Dag 65/ 19 mei 2020

Zoals ik gisteren al had gepland ben ik vandaag in de schuur gaan werken. Het leverde meteen boeiende gesprekstof op bij mijn collega’s die zich afvroegen of ik uit mijn huis verbannen was naar de schuur. Ik heb ze dus maar uitgelegd dat de schuur ons werkdomein is en dat we daar een groot werkbureau hebben, een losbeeldscherm, vloerverwarming, bureaustoelen en dus een compleet ingerichte werkplek. Eigenlijk heel erg luxe dus. Zeker als je bedenkt dat de kinderen dan binnen ongestoord kunnen spelen en ik alleen gestoord wat als er echt iets nodig is.

Met Elina en Lorenzo was de afspraak dat ze lekker hun gang konden gaan zo lang ze hun huiswerk maar afhanden en ze steeds op zouden ruimen als ze wat anders gingen doen zodat ik niet weer in een grote bomontploffing terecht zou komen. En ik moet zeggen wat ben ik trots op ze. Zelden ben ik zo weinig gestoord tijdens het werken en hebben ze het voor hun doen steeds achter hun kont opgeruimd als ze ergens anders mee gingen spelen. Het huiswerk was door Lorenzo gisteren al helemaal gemaakt en Elina was er om 6:00 al aan begonnen en was dus ook al om 8:00 helemaal klaar. Dat ik trots op ze was heb ik ze ook uitgebreid gezegd en ze beloond met een heus kussen gevecht. Eerst binnen maar dat werd toch wel erg gevaarlijk voor de vazen, glazen en alle andere zaken op de tafel en in de kast dus toen buiten maar even door gegaan.

Wat hebben we samen even heerlijk gelachen. Gelukkig zijn de kussens wel heel gebleven al zou Rick het niet erg gevonden hebben als ze wel waren gesneuveld want hij vind dat we er veel te veel hebben op de bank haha. Ik vind het juist heerlijk en de kinderen ook. Ik kan echt een paar kussentjes om me heen leggen als een soort nestje en dan het liefst er ook nog een vast hadden als een zachte knuffel tijdens het TV kijken. En ik zie de kinderen ook vaak die nestjes bouwen. Ze lijken wel op hun moeder, misschien soms wel iets te veel.

