Dag 33/ 17 april 2020

Ik had vanmorgen een heerlijk uitgeslapen gevoel en ben dus lekker op tijd op gestaan. De kinderen leken allebei nog in diepe slaap dus lekker naar beneden en op gemakje eerst even kopje thee en glas water weg werken. Het bleek leken te slapen want Lorenzo was blijkbaar al op zijn slaapkamer druk bezig met zijn schoolwerk en daarom was zijn slaapkamer deur dus nog dicht geweest en was het zo stil. Elina had wel uitgeslapen. Omdat ik gisteren eigenlijk weer veel te weinig beweging had gehad ben ik vanmorgen toch maar weer even gaan rennen. De eerste km ging echt ontzettend lekker, ik leek niet direct op een hijgend paard, mijn hartslag bleef mooi laag en ik had het gevoel dat het wel eens een heel mooi rondje kon gaan worden. KM 3 ging echter toch al wat minder, mijn benen begonnen al een beetje als lood te voelen en toen dacht ik het tegen overgestelde van wat ik bij de eerste km nog gedacht had. Dit wordt helemaal niets. Toen tijdens km 3 mijn linker lies toch weer begon op te spelen en ook mijn rechterschouder het nodig vond om mij er even op te wijzen dat ik geen lichaam van een twintiger meer heb maar al eerder onderweg ben richting de 40 en het dus al aan het aftakelen is begon ik de moed toch wel zeer erg te verliezen. Na ruim 3,5 km moest ik mij toch enigszins even gewonnen geven aan mijn lichaam. Mijn hartslag was inmiddels wel erg omhoog gegaan en daarnaast had ik een enorme aandrang om voor een grote boodschap naar de wc te gaan. Ik was voor het rennen toch echt goed naar de wc geweest en had daar enigszins voor een vergassing van dat kleine kamertje gezorgd maar ondanks dat moest ik nu toch echt weer. Ik kan je vertellen dat rennen met samengeknepen billen niet bevorderlijk is van je snelheid en je gemoedsrust tijdens het rennen. Omdat ik echter niet helemaal wilde stoppen en omdat ik nou eenmaal ook nog wel een stukje van mijn huis verwijderd was ben ik een halve km gaan snel wandelen, waarna de hoge aandrang gelukkig wat was gezakt en ook mijn hartslag weer enigszins richting een normale sporthartslag was gereduceerd. De laatste km heb ik vervolgens toch weer gerend. En zo had ik een rondje van 5 km gerend in iets meer dan 32 minuten. Niet super slecht maar ik baalde dat ik ze niet alle 5 achter elkaar door heb kunnen rennen. Ik hoop echt dat ik snel weer naar mijn manueel mag zodat die naar mijn schouder kan kijken en ik ook aan haar kan vragen of zij weet waar die lies klachten steeds vandaan komen. Het gekke is namelijk dat ik er met skaten, touwtjes springen en andere core-trainingen geen last van heb. Alleen tijdens het hardlopen speelt het steeds op. Na ook nog even een beetje uitgelopen te hebben, waarbij ik door een paar werklui werd gevraagd waar ik mijn hond had (blijkbaar vonden zij dat je alleen mag wandelen als je aan het werk bent of een hond aan het uitlaten), thuis lekker gaan uitwasemen en de douche en niet onbelangrijk de WC opgezocht. Ik kan je vertellen dat laatste luchtte toch wel op. Vind dat toch knap van mensen die marathons lopen. Zouden die ooit aandrang hebben en dan toch nog heel wat km weten te rennen?

Helaas moest er vandaag ook nog gewerkt worden. Dus na mijn opfris beurt zat ik braaf om 8:00 al weer achter mijn pc om te gaan werken. De kinderen hadden vandaag ook weer wat klassikale momenten dus het was af en toe een behoorlijk kakel hok. Elina heeft ook samen met Britt, een klasgenootje van haar, aan haar huiswerk gewerkt. Samen bellend via Microsoft teams. Het zag er gezellig uit en het was ook nog effectief want ze konden elkaar steeds helpen als een van hen de opdracht niet helemaal begreep. Leuk om te zien hoe ze hun weg er in beginnen te vinden.

