflevering van Outlander te kijken die gisteren online is gekomen. Daarna even binnen gaan kijken. En ze hadden echt wel wat opgeruimd maar lang niet alles. Inmiddels was ook Rick thuis gekomen en samen hebben we ze nog wat verder aan het werk gezet terwijl ik me met de bereiding van het eten bezig hield. Rond etenstijd was de beneden verdieping weer te betreden maar naar ik begreep van Rick hadden ze ook op de bovenverdieping huis gehouden en die was nog niet bepaald begaanbaar. Dat moest dus na het eten nog even aangepakt worden. Nu is Elina een langzame eter. Ik weet van vroeger dat ik zelf ook niet bepaald snel was maar Elina is beter vergelijkbaar met een slak qua snelheid met eten. Alleen als Elina een slak is weet ik niet hoe ik ons overbuurmeisje moet noemen. Die weet het voor elkaar om nog langer over haar eten te doen. Dat is me al vaker opgevallen als ze hier blijft eten maar zeker vandaag. Toen uiteindelijk alle drie de borden dan toch leeg waren zijn ze samen boven gaan opruimen en toen was het al bedtijd. Dus tijd voor Esmee om naar huis te gaan en onze kinderen om het bed ritueel op te starten. Omdat ik graag nog even een flinke wandeling wilde maken vanavond om toch nog voldoende beweging te hebben vandaag was er geen tijd meer om uitgebreid te gaan voorlezen. Ze moesten dus tevreden zijn met het zingen van een slaapliedje. Gelukkig werd daar niet al te veel over gemopperd. Eenmaal buiten bleek net als gisteren er weer een dreigende lucht te zijn en de eerste spetters al uit de hemel te komen. Maar net zoals dat gisteren met skaten was heb ik het vandaag toch verder redelijk droog weten te houden. Ik heb zelf nog minder spetters gevoeld dan gisteren. Omdat ik gewoon ging wandelen (wel met een tempo van 7 km/u) had ik gewoon mijn normale kleding aangehouden en zelfs een warme jas aangetrokken. Nou dat laatste had ik zeker niet hoeven doen. Pff wat heb ik het warm gehad onderweg. Maar ik heb een keurige 4 km gelopen in 34 minuten. En dat zonder een moment te hardlopen. Toch weer wat kunnen doen voor mijn conditie op deze manier. En zolang het hardlopen nog steeds te veel vraagt van mijn lichaam is dit een goede manier om toch iets te doen.

Na het wandelen heb ik met Rick weer een aflevering DareDevil gekeken van Netflix. Het is geen slechte serie maar ook geen bijster goede. Ik denk dat we allebei geen zin hebben om naar een nieuwe serie opzoek te gaan anders waren we allang over gegaan op een nieuwe serie.

Na het kijken van de serie was het tijd om weer de schuur in te duiken voor mijn laatste stukje werkdag. Het onderwerp van vandaag was hoe bewaak je jou grenzen in deze tijd? Hoe zorg je dat privé en werk goed in balans zijn? Voor mij is dat een agenda maken voor werk en privé en me daar ook echt aan houden. Telefoon uit zodra de werkdag om is, uitloggen uit de Zaanstad omgeving en dingen doen waar mee ik kan ontspannen. Het stoplicht voor de kinderen waarmee ze weten wanneer ze me mogen storen, lunchtijd echt tijd hebben voor de kinderen en dus even niet voor werk gestoord kunnen worden. En dus ook vakantie nemen zelfs al kun je niet weg. De internationale collega’s hebben soort gelijke constructies en toch kreeg ik het idee dat de Amerikaanse collega’s die echt met de dak en thuislozen werken die ruimte niet voelen om echt tijd te nemen. Niet de ruimte voelen om minder productief te zijn en juist aan zich zelf aan het voorbij hollen zijn. Zeker de collega’s die werken in de zwaarst getroffen gebieden daar. En dat is begrijpelijk, ze zijn hulpverlener voor die doelgroep omdat ze oprecht betrokken zijn. Het was goed om daar met elkaar over te kunnen praten en ze te laten voelen dat we hun dilemma’s snappen maar ze ook mee te geven dat als ze niet voor zich zelf en hun eigen gezin goed kunnen zorgen ze op een gegeven moment het ook niet meer voor hoor hun participanten kunnen. Kortom een nuttige avond. Maar nu ben ik echt wel moe en ga ik lekker mijn bedje opzoeken. Slaap lekker en tot morgen.