Dag 11/ 26 maart 2020

Vanmorgen begon het niet zo gezellig hier in huis. De kinderen waren al beneden terwijl ik nog even lekker rustig aan het wakker worden was. Rick was al naar zijn werk dus ze waren samen beneden. Er werd alleen maar ruzie gemaakt. Je merkt dat het steeds lastiger wordt voor ze om hun emoties in bedwang te houden, kunnen steeds minder hebben van elkaar en ook aan mezelf merk ik al dat ik het lastig vind om dan niet meteen boos te worden. Dat lukt me dus helaas ook niet. Ik ontplofte zo wat. Met je half uitgeslapen hoofd twee ruziënde kinderen uit elkaar halen is niet bepaald een vrolijke manier om wakker te worden. Ik reageerde dan ook iets heftiger dan ik van mezelf zou willen. Ik baal daar ontzettend van maar ik besef ook dat net als dat zij een korter lontje hebben ik dat zelf ook heb en dus misschien niet alleen minder streng naar hun moet zijn ook naar mezelf. Ik heb het gelukkig ook wel weer goed kunnen maken met ze en uitgelegd dat we allemaal wat extra prikkelbaar zijn en dus misschien niet altijd reageren zoals we eigenlijk zouden willen reageren.

Lorenzo had de hele ochtend eigenlijk een baal ochtend en was veel verdrietig. Hij was de nachtmerrie van gisteren wel helemaal vergeten gelukkig. Hij kon zich zelfs niet meer herinneren dat hij naar beneden was gekomen en dat ik hem weer naar bed had gebracht en in slaap had gewiegd. Gelukkig maar. Toen ik vanmorgen vroeg waarom hij dan wel zo verdrietig was gaf hij aan dat het gewoon een stomme wereld is op dit moment. “alles is stom mama, niet naar school, geen vriendjes zien, niet voetballen, niet in de speeltuin mogen spelen, dat stomme huiswerk ik ben er nu al helemaal klaar mee en wil dat alles weer normaal is.” Ik kan me zijn frustratie zo goed voorstellen. Hij heeft niet net als ik nog contact via de pc met zijn vriendjes en is helemaal uit zijn ritme gehaald. Iets wat hem juist altijd heel erg goed doet. En al probeer ik enigszins ritme te geven en begon hij vorige week elke dag nog braaf aan al zijn huiswerk, thuis is toch niet het zelfde als op school en wil hij het eigenlijk ook niet meer doen. Heb hem dus maar even flink geknuffeld, hem laten weten dat hij er zo over mag denken maar dat we tegelijkertijd de situatie helaas niet anders kunnen maken dan hij is.

Het schoolwerk is het vandaag ook niet echt geworden bij hem. Maar hij zegt het morgen te gaan maken. Gezien hij vorige week ook steeds meerdere dagen bij elkaar wist te maken ga ik er vanuit dat het hem morgen ook echt wel zal lukken. Vandaag mocht hij dus even via Ambrasoft en Squla wat school spellen spelen. Helaas zijn beide websites wel overbelast dus wordt hij er regelmatig uitgegooid maar toch maakte het hem weer ietsje vrolijker. Elina heeft gisteren nog met Evi kunnen spelen dus die was gelukkig een stuk vrolijker. En ik ben echt blij dat ze vorige week haar mobiel heeft gekregen want ze vind het echt fijn op die manier contact te hebben met haar klasgenootjes. Zo heb ik dus alleen Lorenzo die nukkig is. Als ze dat allebei zouden zijn was dat echt een stuk lastiger.

Vandaag stond mijn agenda aardig vol met afspraken die allemaal via Zoom werden gevoerd of via Face-time. Dat vroeg veel van mijn kinderen, maar ondanks de wat pittige start vanmorgen is dat echt heel erg goed gegaan. We zijn wat vroeger dan normaal naar buiten gegaan zodat ik op tijd terug was voor een middag afspraak. Heerlijk weer op de fiets naar Spaarnwoude. Net weer even een andere route. Wel naar het zelfde grote veld wat ook u weer leeg was. Normaal staan hier in de zomer de verschillende festivals opgebouwd maar nu was het er weer leeg. Het is nu maar afwachten of festivals zoals Dutchvalley, Dancevalley en Latinvillage wel gaan plaats vinden hier in Spaarnwoude. We hopen natuurlijk dat we dan weer met z’n allen kunnen doen wat we gewend zijn maar we weten het nog niet. Volgens mij weten we nog te weinig over het virus om daar echt uitspraken over te kunnen doen. Toch best een vreemd idee dat we het nog niet weten, wat plan je wel en wat plan je niet? Gaan we in de zomer met vouwwagen weg kunnen? Waar we in januari nog druk aan het bedenken waren waar we allemaal heen wilde gaan is het nu allemaal onzeker geworden en ben je vooral blij wanneer al je dierbaren gezond blijven en dat je allemaal deze crisis weer goed uit komt.