Na de lunch en Elina haar klasse moment kwam Evi. Gisteren hadden ze uiteraard hun biscuit gebakken maar vandaag moest deze gevuld en bekleed worden. Als smaken had ze voor heel veel aardbei gekozen. Eerste laag aardbeienjam, tweede laag enchanted crême met strawberry-cheesecake Oreo koekjes en als laatste laag Zesty aardbei enchanted crême. Ik kan je zeggen hij was mierzoet maar voor de kinderen daarom helemaal perfect. Ik heb ze hier en daar wat geholpen en de basis laag fondant heb ik voor zowel het taartje van Evi als voor het taartje wat Lorenzo samen met Esmee aan het maken was gedaan. Maar de aankleding hebben ze helemaal zelf bedacht en gemaakt. Het was een geweldig verjaardagstaartje op het eind. En ik heb ondertussen ook nog wat voor werk kunnen doen en via de telefoon kunnen bij kletsen met een oud collega van mij. Voor dat Eelco bij de 4 musketiers aansloot hadden we een iets andere samenstelling van de vaste lunch groep. Maar helaas moest deze collega zo nodig naar het iets ruimere/ landelijkere midden van Nederland verhuizen en daarmee dus ook een baan dichter bij zijn nieuwe huis aannemen. Nog steeds een gemis voor Zaanstad en voor ons overigens. Het was fijn weer even met hem bij te kletsen. Dit keer niet al te veel prikkelende vragen van hem gekregen, normaal is hij daar namelijk een ster in, maar gewoon fijn over van alles kunnen kletsen. Hij blijkt mijn blogs ook te lezen dus hij zal meteen begrijpen dat ik hem bedoel. Zodra deze ellende allemaal voorbij is voel ik een borrel, mogelijk met karaoke, voorbij komen in Amsterdam. Want hij werkt dan nu inmiddels al weer ruim 1 jaar niet meer in Zaanstad hij is er nog wel altijd bij als we met een aantal (oud)collega’s Amsterdam onveilig gaan maken.

Vandaag ook weer even met mijn mama gebeld. Het is duidelijk dat de muren van hun huis toch echt wel op haar af beginnen te komen. Maar ja is natuurlijk ook niet gek als je al 5 weken alleen maar de muren en tuin van je eigen huis ziet en het gezocht van je eigen man. Oké we beeldbellen af en toe maar dat is niet het zelfde als fysiek bezoek of even er op uit kunnen. Ze zou vandaag met papa even wat gaan rondrijden in de auto. Gewoon om even wat anders te zien. Ik zou willen dat ik meer voor haar kon doen maar dat is gewoon niet mogelijk. En dat is misschien nog wel het meest moeilijke aan deze situatie de onmacht die we allemaal hebben. Het enige wat we kunnen doen is rekening houden met het afstand houden van elkaar, onze naasten laten weten dat ondanks alles we aan elkaar denken en wat extra vaak handen wassen en niet nodeloos gaan winkelen, wandelen in het park etc. Maar we kunnen niet echt de strijd aan gaan tegen de ziekte, we kunnen niet zorgen dat corona snel helemaal verdwijnt en we weten dus niet hoe lang we hier nog mee te dealen gaan krijgen.

Verder was er vandaag eigenlijk niet veel bijzonders. De kinderen hadden allebei een vrolijke dag en hebben zonder morren hun schoolwerk gemaakt wat best wel even een verademing was na alle strijd die we deze week hebben gehad. Dus ik kan zeggen dat ondanks dat ik het te doen heb met mijn ouders ik vandaag juist zelf een hele fijne dag had.