Dag 35/ 19 april 2020

Om 6:40 hoorde ik de kinderen vanmorgen al weer naar beneden gaan. Als je bedenkt dat ze niet eerder dan 22:00 zijn gaan slapen kon je natuurlijk al aanvoelen dat dit veel te vroeg was en ze vandaag door vermoeidheid extra prikkelbaar zouden zijn. Niet dat ze dat zelf toe zullen geven maar we merkten het al snel nadat we zelf ook op waren gestaan. Ze waren spelletjes aan het spelen maar konden weinig tot niets van elkaar hebben en het was dus niet zo gezellig tussen die twee.

Na de ruzie tussen Lorenzo en Elina beslecht te hebben, mezelf er toch maar toe gezet om een rondje te gaan rennen. Als je horloge aangeeft dat je trainingsring gisteren niet zo goed ging en je aanmoedigt vandaag wel wat actiever te zijn dan moet je daar misschien maar even naar luisteren. Ik wil die conditie toch echt omhoog brengen en hoop dat als hij door mag gaan ik in September de Dam by Dam Night kan gaan lopen. Dat is een route van 8 km in de avond. De gewone Dam tot Damloop op zondag overdag is 16km. Dat is voor dit jaar echt nog te veel gevraagd maar die wil ik wel proberen volgend jaar mee te doen. Omdat de Finish in Zaandam is kan ik via mijn werk mee doen. En dat doen veel collega’s. Hoe gezellig zou het zijn als ik daar ook aan mee kan gaan doen. Maar goed dit jaar ben ik dus gaan trainen om in ieder geval de 8km te kunnen gaan lopen zonder dood te gaan voor ik de finish heb bereikt. Het was vandaag nog niet echt warm maar het zonnetje scheen wel lekker en dat in combinatie met het warm worden door het rennen kreeg ik het toch al snel genoeg zo warm dat ik mijn jasje heb uitgetrokken en in mijn hemdje ben verder gerend. Af en toe was het wel echt enorm zwoegen omdat er een stevige wind stond. En ik weet niet waarom ik het in mijn hoofd had gehaald om precies op zo’n dag langs het kanaal te beginnen en dan ook nog tegen de wind in. Ik denk omdat ik meestal niet echt nadenk over hoe ik mijn rondje ga rennen op zondag. Door de weeks ren ik een redelijk vast rondje omdat de kinderen dan alleen thuis zijn als ik in de ochtend ga rennen. Maar op zondag is Rick natuurlijk gewoon thuis dus hoef ik daar geen rekening mee te houden. Toen de voetbaltrainingen nog gewoon mochten rende ik vaker in de avond op maandag en woensdag en dan rende ik via Velserbeek. Ik wilde dat vandaag ook weer doen en dan is het meest logische om het eerste stuk langs het kanaal te rennen. Het was heerlijk om weer even door het park te rennen al was het wel gelijk een grote slalom wedstrijd want wat was het al druk vanmorgen. Veel mensen die met hun kinderen ook even gingen genieten van het mooie weer door er lekker te gaan wandelen en natuurlijk de honden bezitters die voor het uitlaten ook kiezen voor een mooie wandeling door het park. En geef ze eens ongelijk, is toch veel leuker dan gewoon door de wijken heen wandelen.

Omdat het dus zo druk was in het park en ik het daardoor af en toe wat lastiger had om goed met een boog om mensen heen te rennen heb ik het park toch ook weer redelijk snel verlaten en ben ik richting de voetbalvelden van Lorenzo zijn voetbalclubje gerend. Er is één klein voordeel aan het feit dat de afgelopen weken er niet is gevoetbald op de velden. Alle modderstukken zijn inmiddels ook weer mooie grasmatten aan het worden. Wat dat betreft zullen de velden er wel goed bijstaan als ze na de zomer hopelijk weer gewoon mogen gaan trainen en er weer wedstrijden op mogen gaan spelen.

