Pensioen voor mijn mama

Tegenwoordig moet je 66 en 4 maanden zijn om van je pensioen te gaan genieten. Het is nu inmiddels net een half uur 5 mei terwijl ik dit tik en dat betekend dat het pensioen van mijn moeder vandaag begint. Iets waar ze samen met mijn vader al heel lang naar uit kijkt.

Mijn vader is 6 jaar ouder dan mijn moeder en mocht nog met 65 en 1 maand met pensioen. Dat betekend dat hij inmiddels al 7 jaar en 3 maanden van zijn pensioen aan het genieten is. Maar dat is toch niet het zelfde als samen niet meer te hoeven werken.

Allebei mijn ouders zijn harde werkers en zelfs nu mijn vader met pensioen is heeft hij de nodige vrijwilligers baantjes (gehad). Nu natuurlijk even niet vanwege de Corona maar goed hij heeft zijn handen sinds dien ook wel vol gehad aan het verzorgen van mama. Maar even terug naar mijn moeder. Mijn moeder heeft me ooit verteld dat toen ze zwanger was van mijn oudste broer John er letterlijk berekend werd wanneer haar contract dan automatisch zou stoppen. Niet net als wij nu, kinderen naar de kinderopvang en gewoon zwangerschapsverlof van 16 weken, nee gewoon einde contract zonder discussie. Ik denk dat ze toen werkzaam was op het Sint Anna waar ze ook mijn vader heeft leren kennen. Maar helemaal zeker weten doe ik dat niet. Ik weet wel dat mijn moeder daar nog lang contacten heeft gehad zelfs met oud patiënten. Anneke was er daar een van. Die hebben wij nog regelmatig bezocht. Een oude lieve vrouw zoals ik me herinner. En ik weet ook nog dat mijn moeder altijd vol liefde over haar sprak maar Anneke ook over mijn ouders. En dat is ook het kenmerk van mijn moeder als vrouw. Altijd betrokken bij de medemens. Niet alleen betrokken omdat het haar werk is maar oprecht geïnteresseerd in de ander en daarmee ook iemand waar je een band mee opbouwt. Ik weet zeker dat ze toen en nu geliefd was/ is bij haar cliënten.

Ondanks dat mijn moeder dus toen ik klein was niet werkte toch kan ik me haar niet meer herinneren als niet werkende moeder. Ik weet niet precies wanneer ze weer ging werken maar volgens mij was dat vanaf dat ik naar de basisschool ging. Als ik het goed heb is ze toen gaan werken als wij naar school waren en af en toe in de weekenden omdat mijn vader dan thuis was. Ze werkte toen op het Mutsaersoord in Venlo. Ze werkte daar als psychiatrisch verpleegkundige. Af en toe als ze weekenddienst had, dan pakte wij de fiets samen met mijn vader en dan gingen we haar opzoeken. Het was een prachtig terrein met veel natuur boven op een berg. Ik weet nog dat ik het oude gebouw best wel magisch vond. En dat de cliënten waar mijn moeder mee werkte me integreerde maar ook hoe zij met hen omging. Ik vond veel van hen toen nog maar raar, maar mijn moeder had altijd veel geduld en showde ons vol trots aan hun. Maar mijn moeder altijd al leergierig geweest en altijd opzoek naar hoe ze zich verder kan ontwikkelen is toen weer gaan studeren. Naast haar drukke leven als moeder, werknemer, vrijwilliger in allerlei commissies van school, ging ze ook nog studeren. Ik heb daar nog steeds zo ontzettend veel respect voor en vind het zo knap hoe goed ze dat heeft gedaan. Ze haalde haar SPV Diploma volgens mij ergens toen ik al op de middelbare school zat. En ging toen werken voor de RIAGG. En daar heeft ze tot nu aan haar pensioen gewerkt. Oké de organisatie heeft wel een andere naam gekregen en ze heeft een aantal verhuizingen van locatie meegemaakt maar de werkgever bleef dezelfde. Maar ook in deze baan zocht ze naar verdieping. Naast dat ze gewoon crisisdiensten bleef draaien ondanks dat ze dat gezien haar leeftijd niet meer hoefde ging mijn moeder een aantal jaren geleden weer studeren. En niet zomaar een studie maar een systeemtherapie opleiding en toen die klaar was ook nog de post master er achteraan. Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze net slechts enkele jaren voor ze met pensioen gaan nog even een post master hebben afgerond. Maar het is kenmerkend voor mijn moeder. Zoals ik al zei een vrouw die er altijd 100% voor gaat, voor haar cliënten, voor haar gezin en voor haar eigen ontwikkeling. En daarom had ze het zo verdiend om een mooi afscheid te krijgen van haar werk en daarna met de camper die zij en mijn vader vorig jaar hebben gekocht heerlijk door europa te gaan toeren. Om uit te rusten, om te genieten en te vieren dat ze samen met pensioen zijn. Maar helaas zoals zo veel dingen op dit moment, is het nu echt wel anders. Ze heeft haar werk niet af kunnen ronden zoals ze zou willen. Ze heeft een groot deel van haar cliënten telefonisch moeten afronden omdat ze zelf ziek was/is en door alle Corona maatregelen. Dit past helemaal niet bij mijn moeder en ik weet zeker dat ze het ook niet gemakkelijk vind dat het zo heeft moeten gaan. Maar wat ik zelf misschien nog wel het meest jammere vind is dat ze geen afscheidsfeestje kan vieren met de collega’s waarvan, zeker een deel, echt al heel lang haar collega’s zijn. Ze had het feestje al helemaal bedacht en ik zou haar gaan helpen maar helaas ipv een groot feestje heeft ze nu vanavond met mijn vader samen gedineerd in hun eigen huis. Kunnen ze niet van de week vertrekken met de camper om een reis door europa te gaan maken maar is het vooral conditie opbouwen en verder herstellen van alle schade die het Corona virus bij haar heeft aangericht.

Maar lieve mama ik hoop dat op een later moment we toch nog wat uitgebreider bij jouw pensioen kunnen stil staan en dat je samen met papa er echt van kunt gaan genieten, dat jullie er nog vele jaren echt van kunnen gaan genieten. Ik ben trots op hoe jij het altijd hebt gedaan. Je bent een groot voorbeeld voor mij. En daarom een blog die even niet over mijn dagelijkse leven in deze periode gaat maar een blog speciaal voor jou xxx