Dag 81/ 4 juni 2020

Tegen de ochtend was ik echt bloed chagrijnig en ik heb dan ook sterk overwogen om de sportsessie deze ochtend over te slaan. Zo van Rick ga jij maar gewoon naar je werk ik regel de kinderen wel. Zeker toen ik ook nog die regen zag. Maar ik heb een tabletje tegen de pijn gepakt en ben toch gegaan. Onder een grote oude boom in het park hebben we onze training volbracht en eigenlijk ook heel erg weinig last van de regen gehad. Pas tegen het einde toen het iets harder ging regenen en de bladeren de regen niet meer helemaal tegen konden houden werden we er iets wat nat van. Maar omdat je dan al helemaal warm bent heb je er niet echt last van. Ik ben best trots op mezelf dat ik ben gegaan en het hele uur vol heb meegedaan. Een schouderklopje voor mezelf vind ik dan ook wel op z’n plaats.

Een selfie genomen bij mijn auto kon ik dan ook niet laten om die even op FB en Instagram te plaatsen. Overigens lach ik voluit op die foto maar dat is de adrenaline van het sporten want nadat die gezakt was en de pijn weer heviger terug kwam in mijn buik en rug was ik al weer niet te genieten. Het was maar goed dat de kinderen vandaag naar school waren en ook voor het eerst weer naar de overblijf zijn geweest. Ik denk niet dat ik de meest gezellige mama zou zijn geweest vandaag.

Na een heerlijke warme douche waar ik toch wel weer iets vrolijker van ben geworden moest er weer gewerkt worden. Ondanks dat mijn lijf aan alle kanten aan het klagen was en ik eigenlijk niets liever wilde dan onder de deken op de bank kruipen heb ik een zeer productieve ochtend gehad. Mijn lunch heb ik in de auto richting Zaanstad opgegeten. Ik had mijn Esmay mijn stagiaire afgesproken bij het stadhuis om al wandelend haar scriptie en beroepsproduct te beoordelen maar gezien het weer zijn we toch maar in het stadhuis gaan zitten.

Het is wel enorm wennen. Het altijd zo vrije, vrolijke en drukke stadhuis is nu een groot doolhof geworden. Verplichte looprichtingen, gescheiden trappenhallen voor omhoog en omlaag en in de altijd druk bezette treinzitjes mag nu nog maar 1 persoon zitten. En dan waren vandaag ook nog alle pantry’s waar je koffie en thee kan pakken gesloten omdat de vloeren opnieuw geschilderd zijn. Uiteindelijk wisten we een tafel te vinden waar we wel met z’n tweeën aan mochten zitten. Allebei aan het uiterste puntje van de tafel. Ik voelde met net een jonkvrouw uit zo’n middeleeuwse film die dan aan zo’n belachelijk lange kasteel tafel zit te dineren en al schreeuwend met haar tafelgenoot tot conversatie komt. Het was echt geen gezicht maar we hebben er samen wel even hartelijk om gelachen. Sinds begin maart had ik Esmay al niet meer gezien en ik was blij om de beoordeling in ieder geval nog persoonlijk te kunnen doen. Wat heeft deze meid hard gewerkt. Ondanks dat ze de interviews niet face-to-face heeft kunnen doen heeft ze toch het aantal interviews gehaald wat ze wilde. Ze heeft een geweldig beroepsproduct opgeleverd en een even goede scriptie. Daar kun je alleen maar lof voor hebben en dat heb ik haar dan ook laten weten. Gelukkig zie ik haar nog op 23 juni als ze de training Mobility Mentoring gaat volgen. Ze heeft door het onderzoek er al zo veel over geleerd maar we hadden nog een plekje over binnen de training dan is het toch super dat ik die plek aan haar heb kunnen aanbieden. Hopelijk kan ze er iets mee op de plek waar ze mag gaan werken. Helaas heeft het jeugdteam waar ze haar onderzoek voornamelijk heeft gedaan geen vacature ruimte. Ze zou zeker een mooie aanwinst voor Zaanstad zijn geweest. Ik hoop voor haar dat ze een mooi plekje zal gaan vinden. Deze week heeft ze nog de tijd om op basis van de feedback haar stukken aan te passen en dan moet ze hem inleveren en volgt de beoordeling van haar school. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ze een goed cijfer gaat halen.

Na ons gesprek zijn we nog even door het stadhuis gelopen. Even naar mijn ‘eigen’ werkhuis geweest waar twee collega’s aan het werk waren. Even kort bij staan kletsen. Blijft toch fijn collega’s even live te zien. Daarna moesten we het stadhuis weer gaan verlaten. Het volgen van de pijlen op de vloer bleek op sommige punten nog wel een uitdaging maar het is ons weer gelukt om het stadhuis op de juiste manier te verlaten.

Ik wilde nog even naar de Rituals shop in de stad. Maar man o man wat regende het ondertussen hard. Gelukkig had ik wel een parapluutje mee. Toch voorkwam dat niet dat ik enigszins nat werd. Maar ik heb wel kunnen halen wat ik wilde dus het was de moeite waard.

Na dit uitstapje ben ik meteen doorgereden naar mijn schoonheidsspecialist. Het is geen noodzaak maar wat is het af en toe lekker. En het mag en het kan weer dus ik heb er even heerlijk van genoten. Mijn wenkbrauwen zijn er weer netjes twee ipv van een doorgetrokken oerwoud en mijn huid is weer goed doorbloed en de vochtbalans ook weer in orde. En dan ook nog een heerlijke massage gehad. Ik leek wel herboren.

Als een herboren mens kon ik daarna nog even aan de slag met mijn werk. Ik had nog een paar dingen die ik uit wilde werken en dat is me gelukt voordat Rick samen met de kinderen thuis kwam. Omdat ik vanavond fractievergadering had moesten we op tijd eten en de kinderen op bed leggen zodat ik klaar was voor dat overleg. Uiteraard ook dit overleg nog via Zoom. Helaas hebben wij geen betaalde versie dus moesten we wel elke 40 minuten een nieuwe zoom meeting aanmaken en daar weer opnieuw op inloggen. Een hoop gedoe maar het is helaas niet anders. Er stonden een flink aantal onderwerpen op de agenda dus we hadden veel te bespreken. Zelf zal ik woordvoerder zijn van de nieuwe visie op de armoede. Iets waar ik me uiteraard bij betrokken voel omdat ik dit ook in mijn dagelijkse werk doe.

Maar nu ben ik weer echt gesloopt. Na een al erg slechte nacht zat ik al flink gapend tijdens ons fractie overleg dus nu ga ik toch echt mijn bedje opzoeken. Welterusten.