Achter de voetbalvelden ligt nog een stuk park Schoonenberg. Daar was het een stuk rustiger en kwam ik maar één enkele hondenuitlater tegen. Het is mooi klein stukje park wat vaak toch minder druk is en niet minder mooi dan Velserbeek. Het is alleen maar een klein park en je bent er dus snel door heen. Op naar de wat minder mooie route in de “bewoonde wereld”. Sinds ik in de corona tijd elke zondag ga rennen in de ochtend ben ik altijd langs mijn vriendin gerend en ik had besloten daar vandaag niet anders mee om te gaan. Toen ik bij haar huis aan kwam had ik er precies 5km op zitten. En vandaag was mijn snelheid gemiddeld niet heel veel sneller dan donderdag maar ik heb wel de gehele tijd gerend en geen moment over hoeven gaan op snel wandelen. Al blijft die hartslag zo ontzettend hoog. Ik zit voor een groot deel op een hartslag boven de 180. Een teken dat mijn conditie toch echt nog wel zwaar bagger is. Dus ik heb nog wel wat trainingsloopjes te gaan voor ik naar grotere rondjes dan 5 a 6 km kan gaan ben ik bang. Mijn vriendin lag nog heerlijk in haar bed maar dochterlief en manlief hebben me toch even binnen gelaten. Haar man wilde haar al meteen uit bed gaan halen maar dat vond ik nog al zielig dus dat hoefde voor mij echt niet. Toch stuurde hij zijn dochter uit eindelijk naar boven om mama lief uit bed te gaan halen. Sorry Naomi, hoop dat je het niet al te erg vond dat je door mij uit je bed gehaald werd haha. Maar goed 10:30 is toch eigenlijk best een nette tijd om je bed uit te komen op zondag. We spraken af dat we vandaag ook nog wel een rondje konden gaan skaten samen. Het is vanuit haar huis nog 1 km naar mijn huis dus die heb ik ook nog even gerend en toen mocht ik echt even uitrusten en kon Rick zich klaar gaan maken voor zijn rondje.

Hij heeft netjes 11km weten te rennen vandaag erg netjes vind ik.

Aan het eind van de ochtend kwam Evi weer even hier spelen tot de meiden richting Evi haar huis gingen om te lunchen en de rest van de taart die ze vrijdag gemaakt hadden samen op te smullen. Niet lang nadat de meiden richting Evi waren gegaan kwam Lorenzo aanzetten met de telefoon van Elina. Blijkbaar had een jongetje die ze kennen van school de telefoon gevonden in de speeltuin en gezien dat deze van Elina was en hem daarom aan Lorenzo gegeven. Helaas blijkt ze ook daarin heel erg op haar moeder te lijken maar heeft ze ook het zelfde geluk als mij. Ik ben ook zo vaak mijn telefoons, tassen, portemonee’s en sleutels kwijt geraakt of gewoon ergens vergeten maar net als nu bij Elina is er altijd een eerlijke vinder of ligt het nog precies waar ik het ben vergeten. Maar wat dat betreft was ik vandaag wel even een kreng voor Elina. Toen ik haar via Evi liet weten dat ze om 17:00 thuis moest zijn voor het eten vroeg ik haar waarom ze haar telefoon niet op nam? “Uhh die heb ik niet mee.” “Waar is hij dan?” “O nee die ligt nog daar?”, “Waar is daar?”, “Nou in het speelhuisje in de speeltuin.” Toen heb ik haar gevraagd zo snel mogelijk te gaan kijken of hij daar nog lag. Maar ik wist natuurlijk al dat hij weg was. Ze was lichtelijk in paniek en toen verklapte Lorenzo dat hij daar niet meer lag en heb ik haar maar uitgelegd dat ze veel mazzel heeft dat ze zo wel in het verliezen als in het terug krijgen blijkbaar op haar moeder lijkt. Als je Rick zou vragen alle verhalen te vertellen van alle keren dat ik wat kwijt was en het weer boven tafel kwam of in eider geval helder werd wat er was gebeurd zou je best wel eens een hele avond uit kunnen trekken denk ik. Autosleutel in een broek laten zitten die versleten was en daarom in de container gegooid. Gelukkig nog niet geleegd, wel al aan de straat toen ik er achter kwam, de MC Donalds uitlopen in Maastricht en dan een jongetje naar buiten zien rennen die vraagt: ‘mevrouw is dit niet uw handtas’, mijn schoonzus (boven aan in mijn bellijst) die gebeld werd:  “weet u van wie deze telefoon is? Want we hebben een tas gevonden met o.a. portemonnee en telefoon erin in de trein van Roermond naar Nijmegen”. En dat zijn slechts enkele van de vele voorbeelden die er helaas zijn. De meest recente was dat ik zowel mijn werk als mijn privé telefoon tegelijk kwijt was. Ik was net thuis vanuit werk en goddank de uitvinding van zoek je Iphone die ik op mijn Ipad kon inschakelen. Daarmee werd duidelijk dat ze beide in het stadhuis in Zaandam zouden moeten liggen. Dus ik met Elina naar het stadhuis en precies nagelopen waar ik allemaal geweest was. Nu heb ik een horloge die aangeeft of mijn telefoon in de buurt is en of hij er dus connectie mee maakt en ik kan er een signaal mee af laten spelen. Dus ik dat doen bleek ik ze beide op een bank tussen de kussens te hebben liggen. Ik had die morgen een overleg gehad met een collega bij die bank en had ze daar dus gewoon vergeten. Mijn ouders zeiden vroeger altijd al: “als je kop niet vast zat was je zelfs die wel ooit kwijt geraakt geweest!”