Maar goed nu konden we op dit lege veld dus heerlijk weer uitleven. Ik had weer een voetbal meegenomen maar daar hadden ze nu geen zin in, ze wilde weer op golfballen speurtocht. Dus ben ik lekker rondjes om het veld gaan hardlopen. Zo krijg ik toch nog een beetje de intensieve beweging die ik nodig heb om fit te blijven en nu niet zo goed aan toe kom omdat ik in de avond gek genoeg toch extra moe ben en blij ben als Rick en ik even tijd hebben voor ons zelf.

Na het rennen en golfballen zoeken – geen succes deze keer – hebben we in het zonnetje nog lekker even ons fruit gegeten alvorens we weer terug naar IJmuiden zijn gefietst. Op de terug weg kwamen we iets meer mensen tegen dan op de heen weg maar dan nog konden we iedereen goed ontwijken en de gepaste afstand bewaren. Zo waren we op tijd terug voor mijn werkafspraken en de kinderen om ZappLive te kijken. Die zenden nu deze periode extra uit met een grappig schoolrooster. De kinderen vinden dit erg leuk en het is een aangename afwisseling. Morgenvroeg mogen ze dan weer intensief aan het huiswerk van school.

Helaas hebben we vandaag ook gehoord dat de koorts weer enigszins terug is bij mijn moeder. Niet super hoog maar nadat hij gisteren weg was, hadden we gehoopt dat het zo zou blijven. Hopelijk gaat hij niet weer verder stijgen. Ik hoorde vandaag van een werkrelatie van mij dat haar schoonzus nu op de intensive-care ligt. Zij had net als mijn moeder ook het idee aan de betere hand te zijn en werd daarna weer ziek en ging snel achteruit waardoor ze nu dus toch op de IC is beland. Hopelijk gebeurt dat bij mijn moeder niet, maar dit soort verhalen zorgen er wel voor dat ik me wat meer zorgen om haar maak. Misschien onnodig, maar toch het zijn gekke tijden. Gelukkig heb ik heel veel steun aan mijn vele vrienden. Via WhatsApp heb ik veel contact met hun en kan ik mijn verhaal kwijt en heb ik een luisterend oor. Sommige van hen zie ik zelden  zoals de dames van Babybytes. Een groep meiden waar ik al online contact mee heb sinds net na de bevalling van Elina. Al onze oudste kinderen zijn geboren in juli of augustus 2010. Maar we zijn echt uitgegroeid naar een groep vriendinnen die elkaar een luisterend oor bieden in leuke en moeilijke tijden. En heel af en toe spreken we met elkaar af. Nu eigenlijk al veel te lang geleden dus we hebben al gezegd dat we hierna toch maar weer eens een meeting moeten gaan plannen. Maar ook de vrienden die ik normaal wel echt vaker zie, omdat ik met ze werk of graag een spelletje mee speel of een evenement bezoek waar je nu niet mee kan afspreken om een fysiek spelletje spelen zijn er op deze manier toch nog voor mij en dat is echt heel erg fijn.

Na het eten wilde de kinderen weer een spelletje spelen dus dat werd gedaan. Heerlijk saboteur gespeeld. Een leuk kaartspel waar de kinderen ook steeds behendiger in worden. Elkaar legaal mogen dwarsbomen blijkt toch erg leuk te zijn. Daarna weer het gebruikelijke bed ritueel van tandpoetsen, handen en gezicht wassen, pyjama aantrekken, voorlezen en tot slot nog even een liedje van mama. Ik vind dat zelf ook altijd een heerlijk rust moment in de dag. Samen met de kinderen even genieten net voor het slapen gaan. En daarna tevreden en moe op de bank neerploffen. En dan als Rick na een avondje samen TV kijken ook naar bed is nog even mijn laatste spier oefeningen doen en dan is het voor mij ook bed tijd maar natuurlijk plaats ik nu eerst de blog van vandaag nog even online.