Dag 44/ 28 april 2020

Vanmorgen had ik zo geen zin om mijn bed uit te komen. Het was best weer een beetje frisjes op de kamer. Je kan merken dat de temperatuur is gedaald. Dat is heerlijk voor het slapen dan slaap ik echt veel beter dan wanneer het warm is op de kamer maar voor het opstaan is niet echt uitnodigend. Want zeg nou zelf als je kan kiezen tussen lekker warm onder je dekentje nog even Wordfeud spelen op je telefoon, je social mediakanalen bekijken en wat chatten met verschillende mensen of uit je bed moeten het even koud krijgen, moeten aankleden en aan het werk moeten welke klinkt er dan lekkerder. Precies de eerste optie. Maar ik wilde redelijk op tijd aan mijn werk beginnen zodat ik niet tot al te laat door zou hoeven gaan en ik wilde voor dat ik aan het werk ging ook nog even gaan rennen en mezelf daarna opfrissen. Rond 7:15 mezelf dus toch maar uit mijn eigen bed geschopt en richting badkamer gegaan om mijn sportkleding aan te trekken. Het was nog droog toen ik uit bed kwam maar toen ik de deur uit stapte begon het al gelijk met een dikke druppel die zo precies op mijn neus viel. Alsof de hemel mij wilde waarschuwen, ‘Anne weet je wel heel zeker dat je dit nu op deze dag wilt doen?’. Ik weet nog dat ik dacht nee, je bent niet van suiker en je hebt niet voor niets jezelf klaar gemaakt dus kom op. Na een stukje warm gewandeld te hebben toch maar gaan rennen. Maar mijn hoofd en mijn lijf bleven behoorlijk protesteren vandaag. Zo zonder dat heerlijke zonnetje is het toch een beetje deprimerend dat rennen. Ik merk dat gelijk in mijn prestaties. Het zit waarschijnlijk ontzettend tussen mijn oren maar dat maakt me niet uit. Zo’n donkere dreigende lucht met af en toe een mega druppel water op je gezicht of precies zo in je nek maakt het er niet gezelliger op. Dan kan de muziek in je oren nog zo ontzetten vrolijk zijn het maakt echt niet uit. Ik heb dus maar besloten om het rondje heel erg kort te houden. 3,2 km werd het vandaag. Jammer gezien het feit dat ik van het weekend bijna de 7 had aangetikt en ik me toen had voorgenomen de volgende ronde echt de 7 helemaal aan te tikken. De voorspellingen voor de hele week zijn een beetje somber maar hopelijk weet ik mezelf ergens van de week toch op te peppen en het nog een keer te proberen.

Na opgefrist te zijn ben ik dan toch maar aan mijn werk begonnen. De kinderen waren heerlijk met de lego aan het spelen en dus zonder enige ruzie. Wat een rust is er dan in huis zeg. Ondanks dat het door de lego bakken graaien echt wel veel herrie maakt af en toe. Gek hoe je van dat soort momenten extra gaat genieten na al die dagen ruzie. Of misschien zijn die terror momenten er juist wel bewust zodat je de mooie momenten beter leert te waarderen. Om 9:30 had ik een call samen met een collega en 2 medewerkers van de gemeente Amsterdam. Over en weer kunnen we veel van elkaar leren en dit soort momenten brengt ons dan ook wel weer dichter bij elkaar. Gek genoeg heeft deze hele Covid-19 periode dit soort samenwerkingen alleen maar versneld. Super fijn natuurlijk maar eigenlijk wel gek dat het voor die tijd dan niet goed van de grond komt. Iedereen heeft het dan altijd veel te druk. Je moet dn natuurlijk ook weer altijd rekening houden met reistijd omdat je dan weer samen bij elkaar wilt komen. Maar eigenlijk kunnen dit soort overleggen prima vaker online en hoeft dat echt niet altijd zo fysiek te zijn. Dat hebben we ook besproken met elkaar en afgesproken dat we dit in stand willen houden ook na deze periode. Hopelijk voegen we het woord ook daadwerkelijk bij de daad maar dat zal alleen de tijd ons kunnen leren.

Met de kinderen had ik de afspraak dat we het 10 uur en lunch moment samen zouden doen de komende week maar vandaag lukte dat niet helemaal. De afspraak van 9:30 duurde een uur en tijdens de lunch werd ik ook bestookt met telefoontjes. Eigenlijk moet ik in dat uur ook gewoon geen telefoon aannemen dus dat ga ik vanaf morgen ook maar niet neer doen. En in mijn agenda ga ik proberen het 10:00 moment vrij te houden. Zeker als ze straks na hun vakantie op de dinsdag, woensdag en vrijdag thuis zijn. Op maandag en donderdag komen ze dan alleen thuis om snel even een broodje te eten en wil ik dus vooral zorgen dat het broodje en drinken klaar staat als ze thuis komen. Ze hebben maar 1 uur vanaf eind ochtend deel tot aan start middagdeel dus dat wordt doorwerken voor ze. Daarom vinden ze de overblijf altijd fijn want dan is er meer tijd om tussen de middag ook even te spelen. Ik snap dat dit nu gedurende deze periode niet handig is dus we gaan er maar het beste van maken. En het is voor mij ook wel even gezellig. Want het mag dan fijn zijn dat ik niet meer afgeleid word op de twee dagen maar het huis zal wel stil zijn. Misschien iets te stil. O schrijf ik dat nu echt? Ja, ik wil stilte en meer rust bij het werken maar tegelijkertijd is een beetje reuring ook wel weer fijn. Zoals vandaag eigenlijk, dan kan ik het prima nog een hele tijd vol houden dat thuiswerken ondanks de kinderen om me heen.