Lorenzo mocht vanavond tot zijn geluk bij de overbuurtjes mee eten. Zij aten namelijk poffertjes, pannenkoeken en patat en wij Lasagne wat niet bepaald zijn favoriete eten is. Normaal vind Elina het wel lekker maar ik had een ander recept uitgeprobeerd en dat viel niet helemaal in de smaak bij onze dame en ook Rick vind mijn normale recept lekkerder. Dat zal ik de volgende keer dus maar weer gewoon maken. Zelf vond ik dit recept ook lekker maar inderdaad het andere is nog net wat beter. De courgette en aubergine waren ook niet helemaal lekker gaar geworden deze keer dus dat hielp ook niet echt mee aan de smaak.

Na het eten was het voor de kinderen gelijk bedtijd. Nu waren wij wel eerder klaar met eten dan Lorenzo dus mocht Elina nog wel even wat anders doen. Ze moet naast al het schoolwerk ook nog een werkstuk inleveren omdat de spreekbeurt die ze eigenlijk moest houden ergens in deze periode niet door kon gaan. Ze wilde heel graag daar aan verder samen met mij dus heb ik haar er weer wat mee geholpen. Toen Lorenzo ook thuis was en klaar voor bed heb ik ze nog even een verhaaltje voorgelezen en toen was het echt wel bedtijd voor hen. Ik zou eigenlijk daarna nog met Naomi een rondje gaan skaten maar die bleek niet bij haar skates te kunnen omdat die in de auto lagen van een andere vriendin die niet huis was. Lekker handig. Dat rondje doen we dus een andere keer. Nou had ik natuurlijk alleen kunnen gaan en dat was ik in eerste instantie ook van plan maar eigenlijk was ik helemaal kapot aan het eind van de dag en vind ik het ook gezelliger met z’n tweetjes en ik had ook al gesport vandaag dus toch maar niet gegaan.

In plaats daarvan lekker met Rick op de bank gekropen om even wat tv te kijken. Toen we net lekker in de serie zaten hoorde we boven Lorenzo huilen. Hij heeft omdat hij nog steeds moeite heeft met in de nacht aanvoelen of hij naar de wc moet speciale broekjes die vocht herkennen en dan een signaal naar een alarm toezenden. Dan moet je inprincipe de sensor van het broekje halen en dan kun je het alarm uitzetten. Maar als hij heel diep in slaap is net als vandaag dan slaap wandelt hij door dat alarm en dan snapt hij er helemaal niets meer van. Hartstikke zielig eigenlijk dus wij naar boven om hem even te helpen. Alleen was de sensor afgegaan omdat Lorenzo zo lag te zweten in bed. Toch maar even schoon broekje aan, wc bezoek en weer terug naar bed. Na ongeveer een half uur weer dat stomme piepertje en weer door het zweet. Weer ander broekje aan. Maar ook nu weer na 30 minuten het zelfde gezeur. Toen hebben we de sensor er maar af gelaten en hopen we er op dat hij verder droog blijft vannacht. Het gaat echt wel heel erg vaak goed de laatste tijd. Morgen voor de zekerheid maar weer even wat nieuwe luiers halen mocht het vaker zo zijn. Het is begrijpelijk dat hij op alle vocht reageert maar in het geval van Lorenzo niet handig. Het is namelijk niet de eerste keer dat hij door zweten dit heeft gehad. En het is zo zielig want vaak is hij op zo’n moment echt net in een hele diepe slaap en wordt hij eigenlijk in paniek wakker.

Inmiddels is het ook voor mij nu wel echt bedtijd zodat ik er morgenvroeg weer tegen aan kan om te werken en voor juf te spelen. Dinsdag horen we of dat nog veel langer door zal gaan. Ik denk het eerlijk gezegd wel al hoop ik dat ze in ieder geval gedeeltelijk weer naar school zouden mogen. Dat zou voor de kinderen zelf heel erg goed zijn maar ik met eerlijk zeggen ook voor mij wel heel fijn zijn. Kan ik weer iets meer op mijn werk concentreren.