Maar na het kussen gevecht moest ik toch echt weer aan het werk. De ochtend was ik helemaal kwijt vanwege een bijeenkomst met mede scrummasters in de gemeente. Dus in de middag had ik genoeg dingen voor mijn projecten te doen. Een van mijn grootste projecten op dit moment is Vroegsignalering op de schulden. Vaak kloppen mensen pas aan de bel als de schulden er voor zorgen dat ze ook op andere gebieden echt in de problemen raken of zelfs hun huis dreigen kwijt te raken. Dit heeft natuurlijk meerdere oorzaken waarvan er twee wel het vaakst worden genoemd, als mensen er nadat ze hulp hebben ontvangen, een vraag over krijgen. Schaamte en onwetendheid. Schaamte voor de schulden en daarom vinden dat ze de oplossing zelf moeten creëren. Soms met ‘domme’ beslissingen tot gevolg die veel mensen niet zullen begrijpen. Maar ook niet wetend dat de gemeente zelfs al bij de eerste betalingsproblemen soms echt wat kunnen betekenen. Het betekend niet dat de gemeenten een toverstaf hebben maar ze kunnen wel met iemand mee kijken naar de beste oplossingen. Maken ze wel gebruik van alle financiële regelingen die wij in Nederland kennen? Zijn er wel realistische betalingsafspraken gemaakt met schuldeisers die passen binnen het inkomen en de gezinssituatie? Dat soort zaken kunnen gemeenten en in Zaanstad de Sociale Wijkteams al in een vroeg stadium oppakken. Ik snap de gedachte dat er pas wat gedaan wordt door de gemeente als het water je aan de lippen staat overigens wel. Toen ik in 2008 begon in de schulddienstverlening was het nog zo dat als mensen bij ons kwamen en de schulden waren nog niet “problematisch” dan verwezen wij ze naar een budgetcoach of het maatschappelijk werk. Dan mocht ik als schulddienstverlener geen traject aanbieden. Van oorsprong ben ik maatschappelijk werker dus ik heb daar altijd veel moeite mee gehad. Vaak bood ik dan toch nog 1 extra intake gesprek aan waarin ik samen keek wat de mogelijkheden waren zodat er toch nog iets door mij gedaan kon worden. Maar bij vele vingen mensen echt bot. Dat is zo vast geroest bij mensen en dat zijn de verhalen die nu nog de ronde doen. Terwijl in heel veel gemeenten in Nederland net als in Zaanstad er nu veel meer maatwerk geboden wordt die past bij de ernst van de schulden/ financiële situatie. Ik heb zelfs mensen die nog geen schulden hadden maar wel met een enorm inkomsten verlies zaten en een huis wat ze op korte termijn niet meer konden betalen kunnen helpen in de tijd dat ik in Krommenie zelf nog werkzaam was voor een Sociaal Wijkteam. Maar binnen het project Vroegsignalering willen we mensen dus laten zien dat ze zich eerder kunnen melden maar gaan we ook actief op inwoners af waarvan van het vermoeden bestaat dat er financiële problemen zijn. Woningbouw corporaties melden bijvoorbeeld wanneer er twee maanden huur achterstand is bij onze wijkteams om welke inwoners het gaat. Een medewerker van het wijkteam gaat dan normaal gesproken op huisbezoek om te kijken of de inwoner hulp wil. Vaak komt het vervolgens tot een passend hulp aanbod. Maar huur is een betaling die mensen zo lang mogelijk proberen vol te houden want ja je huis wil je natuurlijk niet kwijt. Dus willen we dit ook met andere organisaties gaan doen waar vaak betalingsachterstanden ontstaan bij mensen. Hier moeten nog aardig wat zaken voor geregeld worden en daar ben ik dus de middag druk mee bezig geweest.

De kinderen hebben me echt heel goed laten werken. Lorenzo kwam alleen even langs om zijn pincode op te halen. Hij ging namelijk weer even twee boeken van ‘Het leven van een Lozer’ halen. Hij verslind deze reeks letterlijk. Hij heeft inmiddels al 4 boeken uit volgens mij. En ik vind het alleen maar goed dat hij zijn zakgeld gebruikt voor boeken ipv voor snoepgoed of speelgoed wat alleen maar weer in de weg ligt.

Rick was vandaag mooi op tijd thuis waardoor we ook lekker op tijd konden eten en we als gezin konden bespreken hoe het weekmenu van volgende week eruit moet komen te zien. Morgen is immers de boodschappen dag. Nadat de kinderen mij hadden voorgelezen was het ook weer tijd om aan wat extra lichaamsbeweging te beginnen. Ik had immers zoveel video overleggen gevoerd dat ik wel erg veel op mijn billen had gezeten. Dus hup de wieltjes onder de voeten en daar ging ik weer. Het was zalig weer. Wel een beetje wind maar niet overdreven veel, zonnetje scheen nog een beetje en geen last van de vervelende vliegjes die er gisteren overal waren. Onderweg ook even langs Naomi gegaan om heel kort bij te kletsen. Zij zat nog midden in het bedtijd ritueel van Liza dus had niet heel veel tijd en ik wilde ook weer door met skaten maar elkaar toch weer even gezien.

Uiteindelijk heb ik een mooi bescheiden rondje van 10km gemaakt. Prima zo voor de avond. Dinsdagavond is ook de avond van de Weekly exchange van MM. Maar het onderwerp van vandaag is niet iets waar wij wat mee doen. Het gaat om fondsen werven voor de organisatie. Wij worden als gemeente betaald vanuit de Rijksoverheid en door de inkomsten die een gemeente zelf heeft vanuit belastingen en andere heffingen. Wij mogen zelfs geen gelden aannemen om mogelijkheid van ondermijning te voorkomen. Ik had deze week de avond dus verder lekker vrij en zo konden wij Jurasic World van gisteravond afkijken zonder reclames tussen door.