In de middag kwam Evi ook weer gezellig langs. Ik was bang dat dit weer voor frictie zou zorgen maar het ging echt heel erg goed. Lorenzo had mijn plek overgenomen in Levensweg en heeft er voor gezorgd dat we beetje samen hebben gewonnen. Wat ergens ook maar goed is want meneer kan echt bijster slecht tegen zijn verlies maar goed. Na het spelletje mochten ze van mij een film gaan kijken. Terwijl ik met een collega ging bellen voor overleg was aan het de opdracht om de lego op te ruimen op de grote bouwwerken na en daarna alles klaar te zetten voor de thuis bioscoop. Terwijl ik heerlijk op bed met mijn benen onder de dekens aan het bellen ben (gelukkig dit keer geen videobellen haha) komen beide naar boven gestormd, ben eerst nog bang dat het weer hommelus is tussen die twee maar even later komen ze al slepend met hun dekens en kussens voorbij. Beneden komend zie ik waar voor ze dat gedaan hebben. Beide hebben hun eigen holletjes gemaakt waar ze zich heerlijk in genesteld hebben op de stoeltjes en bij behorende poefjes die mijn vader ooit voor ze gemaakt hebben. Ze zijn er bijna te groot voor maar ze worden nog steeds veel gebruikt. Dat heeft mijn vader toch maar mooi gedaan. Evi zit gewoon op een simpel Ikea kinderstoeltje er tussen in. Je weet wel die plastic rommel die ze in het Roze en blauw hebben en tegenwoordig volgens mij ook wel in wat andere pastel achtige kleuren. Op mijn vraag of ze niet beter allemaal op de bank hadden kunnen gaan zitten omdat dat toch een stuk comfortabeler is krijg ik een ontkennend antwoord. Tja dan moeten ze het ook maar zelf weten. Samen hebben ze gekozen voor 101Dalmatiërs. Ik heb nog steeds bijna alle Disney DVD’s in huis. Ik ben dol op Disney. Heb ik denk ik van mijn peettante geërfd aangezien we vroeger bij hen altijd op hun bed naar Disney films mochten kijken als zij en haar vriendin een feestje hadden. Dan lagen mijn broers en ik en vaak ook twee achternichtjes van ons samen in dat bed met genoeg snoep en chipjes voor een hele maand naar mijn idee van nu, naar een film te kijken. Toen hield ik er al van en ben er ooit mee gestopt. Dus ik koop er nog regelmatig bij. Nu komt zo’n brede Disney film collectie erg van pas. Samen met Netflix komen de kinderen deze week wel door als het weer inderdaad wat minder blijft.

Na de film was het voor Evi al weer tijd om naar huis te gaan en voor mij tijd om mijn pannenkoeken bak skills weer te oefenen. Ik moet het natuurlijk niet verleren. Omdat ik het toch altijd gezelliger vind om allemaal tegelijk aan tafel te zitten bak ik met 3 pannen te gelijk en dan de oven aan op 100 graden. Alle pannenkoeken die klaar zijn gaan op een bord in de oven om goed warm te blijven en als de laatste is gebakken gaan we aan tafel met een mooi stapeltje pannenkoeken.

Wat ik ook leuk vind aan pannenkoeken bakken is het omgooien van de pannenkoeken. Op zich gaat dat eigenlijk altijd best goed. Ik heb wel wat zware pannen op het moment maar toch lukt het aardig. Maar ze kunnen natuurlijk altijd hoger gegooid worden en kijken of je ze dan nog steeds goed opgevangen kunt krijgen. Volgende keer kijken of ik hoger kom dan vandaag. Want vandaag bleven ze best laag eigenlijk.

De kinderen en Rick leken alle drie wel een paar uitgehongerde dieren. Die stapel pannenkoeken ging er als een tierelier doorheen en ik moest blij zijn dat ik er zelf ook nog 3 kon eten. Ik zit daarna wel vol maar ik denk dat ik voor de rest nog wel een stapel extra had mogen bakken. Ze hadden genoeg gegeten maar gaatjes waren er nog wel. Mazzel voor hun was dat ik nog wel wat M&M’s over had van gisteren dus die mochten ze als toetje vandaag.

De avond zijn Rick en ik rustig begonnen. Eerst hebben we wat zaken besproken waar ik wellicht op een later moment meer over kan vertellen. Ligt aan de ontwikkelingen die er uit voort komen. Daarna hebben we samen lekker TV gekeken tot het tijd was voor de Weekly Exchange van Empath. Het internationale Mobility Mentoring platform. Vandaag was de oprichtster van Empath zelf de host. Het ging over welke uitdagingen we voor komen te staan qua baan ontwikkelingen. Welke banen verdwijnen er misschien nu nog wel sneller door deze periode. Banen die al in de technologische ontwikkeling langzaam werden overgenomen en welke vaardigheden vraagt het van de mensen tegenwoordig om mee te kunnen blijven doe in een maatschappij en werkomgeving waar technologie steeds belangrijker wordt? Wat vraagt het ook van onze maatschappelijkwerkers, participatie en job coaches in de interactie en acties met de inwoners? Het was echt weer een interessante bijeenkomst. En ik heb weer mijn Engels goed kunnen oefenen. Een mooie bijkomstigheid. Nu weer lekker bedje opzoeken om er morgen weer fris en fruitig tegen aan te kunnen.